SEJARAH TAPEL ADAM pupuh 01-10

Oleh Arif Nugroho Desember 17, 2014 Posting Komentar

Posted by Mas Kumitir on July 12, 2011

۩۩۩ Pupuh 01 ۩۩۩
DHANDHANGGULA

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Giyuh hing tyas dennya mrih manising, wasita [1] leng-lenge kang kahungan, tang tumunggu pangikete, pan saking karsanipun, Kanjeng Pangran Harya Mantawis, terang hingkang timbalan Kanjeng kang Sibuhun Susuhunan Pakubuwana, Senapati Ngalaga Ngabdurrahman, Sayit Panatagama.
Ingkang kaping saptarsa ngwasani, babaddira nagri tanah Jawa, winangung hing sajarahe, haluraning laluwur, hingkang luhur linuri-luri, linalat salirrira, laluwur kang luhur, haluran kang saking Jawi, jinarwakker sadaya.
Wijang-wijangira kara para ji, miwah para Nabi Sadayannya, hawit duk tapel hadamme, tinurut hurutipun, saputrane Kanjeng Nabi Sis, kang marang panengennya, myang pangiwanipun, pinurwa duk purwanira, para ratu sadaya hing tanah Jawi, wawinih saking dewa.
Trahing Nabi campur trahing ngejim, mangkya winaone sajarahira, mugyantuka sapangate, mawantuwa ring wahyu, yuwanane dennya ngayumi, ring wadya sadayanya, sinunga rahayu, haywana sangsayanira, yuwanane tumerah hatrusa wuri, manggiha suka harja.
Myang harjane wadya sanagari, Surakarta hing karatonira, luhura lir laluwure, kang sami sinung luhur, hing Hyang luhur luhuring nguni, kedep hing ngrat kadeppan, rat Jawa sumuyud, rerep ri pusa hanannya, salaganing bumi pada lulut hasih, pilih tan ngastu pada.
Kang piniji maharjeng gitadi, raden hangabehi [2] Sibdusasatra, kaliwone raja Niten, mangun langening tembung, myang nging tembang titaning dongding, sedeng hingkang kinondang, hamedar kondagung, kaliwoning Kadipatyan, nenggih Raden Ranggawarsita ngabehi, trahing pujangga praja.
Taruna wus wignya sakaliring, kapujanggan miwah kasujanan, halim kiwa panengene, kitab gung ngagung putus, myang nging basa kawi winasis, muhtamak pabettira, hing carita kasus sagung para bijaksana, Surakarta kang ahli carita sami, tuwin para pujangga.
Miwah para ngulama kang sami, halim kitab raseh saking para, Musannib Arab hanggite, ngajawa katampan wus, mring Susuhunan Giri mredenni, winulangken sakabat, myang warga tinuntun, Jeng Sunan Giri widagdya, basa Arab myang basa Kawi winasisi, winarna basa Jawa.
Hamrih dangan kang sami miyarsi, marma sinawungan lawan tembang, nira siku sasingkelle, rehning darmi tinuduh, dening Gusti pinardyeng budi, muda punggung pinninda, pujanggeng prajagung, dahad gung ring kang Pamudya, ring Hyang Ngagung kaping genging puji, marang Sang Nayakengrat.
Hiya Kanjeng Nabi kang sinelir, Muhammaddinnil mustapa lawan, para sakabate kabeh, ping tri pamujinipun, marang sagunging para Nabi, ping pat pamuji marang, para ratu-ratu, ping lima pamujinira, marang sagung para Wali para Mukmin, tuwin para Pandita.
Sadayane hingkang kecap sami, jroning serat sa-[3]jarah punika, mugi genga haksamane, myang paringa panjurung, ring panganggit wenganing budi, pamedaring tyas muda, pambukanning punggung, pangapusireng pustaka, pinadangna dening Hyang denira hamrih, runtutute kang carita.
Para Pujangga hing nguni-huni, dennya sami hamarma carita, tanah Jawa sejarahe, Ki Hageng hing Matarum, sempalane datan winnilis, pangiwa-panengennya, pangetan winuwus, hamung bakune binuka, panning mangkya karsanya Sri Narapati, winedar sadayanya.
Pinurwa ring pannitra nujwari, somamanis tanggal ping nembelas, Dulkangidah Dal tahune, sancaya windunipun, siyang wanci hing pukul kalih, mangsa surya kasapta, sangattipun Yusub, wuku telu kang lumampah, Brama wugu Sri tumurun nuju dadi, mangsa wuku kalima.
Sinenkelan yenning tahun sasi, gunung hobah hing pitun nagara, lamun hing tahun srengenge, sangkalannya penettung, patang rupa Panditeng nagri, hijrah jeng Nabi duta, hing tahun sitangsu, Pandawa lilima manembah, hing jeng Nabi tahun surya pitung bumi, nembah hing nayakengrat.
Sangkalaning jagad hetang hawit, Nabi Adam tumurun mring dunya, Lan Babu Kawa toyane, samodra warna pitu, hiku lamun hing tahun sasi, lamuning tahun surya, sangkalanira wus, sirna guna trussing rasa, kunneng kitab Bahrul Butun kang winarni, rinacul lapallira.
Myang maknane sampun den muraddi, kusus lawan [4] Ijemmak kiyasira, trussing dalil lan kadisse, duk masih awang-uwung, myang ngilmunning maksih ginaib, ran Allah durung ngana, miwah ranning rasul, halamipun Akadiyat, nulya kitab Bahrun Ngalam hingkang muni, halamipun Wahdat.
Maksih rancanganing gaib, nuli Bahrul layud-layud ranning kitab, Waakidiyat halamane, ya misih gaib iku, Arwah halammira winnarni, ran Allah lan Muhamat, katelune rasul, laku tri Insan Kamil, sapta wajib kababar.
Sadurunge gumelar bumi langit, maksih wang wung Akadiyat kocap, ghaibing ghaib tegese, yaila iyanajul, dadi dhingin kang sajaratil, muntaha nuli hana, kang haran cahya nur, Gusti Allah hangandika, marang hing nur heh nur sujudda hing kami, nur sujud kaping lima.
Mring Pangeran hingkang Maha Suci, marma wonten limang wektu solat, wit saking henur sujudde, kang smi sedya ngrungu, mituhuwa hyaiing dalil, kang maca jinabdda, haja gumantung junut, kang henur dadi kamulyan, nur malumah kukuse mandhuwur sami, dadi langit kasapta.
Saisine hing nginggil pra sami. Haran kursi miwah dhindhing jalal, lukkil mahpul satulise, kukus dadi gni sumyur, kamulane Malaekat sami, miwah [5] jan lanhitnujan, lan widada rya gung, surya lintang lan rembulan, lan sadaya isine nginggil prasami, saking nur lumahira.
Kaebing nur jroning kitab muni, Barul Lahud he nur kurebira, dadi bumi kapitue, lawan saisinipun, hingkang wonten sajroning bumi, jro kali jro samodra, jroning rong jro watu, miwah kang nyangga pratala, sadayane saking kurebing nur sami, gya nur miring sujudnya.
Marma dadi bumu handhap hinggil, legak-legok papereng jajurang, saking hing nur pamirenge, hanuli henur lungguh, dadi kamulane kang hardi, saking nur lungguhira, mdal krengetipun, dadya kamulane toya umbul sumber kali pancuran jaladri, kringeting nur asalnya.
Reregeting henur hingkang mijil, dadi kamulane isining rat, jro bumi dharat toyane, kekedhepe hingkang nur, kamulane gurnita sami, caleret thathit kilat, lalidhah galudhug, hangsal saking nur kedhepnya, misih gaib hangsal karsaning Hyang Widhi wahdat lan wakadiyat.
Hantaraning pitung leksa warsi, Gusti Allah pan [6] harsa hanglirna, halam Arwah pannabanne, ngandika Kun Payakun, gimelar kang bumi langit, lan saisine pisan, kang pepak Asnapun, bumi langit gya gumelar, lapal Kuran Sitikatyi yayamin, semastana ngaras.
Kursi maknanipun pan dadining, langit kasapta saisenira, kalawan pitung bumine, hiya saisinipun, hing dalem nem dinna mepaki lalampahan, sewu warsa sawiji-wijining langit, denning lalongkangira.
Hing sawiji-wiji kang langit, nglimang ngatus tahun hibrerira, hing peksi tanpa hareren, dhindhing jalal punika, tegesipun halam Swargadi, hapan petak-petakan, lir tala tawon gung satunggal-tunggaling swarga, wiyaripun tanpa wangenan sayekti, widadari kang tengga.
Warna sakawan kang widadari, putih ireng kuning lawan abang, kang putih semu jenarre, lan hireng abang tungtung, hingkang hireng tungtunge abrit, semu pethak lan jenar, hingkang abang tungtung, kuning tungtung tungtung pethak, sorot hireng sadaya sulake wilis, kang widadari jenar.
Sorot hireng abang tungtung putih, tejanya muyek hingkang pasariran, rebut gon sungsun sorotte, hujwalanira banung, sasolahe hangresapeni, haruruh rurus wijang, tan kena winuwus, hendah hendahe kang warna, pan sadaya kakuwunge hanelahi, saben swatga satunggal.
Hingkang tengga ten kena winilis, widadarine [7] kathen wendran, sadayeku hing badhene, nenggih gadhanganipun, jalma hingkang sami hantuk sih, hing Hyang manjing sawarga, ginanjar sadarum, hing sapetak petakira, warna-warna kaswargan sawiji-wiji, hana rupa mutyara.
Rikittanne pan mutyara sami, kembang-kembang pethettanning taman, hawarna mutyara kabeh, hapraba ting palancur, kang kasawarganipun sawiji, sami hinten sadaya, pepethettannipun, godhong woh sekar pradapa, pang wit hinten sararenggannira sami , sara wedinne kodrat.
Ngebarliyan ngujwala nelahi, hing sawarga jumerud mangkana, pra sami jumerud kabeh, pethetan kembangipun, kumala mas luru, suwasa miwah salaka, sakalire kadya kang wus kocap nguni, namane ya warnanannya.
Marma hujwalannira nelahi, ting pancorot mancur ting palancur, tan nana siyang dalune, halam sawarga punika, tetep halambang kang nglanggengi, tan kenna winarnaha, pasang rakitipun, satunggal tunggaling swarga, kodrating Hynag pan sarwa ngebat tebatti, pepucakking sawarga.
Lapal laila hailalahi, lan lapal mukamad rasullulah, kang haran [8] ngisor swargane, kang haran lohkilmahpul, maknanipun lapal kakalih, loh punika pan kalam, mahpul papanipun, kang kalam nurat piyambak, haneng papan nora lawan den cekelli, tan wonten kendellira.
Kuwasane Hyang kang Maha Suci, lepas saking watara duduga, tinggal prayoga majadde, kalangkung helokkipun, pangandika sapisan dadi, Kun Payakun samana, sajege tumanduk, tanpa wali wali Allah, sipat baka tanpa obah tanpa gingsir, hingkang kayu sajarah.
Til muntaha hageng hang nguwit, pitung jagad gagodhongannira, pan monca warna rupane, kunning bang hireng biru, kapuranto dadu lan wilis, wungu kalawan seta, sami mawi kuwung, rebut sorot ting galebyar, ting pancorot haciri tulisan sami,haranne kang manungsa.
Lamun godhong alum salah siji, pasthi lamun manungsa lara, yen godhong aking huwonge, wus tuwa repot ciklu, lamun godhong rentah saking wit, tinadhahan malekat, gya tumurun malekat ngambil nyawaning, jalma kang mungal surat.
Yen wus kababar halamming jalmi. Lohkil mahpul [9] dadi panengeran, manungsa dawa cendhake, lamun godhong nom runtuh, pupus miwah tengah kang pethil, rentah saking wittira, hana pethil sepuh, hobahe kang gagodhongan, lir gamellan hunine pating carengkling, hiramanira raras.
Hanyumrahi sarira kapyarsi, ngegarakenning tyas hungallira, jajalangan gendhingngane, sangandhping wreksagung, kang rumeksa malekat sami, yutan baran hawendran, tan kenna hingetung, saking kathahing malekat, karyanipun pinatah sawiji-wiji, sapangkat pangakattira.
Kang kinarya hutusan Hyang Widdhi, pan sakawan malekat Mukarab, Janarail, Mingkaille, Ngisrapil, Ngijraillu, denning kannang sakawan sami, Ijajil gangsallira, hapan kinaryagung, hangreh malekat sadaya, kang minangka kalipahira Hyang Widdhi, dadya ratuning suwarga.
Denne hingkang pitung lapis bumi, jembarripun lawan langit samya, pan kinarya kebarrane, hing ngandhap lan ning luhur, miwah lapis-lapissing bumi, lan langit tan prabeda, hing sap-sapannipun, sinengga denning Malekat, warni Naga hing Mesrik tekeng Mahribbi, sirah buntutting Naga.
Lantan mindhuwur hing pitung langit, buntut ma-[10]lengkung gathuk lan sirah, hamangan buntutte dhewe, wengkuning bumi pitu, hiya warna Naga nglekeri, buntut gathuk lan sirah, hiya buntuttipun, kang minangsa salaminnya, takdirring Hyang nora lara hangreh matti, hingkang Naga sinongga.
Denning lembu gumarang sawiji, sungu sewu kupenge kang singat, maksrik tekeng mahribbinne, lembu sinonggong watu, kumalasa hageng nglangkungi, wiyare pitung jagad, denning selannipun, hapan sinongga hing minna, hulam henun singga dening jaladri, hamongsa sami hulam.
Minna littatalit prapta pribadi, takdiring Hyang tannana kendhatnya, dene saluhur bumine, cinatur hisennipun, kang dumadi sawiji-wiji, redi lebak jurang, sami medal banyu, sendhang kali lan pancuran, hasri tinon pasangan surya lan sasi, lintang habra hing tawang.
Kuwung malengkung punggirring langit, sirah manjangan ngobe sagara, kilat thathit lan caleret, glar sato kewanipun, wana wukir jurang ringring, warnane beda-beda, miwah jroning banyu, hisine pan warna-warna, hising rong jro bumi datanpa wilis, warnane beda-beda.
Wus mangkana Hyang Maha Suci, nitaheken kang peksi satunggal, geng luhur hijo warnane, gilapnya kang lar mancur, pakanane wus den cawisi, tumuwuhan ngalam dunya, pira-pira thukul, lir wiji sawi warnanya, satelase thuthukulan den thotholi, kang peksi nuli ejah.
Nulya Allah ngandikeng Ngijrail, kinen manjing [11] sajroning mutyara, sawiji sami gedhene, Ngijrail haturipun, lebet hamba saking ing pundi, tan wontenten marganira, kang kumala buntu, lan hinggih mongsa dedhenga, kang kumala namung sawijining sawi, lamun hamba beber lar.
Saking Masrik meh tekeng Mahribi, punika mba dereng tiwikrama, maksih warni malekat, ngalam dunya meh jujul, lamun tiwikrama sayekti, hing ngalam dunya sesak, hing pundi pukulun, marmamba saged manjinga, hing sosotya Allah hangandika haris, hora teka manjinga.
hajrih mopo Ngijrail gya manjing hing sasotya langkung wiyarira, sigra hambeber elare, miber kalangan nglangut, nora montra gepok hing pinggir, dedel meksa tan montra, gepoka hing luhur, Ngijroil sayah hibernya, nulya kendel sujud tobat hing Hyang Widdhi, nuwun hapurasmara.

۩۩۩ Pupuh 02 ۩۩۩
HASMARADANA

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Hyang Suksma ngandika aris, heh Ngijrail awasna, ngarsanira apa katon, Ngijrail sigra humiyat, wonten peksi satunggal, warnanya ijem kalangkung, hujwalanira sumunar.
Tungtung abang sorot kuning, tungtung biru so-[12]rot pethak, muncar ngunguwung prabane, gilaping larnya tumeja, Sang Hyang Suksma ngandika, Ngijrail den enggal mangsuk, marang guwa garba.
Hiya ingkang manuk wilis, Ngijrail saksama, hing sajroning paksi hijo, hanglangkungi wiyarira, hupami bebera lar, mibera den kadi wau, gepok pinggire tan bisa.
Hosiking tyasnya Ngijrail, Gusti Rabilngalaminna, luwih saking kuwasane, tan kena kinaya ngapa, marang hingkang kawula, lan iki hana wismagung, haneng jroning guwa garba.
Warnane kaliwat wilis, Ngijrail harsa parekka, larutsadaya bayune, kang Maha Suci ngandika, Ngijrail malebuwa, jroning wisma hijo iku, Ngijroil matur nglenggana.
Hamba tan seged mrepeki, lesu lupa tanpa krekat, tadhah dadaku maklukke, Allah Tangala ngandika, hiya Ingsun tarima, Ngijrail haturireki, dhadhasar mangkono uga.
Miyarsa swara Ngijrail, dumateng kalingan hira, neng sajroning wisma hijo, humatur swara punapa, Gusti kang kapiyarsa, ngandika kang Maha Luhur, heh Ngijrail wruhanira.
Yeku swaraning Sankamil, Ngijrail lon turira, [13] wonten pundi panggenanne, kang Maha Suci ngandika, tan ing jro tan ing jaba, nora ngisor nora dhuwur, hadohe tan wangenan.
Luwih parek lan sireki, ananging nora gepokan, Ngijrail halon hature, saderengipun gemelar, bumi langit kasapta, wonten ing pundi genipun, kang Maha Suci ngandika.
Lah hiya hiku Ngijrail, bablase Inwaakada, bakda soinlasonene, sadurungira ginelar, tan kena ingaranan, hiya yen sawiji iku, gemlare bumi akasa.
Tan kena ingaranan kalih, kang nurat ngusuli sabda, kados pundi terbukane, lapal kakalih punika, sami dipun galiha, duk maksihe awang uwung, Sankamil panggenanira.
Hantaranira Ngijrail, dennya lumebu sasotya, pan sewu warsa lamine, mangkana kang murbeng jagad, hangresakken anitah, neng dunya jin naminipun, kinarya sisining jagad.
Neng alam dunya alami, salaki rabi satata, branahan anak putune, ejan kang minangka raja, tamejut kadi jalma, maksih sami badan alus, awit angsal dadining brama.
Lakune duraka sami, datan mukir ring Pangeran, lali mring hingkang nitahake, lamine antaranira, jan dadi ratu dunya, apan pitung keksa tahun, mumah mumuh ambeganira.
Dadi kadukaning widdhi, jan sira sinamber gelap, [14] anak putu kadhatone, Hyang Sukma nuli hakarsa, nitahaken banujan, neng dunya kinatya ratu, sami angsal saking brama.
Bala pirang-pirang kathi, slaki rabi satata, branahan anak putune, maksih badan alus samya, banujan dadi raja, puwa-puwa hambegipun, namak mumah aneng dunya.
Lakune duraka sami, bajunan sanak putunya, lali marang Pangeran, lamine antaranira, dadi ratu neng dunya, hapan wolung leksa tahun, hanulya tampa duduka.
Sanak putune sirnanting, banujan kinelem toya, yata hingkang winiraos, kang kinarsakken dening Hyang, Sang Ijajil Malekat, dadi ratuning swarga gung, langkung mukti hawibawa.
Duka samana sang Ngijrail, wus dilalah tyasirarsa, huninga ngisor langite, tan antara gya tumedhak, ginrebeg pra Malekat, pitung kathi kang tut pungkur, prapta sor langit kapisan.
Hangabekti sewu warsi, Ijajil marang Pangeran, tangine saking sujude, saha bala gya tumedhak, mring langit ping kalihnya, sapraptane lajeng sujud, Ijajil marang Pangeran.
Hing sawuse sewu warsi, saha bala gya tumedhak, [15] pan cinaturaken bae, saben langit pan mangkana, Ijajil udhunira, jangkep pitung lapisipun, hiya pitung ewu warsa.
Wus prapteng dunya Ngijajil, langkung denira kacaryan, lali karaton swargane, mider hangideri jagad, Ijajil takdiring Hyang, karasan minggah gunung, jinang kali myang sagara.
Glar sato kewan marpeki, miwah isining samodra, akeh warnane katongtong, kali sumber myang bagawan, sendhang miwah pancuran, suruping surya handulu, kemyare wulan lanlintang.
Pating karethap neng langit, abra sajagad kawratan, Ijajil karem ing tyas, neng dungya ngideri jagad, masrik mahrib jinajah, hingiring malekat gung, pitung kathi datan pisah.
Pra malekat matur sami, sadaya ngajak wangsula, kundur minggah sawargane, dennya wus lami neng dunya, bikmanawi paduka, manggih dukaning Hyang Ngagung, Ijajil alon sahurnya.
Hiya sun tarima sami, malekat kabeh turira, sru marma ing jeneng ingong, hanana kang walang diya, mungguh dukaning Suksma, hing tyasingsun durung tutug, miyat lalengening dunya.
Deningta gen ingsun bali, mulih marang nging [16] sawarga, lamun wus padha lawase, lan endhuningsun mring dunya, saking langit kasapta, hiya pitung ewu tahun, ngabekti marang Pangeran.
Malekat kendel samyajrih, nyerang atur mring ratunya, dadi anut sakarsane, iku caritaning kitab, Bahrul butun kalawan, Bahrul ngalam nahrul lahud, hananing jan lan banujan.
Lawan malekat Ngijajil, anannya kinarya wijang, tinithahken dewe-dewe, wonten kaol kang satengah, mungal sajroning kitab, nenggih salsilatul guyub, min ansabil jinatiwas.
Sayasin tegesereki, sajarahing jin lan setan, kang bangsa siluman kabeh, nalika jeng Rasulullah, siniwi aneng kakbah, hing para sakabet agung, nimbali ratuning setan.
Kalawan ratuning Ngejin, nama Prabu Tamimasar, ratune setan namane, nenggih sang raja Saraban, dinangu kalihira, ananing jin purwanipun, kalawan ananing setan.
Nembah sujud ratuning jin, miwah ratuning kang setan, Saraban Tamimasane, ngaturken sajarahira, sageng bangsa siluman, ananing jin purwanipun, miwah ananing kang setan.
Hingkang tinitah rumiyin, Marijan lawan Marijah, [17] dereng sipat, dereng sipat jin kalihe, sajodo warni bun upas, sami kadadosannya, hulate kang latu samun, hapan upasing dahana.
Hinggih sami mijil saking, cahya Nur kamulanira, kang Maha Suci karsane, kinarya isining jagad, Maeijo susutan Jan, hajan punika sasunu, hejan paparab Banujan.
Punika kawit sipat jin, Banujan yoga tetiga, Ijajil kang sepuh dhewe, kinarya ratuning Swarga, sasampuning kadukan, hakathah jajulukipun, Ajumarah sayatina.
Paparab malekat Karis, hajajuluk Iblis laknat, hanurunken setan kabeh, sutaning banujan hingkang, panengah namanira, Ngajalijin turunipun, kang wuragil sutanira.
Hapaparab Handajali, nurunken dewa lan ditya, kathah asalah kadaden, handajali turunira, wahuta kang winarna, Ijajil sutanipun, pinucung sang kathahnya.

۩۩۩ Pupuh 03 ۩۩۩
P U C U N G

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Hingkang sepuh sutane nama yalabur, Pasin panggulunya, nulya Akwari nireki, apan nuli lakaos nulestri marah.
Nuli sahet nuli dasim srinipun, hanuli welahan, sadaya suteng Ngijajil, sanga pisan pan dadi ratuning setan.
Tan winuwus kang wawolu turunipun, namung tu-[18]runira, Jalabur hingkang winarni, saurute praptaning raja Saraban.
Pan sakawan nenggih sutaning jalabur, kang sepuh hanama, dajal paparabireki, Dajal lannat hamargantuk lannattulah.
Kinunjara haneng langit ping catur, wit badhe mamongsa, nglebur saisining bumi, linuwaran benjang yen dina kiyamat.
Haprang lawan Nabi Ngisa mengsahipun, Mukamat ngapiyah, Humarmaya Nabi Kilir pejahipun Dajal saking Nabi Ngisa.
Rining Dajallannat Dajil naminipun, Senut arinira, nama Nun hingkang wuragil, Dajil wau nama Dulilsutanira.
Nuli dubil nuli dit blas sutanipun, hasusuta Lallal, ingkang gadha jeng Nabi Dris, cinolok dom netranira hingkang kiwa.
Dalah mangke picak siji netranipun, Lallah asasuta, suta satunggil hanama Lalim, hasasuta Jalarat susuta Buldet.
Hingkang katul minggah ing palwa Nabi Nuh, Buldat hasasuta, Sarhas nuli hasasiwi, Mihsat suta Hamarah suta Hawiyan.
Hasasuta nama Langin hasasunu, Biktab suta Distar Distar, sauta Balal sasiwi, Hambal suta Kibrat nuli sutanira.
Nama Iprid kang ngrencana Nabi Ayub, kala ka-[19]sengsara, Iprid punika sasiwi, nama Ngiprus hasuta Karisiyan.
Hasasuta nama Swino hasasunu, Dipil hasasuta, Milasar suta Asijasin, nuli hasasuta nama Karis sarah.
Karissarah wahu puputra Ngastarus, sasuta Buldyat, Buldyat wahu sasiwi, Dulya larat susuta nama Duwanar.
Hasasuta Buwanarjas hasasunu, Salahat sasuta, nama Bangan hasasiwi, nama Bangal jebul hasasuta Yayal.
Hasasuta Jahil hasasuta Sarbun, suta Sarbudanar, suta Mungajal sasiwi, Maksum suta Malrat suta Mallarabad.
Hasasuta raja Sarabad puniku, turun kawandasa, tatiga saking Ngijajil, sutanipun sanga kathah pencarira.
Lawan turun Handajali hapancarut, sami lap ingalap, miwah turuning Ngajali, hapan dadi isen-isen ngalam dunya.
Hingkang nurunaken jim Ngajali wau, Ngajali sasuta, nama Ngaljus hasasiwi, nama Ngajrak kayanganira karanan.
Hing Ngajurak sasuta Damras ranipun, hasasuta haswat, sasuta Amman sasiwi, ran Maheran punika pan kawit Islam.
Hanut marang agamanira Nabi Nuh, Maheran sasu-[20]ta, Sabah hasasuta Sahlil, hasasuta Sajab Katlabat.
Hawit kapir hamargi kawon perangipun, lan ratuning setan, nama Wujan trah Ngijajil, sutaning Katlabat ngatis namanira.
Hasasuta Kadngan hanuli sasunu, Latbiyan sasuta, nama Sarsar hasasiwi, nama Aswas hasasuta nama Dadjah.
Hasasuta Hajali namanireku, kang sareng sadina lahire lan Kanjeng Nabi, Yusub lajeng dados pawong mitranira.
Kawit Islam malih Gajali milyanut, hing ngagamanira, sarengat Nabi Ibrahim, jin Gajali sasuta nama Alidat.
Hasasuta Janabar kawon prangipun, lan ratuning setan, raja Iprid trah Ngijajil, kapir malih Janabar manut ingsetan.
Hasasuta Salmun hanuli sasunu, Salmusil namanya, sasuta nama Aswasil, hasasuta Karmus suta Salmunasar.
Hasasuta Sarngam sasuta Jabarjus, kapir lajeng Islam, teluk marang Kanjeng Nabi, Sulaeman wus sare sarengat jeng nabi Musa.
Raja Barjus pan kinarya ratunipun, jim setan sadaya, dening jeng Suleman nabi, suteng Barjus Asngasar sasuta Bastam.
Nuli hasasuta Kasras hasasunu, hejin tir sasuta, nama Inrus hasasiwi, nama Kanam kapir malih kawon aprang.
Lan ratuning setan nama Bangaljetul, kanam ha-[21]nama Bal, Kanam sasuta Sarkasi, hasasuta Girkasi suta Kabiras.
Hasasuta Giraji nuli sasunu, hanama Dam riyat, lajeng Islam manut maring, agamane jeng Nabi Ngisa reh kulah.
Jin Damriyat wau hasasuta Memum, memum hasasuta, nama Mursad hasasiwi, hanama jin Sangkan sasuta Marikan.
Hasasuta Karissatir namanipun, kakalih sutanya kang sepuh namanireki, hejin Kalbal kang anem jim Kaskani jan.
Hasasuta Aswasil nuli sasunu, Sanasil apatya, jim Kalbat wau sasiwi, Dawisatir hasasuta Tiyruyasar.
Tiyruyasar punik nuli sasunu, Prabu Tamimasar, hapeputra Rodosatir, hapan seket turunan saking Marijan.
Kang wus kecap sadaya wau jim ratu, lan ratuning setan, mung ginanjar hingkang maring, Prabu Tamimasar lan raja Sarabad.
Gurunipn Handajali kang cinatur, sutannya satunggal, nenggih peparabireki, Prabu Winus jajuluk Sri Handakara.
Handakara sutanira wolulikur, hingkang sepuh nama, Prabu Paliya warni jim, panggulune hanama Prabu Jampina.
Warni ditya sungu nuli harinipun, ran Patih Parwata, harinira nama Jahwi, awak sarpa nuli rinira hanama.
Jin Jaminah jin diyu jajulukipun, nulya harinira, hanama [22] raja Parangin, harinipun nama Min warni kukila.
Harinipun nama Kup hawarni manuk, nuli harinira, warni yuyu nama Dahri, harinira ran Maranis warni ditya.
Harinipun hanama ejim Wakitu, hinggih warni ditya, nulya rinira hanami, Sang Balidhuh warni jim jajuluk Baljwak.
Harinipun hanama Ejim Balituk, hanama waraka, nuli Malituk warnesthi, nuli Prabu Ngamunkeling jajuluk Am.
Nuli Prabu Nuradi nuli rinipun, hanama Wellahan, harinya ran Patih Hamir, harinipun jim Kaliku namanira.
Warni Kucing nulya Kalilat rinipun, Ejim warni Sima, nuli Wenu rinireki, harinira nama Limpak warni gajah.
Nuli Lapuk warni ditya harinipun, Suhas warni kapal, nuli Buraham, warni wil, harinira ran Palapat warni sona.
Harinipun nama Malak warni tikus, nuli harinira, hanama Ejim Allapid, jangkep wolulikur, kathah pencarira, sami nurunken pribadi, turunipun kathah hingkang salah rupa.
Turun Handajali lan Ngajali carub, miwah lan [23] turunnya, malekat karisngijajil, carub besan binesan alap ingalap.
Nak kumanak tanpa wilis kathahipun, bangsaning lalembut, jim setan prayangan peri, purwa saking Marijan pungkuranira.

۩۩۩ Pupuh 04 ۩۩۩
P A N G K U R

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Kuneng jin sajarahira, hamangsuli caritanireng nguni, nenggih kitab Bahrul butun, Bahrul ngalami lawan, Bahrul lahud Ngijajil sasampunipun, tumurun mring ngalam donya, samana Hyang Maha Suci.
Karsa karya tapel adam, hingkang dadi Kalipah neng swargi, Jabarail gya ingutus, tumurun marang donya, kinen ngambil hing siti warna pipitu, kang kinarya tapel adam, Jabarail tumurun aglis.
Mring ngalam donya wus prapta, dereng dhawuh siti dhingini hangling, heh Jabarail sira hiku, dinuta hing Hyang Suksma, kinen ngambil maring sun warna papitu, yun kinarya tapel adam, matura marang Hyang Widdhi.
Yen ingsun banget lenggana, dene nora wurung adam hing benjing, nemu dukaning Hyang Ngagung, marma ingsun nglenggana, heh Jabarail yen pari paksa sireku, ngambil ingsun warna sapta sayakti sun upatani.
Nemuwa bendhuning Suksma, Jabarail miyarsa ling-[24]ing bumi, hajrih hing ngupatanipun, Jabarail wangsul sigra, prapteng ngarsaning Hyang Suksma sujud matur, lamun siti sru nglenggana, hing karsa Hyang Maha Suci.
Kinarya tapeling Adam, dene boten wande adam hing benjing, manggih dukaning Hyang Ngagung, lamun kawula paksa, nepatani sanget ing papacuhipun, hamba tinedha manggiha, kang sanget beduning Widdhi.
wusnya telas haturira, Jabarail gantya hingkang tinuding, Mingkail sigra tumurun, maring nging ngalam donya, saparptane bumi dhingin sru muwus, tan pae pangucapira, kadya nguni mring Jarail.
Yen kinarya tapel Adam, sru nglenggana sartane nepatani, Mingkail dupi hangrungu, linge bumi mangkana, sigra matur prapteng sujud matur, lamun datan hantuk karya, ajrih sapataning bumi.
Ngijrail tumuruna, marang ngalam dunya ngambila bumi, pitung rupa abang biru, hijo lan kapuranta, putih ireng wungu kuning den agupuh, ingsun karya tapel Adam, Ngijrail tumurun aglis.
Mring ngalam donya wus prapta, dereng dhawuh [25] bumi dhingin hangling, heh Ngijrail sira iku, dinuta ing Hyang Suksma, kinen ngambil marang sun warna papitu, kinarya tapeling Ngadam, baliya matura haglis.
Yen ingsun banget lenggana, dene nora wurung Adam hing benjing, nemu dukane Hyang Ngagung, den dhunaken mring dunya, lah matura marang Hyang kang Maha Luhur, yen mangkono haturing wang, aja mungguh kang sirambil.
Rupa sapta yen gelema, mung arupa siji nglenggana mami, yen sira dreng kudu berung, maksa ngambil maring wang, sayakti yen sun hupatani sireku, nemuwa bebenduning Hyang, marma baliya den aglis.
Ngijrail duk amiyarsa, lingling bumi sarya sru nepatani, kudha sru denira muwus, heh ta apa lingira, lakuningsun hapan dinuta Hyang Ngagung, mangsata dadak mundura, dening upatanireki.
Gelema nora gelema, hingsun ambil rupa sapta sireki, bantala angles tyasipun, dening Ngijrail maksa, datan mundur sangking hing upananipun, bantala lara karuna, kathah sasambatireki.
Hananging tan piniarsa, sasambate Ngijrail si-[26]gra ngambil, hing bumi warna pitu, abang ireng lan seta, ijo kuning wungu dadu lawan biru, wusnya jangkep pitung rupa, mesat Ngijrail gya prapti.
Hing ngarsanira Hyang Suksma, wusing sujud ngaturaken Ngijrail, hing siti warna pipitu, heh Ngijrail kayapa, duksirambil bumi pitung rupa hiku, sasambate lawan apa, nora nganggo nepatani.
Myang kalane sira gawa, sujud matur Ngjrail mring Hyang Widdhi, hinggih Gusti sakalangkung, sasambating bantala miwah denya nepatani hamamacuh, kawula paksa kewala, karuna sambat mlas asih.
Hananging tan hamba pirsa, nunten kendel bantala tan angling, telas Ngijrail turipun, Hyang Suksma hangandika, yen mangkono Ngijrail sira hing besuk, kang Ingsun sinung karya, yen Sun wus babar alaming.
Manungsa neng ngalam donya, pasthi sira ingkang Ingsun sedhahi, angambila nyanipun, hing nganak putu Adam, yen wus padha kababar neng dunya, besuk, sira kang hanglurahana, malekat kang tunggu sami.
Gedhonge kayu sajarah, tilmuntahalohkil mahpulling janmi, hawendran malekatipun, hiku sira rehna, hiya dadi Malakulmaut sadarum, lemah hingkang pitung rupa, wijekken dadi sawiji.
Putih ireng lawan abang, ijo dadu biru wungu lan [27] kuning, saksana nuli cinaruh, wujude hingkang lemah, ana kasap sedheng ana alus, wus carub winejak sigra, lembut lir endhut kang siti.
Wusnya nuli cinaruban, kang bangsangin kalawan bangsagni, sakawane bangsa banyu, kalawan roh Mukamad, kang ambekta pepake, kang roh sedarum, sakahing titipaning Hyang , kawengku roh Mukamadi.
Lawan Ngijrail warana, papesthene kang wong sawiji-wiji, yen wus babar alamipun, manungsa aneng dunya, lah padhnen lan unine lhkilmahpul, pan wus ana tulisira, kang ala lawan kang becik.
Dawa cendhak meskin begja, pinter busuk sor ungguling kang jalmi, lan sahwat ing ngestri jalu, sawusnya carub samya, gya rineka manungsa wau kang endhut, lamine antaranira, tapel patang puluh warsi.
Dadine dina Jumungah, sakalangkung bagusira kang warsi, tan wonten sasaminipun, sadaya kang rerupan, sawidasta panjange pan sarwa patut, Allah tangala ngandika, garangen iku Ngijrail.
Ana ing bumi lalongkang, tanah mekah lawan tanah [28] ing taib, sandika nuli sinambut, mring malekat sakawan, Jabarail, Mingkail, Ngisrapil, tumut, prapta ing bumi lalongkang, sineleh rineksa sami.
Tapel kasonganing surya, kawarnawa wau malekat Jajil, kang maksih kacaryan dulu, asrining ngalam dunya, pan meh lali karatoning swargagung, mubeng angubengi jagad, lan malekat pitung kethi.
Duk samana cinarita, sang Ngijajil sampun miyarsi, hing karsa Hyang Maha Luhur, hakarya tapel Adam, apan lagya ginarang samangkenipun, aneng nging bumi lalongkang, tanah Arab lan ing taib.
Ngijajil sampun rumangsa, lamun badhe angsal dukaning Widdhi, kalamon dennya tumurun, marang ing ngalam dunya, kongsi lali karatonireng swarga gung, Ijajil osiking driya, yen mangkono Maha Suci.
Karsa nyalini wangunan, neng sawarga kalungsur awak mami, Adam kang kinarya ratu, melekat jajil sigra, saha bala mesat harsa handadulu, marang tapelira Adam, prapteng longkang ngarab taib.
Ijajil dupi ngumiyat, ing warnane tapel Adam nglangkungi, paukiran bagusipun, tanana isiningrat, kang rarupan kadi Adam tapelipun, tapel nuli linebetan, mider jro garba Ijajil.
Sawusira temu gelang, langkung hebat Ijajil ani-[29]ngali, sen isening Adam wau, sajroning guwa garba, hapan wonten kadi wisma mekar nanjung, Ijajil harsa manjinga, ing wisma dheprok tan bangkit.
Ijajil hanuli medal, saking hing jro saprptanireng jawi, wawarti hing wadyanipun, pitung kethi malekat, wruhanira jroning tapel Adam iku, nora nana sesamanya, kabeh maklukking Hyang Widdhi.
Isen isening badanya, pan kinarya luwih adi kang warni, duweni alam pamengku, Abir sahire pepak, saisening swarga ing langit kapitu, aras kursi dhidhing jalal, lohkilmahpul ana sami.
Myang lintang surya rembulan, sawarnane pepak tan kurang siji, lan ing jro ana kadalu, lir wisma tanpa lawang, duk lagyarsa ingsun leboni sumaput, lesu lupa raganing wang, dheprok tan bisa mrepeki.
Tanpa bayu tan karkat, sun pisahken saya lesah tan sipi, iku kira kiraningsun, nggene Iman Kamulyan, dene ingsun prepeki bae sumaput, heh sagung para malekat, sira kang kereh ing mami.
Upama ana parentahe ing Hyang Suksma apa gelem sireki, hanut marang Adam hiku, ya ture para malekat, pitung kethi sayektu kula manut, paranta yen lengganawa, yen wus karsaning Hyang Widdhi.
Sayekti manut kewala, saparentahipun ingkang [30] akardi, Ijajil mangsuli wuwus, yen mungguh isngun ora, lamun hana parentahira Hyang Ngagung, kinen hanuta ing Ngadam, yekti yen lenggana mami.
Sun kadadehaning brama, kinen manut mring kadadehan bumi, kedekken sakehing tuwuh, amis bacin najisan, tibeng lemah yen jenes arus, apa gawene, kadukan ingsun lakoni.
Yata wau karsaning Hyang, mring malekat sekawan pan tinuding, Jabrail Mikailipun, Ngisrapil Ngjrailnya, pada sira tiyubna mring nyawanipun, mring kakasih ingsung Adam, ananging talam rinukmi.
Lah sira iku gawas, sigra mangkat para malekat ngiring, anggarebeg munggwing pungkur, sapraptaning lalongkang, tiniyubken nyawa marang grananipun, kang tapel Adam sakala, kodrating Hyang bisa osik.
Dupi harsa pinanjingana, ingkang nyawa marang nging tapel nuli, hanglangkungi awratipun, jinunjung datan kangkat, kinaliyan tiniganan tan kajunjung, kang nyawa sangsaya awrat, tan purun manjing piranti.
Dening jroning tapel Adam, peteng rupak kalangkung saking rempit, gya sinereng ing Hyang Ngagung, heh teka malebuwa, dyan tunmanduk nyawa pan narsa malebu, saking grana marginira, lagya tumempel ing ngarsi.
Nulya wahing tapel Adam, sirahira pecat saking [31] ing jisim, bahu epek-epek sikut, dhengkul bokong dlamakan, Hyang kang Murbeng Jagad pan ngandikanipun, marang malekat sakawan, padha patrapna sami.
Kang buyar pating palesat, wus kinumpul dening malekat sami, tinatrap tutup lir wau, Hyang Suksma misik Adam, lamun wahing den age sira anebut, ngucapa Alahamdulillah, gya Allah ngandika maring.
Malekat papat den enggal, tiyupna nyawane adam nuli, tiniyupken nyawa mangsuk, hing tapel saking grana lumaksana prapteng jro wus manggen wau, kang tapel wahing sakala, nebut Alhamdulillahi.
Rabilngalamina agya, hanauri mring Allah dennya wahing, Iyam Iya kanak budu, wa iya kanas tangyan, ingkang tapel sadayane sampun kukuh, darbeni ros thik enthikan, ingkang napas manjing mijil.
Hingaranan iku ambegan, pan minangka tatalining bfahurip, kabir sahire kawengku, wus dadya Nabi Adam, pan ingayap dening malekat sadarum, kanan keringira aglar, miwah ngarsa lan ing wuri.
Kalangkung ing resepira, pra malekat mring Adam hingkang wreni, ngucap labarakullahu, tegese ingkang lapal, mupangati tapel Adam singsun dulu, Nur mukamdira ngucap, paken pangandikaning Widdhi.
Sun dadekken dhingin Adam, mangka wiji haneng [32] dunya miwiti, kang dadi ing yayahipun, sagunge kang manungsa, yen erohe pan roh Mukamad sadarum, tur ingaken tandhaning Hyang, Allah hangandika malih.
Heh Jabarail den inggal, hamunduta busana mring swargadi, hiya kang sarwa di luhung, Jabrail sigra mesat, tan antara Jabrail ing wangsulipun bekta busana di nulya, wus inganggekaken sami.
Nenggih ,marang Nabi Adam, makuthane nama retnadi, sangkebbing sariranipun, busana saking swarga, pan sadaya wau hujwala nganguwung, tan kena yen winuwusa, Nabi Adam ingkang warni.
Saking takdiring Pangeran, sakathahing ngujud tanana sami, saisining sawarga gung, miwah isining dunya, Sang Hyang Suksma ngandikeng malekat catur, padha sira kalumpukna, sinome malekat sami.

۩۩۩ Pupuh 05 ۩۩۩
S I N O M

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Kabeh padha hangiringna, mring Adam munggah swargadi, sakancanira malekat, kang ana ing pitung langit, hiya lan pitung bumi, mung kariya kang atunggu, gilira hing rareksan, sawusira ngumpul sami, gya bidhalan Adam minggah mring sawarga.
Sapraptanireng sawarga, kinen Palongka [33] linggih, sinasotya nawaretna, jumerut nila widuri, prabanira nelahi, muncar-muncar hangunguwung, tan kena winuwusa, takdinnira Hyang Widdhi, prabanira madhangi langit kasapta.
Pangandikaning Hyang Suksma, mring sagung malekat sami, kabeh padha hasujuda, mring Adam kalipah mami, yeku sun karya sulih, neng swarga humadeg ratu, mongka kalipah ingwang, pra malekat sujud aglis, pan sadaya hamrekungkung sujudira.
Sujud marang kahurmatan, antarane satus warsi, mung sang Ijajil malekat, kang nora sujud pribadi, kadi hujare nguni, tinetepan datan purun, anut ing Nabi Adam, nulya malekat Ijajil, pan sakala kena benduning Hyang Suksma.
Ijajil salin warnanya, rai perot mata ngelik, liyap linyip lamun mulat, kedhepe sungsun narithil, biru putih ireki, seret sasuluhanipun, sacanthing sitahira, bathuk lengar pundhak kepis, kuping ciut gulune gedhe adawa.
Dhadha greng ndringkus ingannya, weteng cempluk bokong canthik, rambute ngaruis abang, jenggot mulyak janggut lincip, bau sagagang aking, drijinya sadedhang gabu, sikile sahububan, dedege cendhak acilik, ambekukul lakune miring lan oyag.
Hyang Suksma handikanira, heh Jajil sandhangen [34] ugi, sira mopo ing reh ingwang, mangkono warnanireki, pan sira dadi isi, besuk neng nraka waelul, Ijajil aturira, sumangga ing karsa Gusti, tan nglenggana dados sisining naraka.
Nanging panuwun kawula, ing salami hamba maksih, tinitah dereng kiyamat, lumebeng jroning yamani, kalilana nutugi, lawan kalilana benjing, hanggagodha dhateng hing nak putu Adam.
Wontena rencang kawula, lumebeng dhateng yomani, Hyang Maha Suci ngandika, hiya sakarepireki, kang karencana gingsir, kang tan gingsir ngong tanasung, lawan wong kang krana Allah, iya aja kok pareki, lawan aja omah awor lan manungsa.
Omaha lebak jurang, embel umbul siluk sungil, kayu watu omahana, saanak putinireki, ing besuk kabeh kapir, Iblis lanat ranireku, Ijajil gya kaplesat, tiba sajabaning langit, redi dhasar tutupe naraka jahnam.
Apan lajeng kayangan, neng redi dhasar Ijajil, ngadhaton jroning dahana, ing saciptanira dadi, hapan dadining geni, lawan wus sinung pinunjul, pangwasa ing Hyang Suksma, Ijajil saktinereki, linuwihken saking malekat sadaya.
Benjang maksih dadi raja, Ijajil kang den ratoni, [35] setan dhemit brekasakan, iya yohanya pribadi, tangkar-tumangkar sami, setan aglis kathahipun, manak-kumanak samya, branahan datanpa wilis, sami mencar kayangan neng ngalam dunya.
Linantur dening Hyang Suksma, Ijajil sasarireki, kuneng wau kang winanrna, malekat kang sujud sami, duk mulating Ngijajil, nalikanya nandhang bendu, malih warnaniraga, ratuning ala sabumi, ngumpul dadi rupaning Ijajil lanat.
Sujuding para malekat, rangkep sujud sukur sami, tan kapire rahmatollah, ing sawuse satus warsi, liwar sadaya tangi, saking denira asujud, marang pakaryanira, henggene sawiji-wiji, ingkang kantun amung kang sami hangayap.
Marang sira Nabi Adam, tanana towangireki, malekat kang sami ngayap, miwah ingkang widadari, Nabi osiking galih, linaden ,malekat ingsun, rumasa dudu bangsa, myang linaden widadari, gya maladi rem-rem ayam denya lenggah.
Sarwi nglalar lambung kiwa, parmaning Hyang ingkang prapti, myat wonten wanudya endah, mijil saking lambung kering, ngiga wekasan linggih, neng iringan sarwa patut, sakala Nabi Adam, medal birainireki, sakalangkung kasmaran ing galihira.
Haranipun Siti Kawa, kasor hapsari swargadi, [36] pamulesmu wilis jenar, bomjo pasariran lungit, sakala kangjeng Nabi, nolih astanya tumelung, pan arsa gayuh jangga, sigra Jabarail prapti, hangalangi pamanglunge astanira.
heh tuan dereng aningkah, tan wajib dadosa rabi, mundur astanira Adam, nulya ningkah kangjeng Nabi, malekat Jabarail, kang ningkahken kaumipun, walinya Gusti Allah, Hyang Suksma ngandika aris, marang Adam lawan marang Siti Kawa.
Heh wruhanta sira padha, karo ratuning swargadi, sun jurung sakarsanira, mung siji kang sun larangi, karan woh-wohan kuldi, haywa wani-wani jupuk, lan ing kawruhana satrunira si Ngijajil, kawruhana panggodhane marang sira.
Jeng Nabi lawan kang garwa, sujud sandika tur neki, mangkana sang Ngijajil, neng ngardi dhasar genipun, miyarsa lamun Adam, ing mangkya wus darbe rabi, Siti Kawa wastane ingkang wanodya.
Paparingira Hyang Suksma, mangkana wau Ngijajil, tan wus raose tyasira, yen Adam maksih neng swargi. Gya mesat sang Ngijajil, minggah marang swarga gung, prapta mider ing jaba, temu gelang tanpa margi, mung sawiji kinunci tinunggu ing mrak.
Paksi mrak nang luhur lawang, sirahe mangklung [37] mring jawi, buntut aneng jro lapisan, pikiring tyas sang Ngijajil, nuli hamalih warni, pan arupa uler tahun, gumremet ngarsaning mrak, mulat ing mangsanireki, gya cinucuk kalebu wetengnya.
Nuli mising paksi merak, Ijajil tibeng jro lapis, mubeng jro lapis kapisan, temu gelang tanpa margi, korine mung sawiji, kinunci sarta tinunggu, dening kang ula naga, sirah mangklung luhur kori, ilat melet lir daludag kulabetan.
Nyrengangas siyunging naga, hagdhing liman ngajrihi, ilunya dres kadi upas, tumiba upase mandi, netrane balerengi, lir surya kembar duk bedhug, Ijajil ajrih nyelak, gya matak limunan ing jim, pan sakala Ijajil dutan katingal.
Wus nyelak ngarsaning naga, netrane kalih sinilir, cangkemira dinamonan, merem angep langkung arip, Ijajil sigra manjing, ing cangkem dukangopipun, prapteng jro cangkem naga, buntutira neng jro lapis, sigra mising kang naga Ijajil medal.
Tumiba jroning swarga, Ijajil gya malih warni, hamindha malekat jaga, neng pinggir pethak anangis, klesedan melas asih, kagyat widadari ngrungu, iki swaraning ngapa, kapyarsa amelas asih, ganti-ganti widadari samya ngucap.
Kaya swaraning karuna, dening ta sawarga iki, larangan lamun karuna, iki teka wani nangis, sakehing widadari, kang celak sami dudulu, celuken Siti Kawa, aningali kang anangis, tinakenan sireku malekat apa.
Klesetan wani karuna, kang nangis humatur aris, milamba asru karuna, myarsa rakanta jeng Nabi, lawan paduka Gusti, manggih serenging Hyang Ngagung, inggih badhe binical, saking sajroning swargadi, den dhunaken inggih dhateng ngalam dunya.
Gusti yen kalampahana, paduka lan raka Nabi, binucal saking sawarga, dene tanpa dosa yekti, mung dumeh Nabi osik, salebeting galihipun, linadosan malekat, rumaos yen dede jenis, mresing driya satemah dados paduka.
Miyos saking ngiga wekas, lambunge Nabi kang kering, Siti Kawa keter ing tyas, watak wantuning pawestri, gugon tuwoning galih, rumangsa lamun satuku, wasana angandika, apa temen tirireki, kang amindha karuna matur sapata.
Yen amba matura dora, dhatenging paduka Gusti, kenya babenduning Hyang, badan kawula puniki, sampun limrah lan jinis, malekat sadayanipun, Siti Kawa ngandika, iya wus ngandel wak mami, lah ing ngendi gon sun arsa suminggaha.
Kang malih warna turira, sarwi luhira dres mijil, [39] dhuh Gusti saking tresnamba, darbe ratu Kangjeng Nabi, miwah paduka Gusti, apan wonten syaratipun, paduka lan rakanta, hadahara wohing kuldi, pasthi lamun boten amanggih daduka.
Siti Kawa lon ngandika, iku laranganing Hyang Widdhi, wedi yen ingsun mangana, lawan durung wruh kang warni, ingsun lan Kangjeng Nabi, miwah malekat sadarum, tan ana kang mangana, liyan paringing Hyang Widdhi, subkannallah kanikmataning sawarga.
Tan liya mung subkannallah, kaya iku turireki, mangan kuldi wohira, linarangan ing Hyang Widdhi, malekat kang anangis, ngusapi luh sengrak senggruk, milane linarangan, wit dados sesarat Gusti, lamun dhahar mandekken dedukaning Hyang.
Apa temen aturira, kang nagis supata malih, dreweli sasumpahira, temah Siti Kawa gingsir, ing tyas langkung kapengin, nanging tan wruh prenahipun gennira woh larangan, ngandika marang kang nangis, lah ta iya gene ingsun tuduhana.
Siti Kawa sigra mangkat, lawan malekat kang nangis, sapraptanireng ngunjwara, humatur paduka Gusti, pan sarwi anudingi, wohing kuldi prenahipun, Siti Kawa duk mulat, marang wohing kayu kuldi, sru kacaryan kumecer kedah dahara.
Sapraptaning sor tumenga, aningali wohing kuldi, [40] asta kalih gayuh nyandhak, woh kuldi pinethik kalih, sirah mbun-mbunanereki, Siti Kawa pan kasundhul, sadedeg inggilira, woh kuldi wusnya ingambil, gya dhinahar mring Siti Kawa satunggal.
Langkung nikmate kang rasa, lagya tekeng jaja nuli, niba kantu Siti Kawa, sahengetira ningali, kang jaja amendhisil, mentar-mentar dadi susu, lir woh kuldi kang warna, maya-maya ngrespateni, marmanipun wonten wulu lan jinabat.
Kalanpun Siti Kawa, tumenga mulat woh kuldi, marma rinaupan, kaping tri lananta kalih, kinosokan pra sami, denira kinarya gayuh, milane kang mbun mbunan, kaping tri dipun usapi, pan kasundhul woh kuldi kala tumenga.
Mila kuping ingusapan, kaping tri dennya miyarsi, ing tuduhe iblis lanat, kang mindha malekat nangis, sakng dennya tumindak, mring saandhap wohing kuldi, saderenge wulu apan kang jinabad.
Dene sayah riwe medal, Kawa denira lumaris, milanipun yen wanudya, saben sasi metu getih, kadadehan woh kuldi, miwah ingkang banyu susu, wohing kuldi toyanya, yen salat Adam ngamati, sak dina tulhikram jakat pitrah siyam.
Marga saking Siti Kawa, dennira mot wohing kul-[41]di, ri sampunira mangkana, Siti Kawa kundur nuli, bekta woh kuldi siji, karsa ingaturken wau, mring raka Nabi Adam, Ijajil kang malih warni, sampun musna mantuk mring kayanganira.
Yata wau Siti Kawa, kang bekta woh kuldi siji, wus katur marang kang raka, jeng Nabi adam lingnya ris, pagene sira yayi, wani-wani ngambil iku, kuldi laranganing Hyang, apa sira yayi lali, kala dhawuh pacuh marang sun lan sira.
Kang garwa lon aturira, boten kasupen wak mami, marmane purun kawula, pan wonten malekat nangis, sareng kawula titi, margi saking tresnanipun, ing paduka lan amba, kathah-kathah turireki, malah sumpah yen boten temen-temena.
manggiha babenduning Hyang, wus katur sadaya sami, wiwitan prapteng wekasan, solahe ngambil woh kuldi, milanipun suwawi, punika dhaharen gupuh, woh kuldi kang satunggal, hamba wus nedha satunggal dados sarat sampun kongsi manggih duka.
Jeng Nabi wus kangsaning Hyang, myat ing woh kul-42]di kapangin, yen mangkono karsanira, iya yayi sun turuti, tinampan wohing kuldi, anuli dinahar sampun, raose langkung nikmat, duk ingeleg wohing kuldi, tekeng jongga jeng Nabi niba kantaka.
Dadya mandhekel kang jongga, ingaranan kala menjing, duduh kuldi dadya kama, tan antara Kangjeng Nabi, sawungunya amanggih, dudukanira Hyang Ngagung, kalawan Siti Kawa, kang busana mesat sami, saking badan kalih pindha maskumambang.

۩۩۩ Pupuh 06 ۩۩۩
MASKUMAMBANG

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Nabi Adam lan kang garwa kawlas asih, busanane sirna, kalih ting baringkung sami, saparan-paran kesoddan.
Harsa ngaub tan ana kang den aubi, miwah angambila, godhonge kang kayu sami, kinarya tutuping ngurat.
Kayu-kayu pra sami ngujar-ujari, lah ta Adam kawa, sampun parek-parek mami, pan andika wong duraka.
Keneng gudha saking rencananing ngeblis, temah antuk duka, lah lampahana pribadi, sampun ngembeti maring lyan.
Bokmanawi kalih sami nanulari, miharsa gya kesah, kesoddan tambuh den nungseni, sadaya lumuh pinaran.
Wonten kayu satunggal ran kayu ajir, langkung welasira, mring Adam Kawa lingnyaris, lah ngambila godhong ingwang.
Sigra mara Adam Kawa mring sor anjir, kang kayu anulya, godhonge ngalinthing sami, hingaran kayu cemara.
wonten malih kayu kang welas ningali, marang [43] Adam Kawa, kayu garu nguwuh aris, ing ngriki sami ngauba.
Sigra mara sapraptaning ngisor wit, godhongipun sirna, mangkeret dalasan mangkin, garu baluju kewala.
Wus mangkana karsaning Hyang Maha Suci, Adam lawan Kawa, tinudhung saking swarga di, tinurunaken mring dunya.
Lawan naga merak kayu garu ajir, Jabrail dinuta, hanurunnaken tumuli, Nabi Adam Tibanira.
Neng wukit baot gunung ing sarandhil, apan tanah Selan, Siti Kawa tibaneki, neng tanah Siyem punika.
Dening naga tibeng tanah Aspahami, merak tibeng Yahman, kayu garu lawan ajir, tibeng wana lan ing ngarga.
Sadayeku tibane saking ing langit, tanggal kapng tiga, ing wulan mukaram nenggih, mangkana jeng Nabi Adam.
Siyang dalu anangis tibat ing Widdhi, kagagas ing driya, pisahe garwanireki, tan karuhan tibanira.
Nabi Adam luhira dres tibeng siti, hanglir pendah jawah, kang luh dadya mirah sami, tanah Selan kawretanan.
Cinarita jeng Nabi sawusnya nangis, tumenga ing tawang, sinung Ulham ing Hyang Widdhi, langit kasapta narawang.
Kayu saratil muntaha kaeksi, myang lohmahpul-[44]ira, wela-wela ana tulis, muni lelampahanira.
Papesthene sarirane sampun muni, anglampahi papa, kangelan sarta prihatin, myang harja sakesanira.
Saderenge dumadi praptaning pati, wus nunggal sadaya, wujud ing wong siji-siji, wusnya tan dennya tumingal.
Nabi Adam tobat sujud ing Hyang Widdhi, nulya wonten ayat, timbalaning Hyang kapiyarsi, kinen mujaya mangkana.
Rabanala lam na an pusa nawain, lam tak pirlan nawa, tarkam nala na kunani, minal kasirin tegesnya.
Duh Pangeran badan kawula pribadi, ingkang nganiaya, lamun tuan tan paring sih, yektyanden papa druhaka.
Nabi Adam mituhu sigra amuji, eklas wardaya, pamuji ya siyang latri, dungkap antuk satus warsa.
Nabi Adam dennira neng pucak wukir, wanci wektu pajar, asalat subuh jeng nabi, mung kalih rekangat salam.
Jabarail prapta dinuteng Hyang Widdhi, maringken apura, kang garwa kinen ngulati, saenggene den kapanggya.
Nulya tedhak Nabi Adam saking wukir, jog ing [45] ngandhap selan, lajeng angelaya bumi, Jabarail musna wus pisah.
Marang Siyem Siti Kawa kawlas asih, tangise tan pegat, luhira dres tibeng siti, saparane dadi mirah.
Hamethukken sira malekat Jabrail, dhawuh ken apura, lah Kawa dika hulati, rakanta Adam neng Mekah.
Sigra mangkat Jabrail atut wuri, kalane samana, Jagad masih dadi siji, saparan tanpa sagara.
Jroning mahsrik mahrib tan wonten jaladri, maksih neng pinggiran, pisahe jaman Nuh benjing, kinelem topan lan toya.
Dadya pisah bumi pulo-pulo benjing, anaa ciut jembar, pinasthi karseng Hyang Widdhi, mangkana ingkang ngelaya.
Nabi Adam lan Siti Kawa nenggih, wus antuk sawaesa, dennira hanjajah bumi, praptent tanah bumi Mekah.
Papranggulan neng ra-araatarwiyahi, suku ngardi ngarpat, rerangkulan sami nangis, tangise syokur ing Suksma.
Sampun musna wau malebet Jabrail, wau Adam Kawa, laminira gangsal warsi, neng sukuning ngardi Ngarpat.
Tan sakeca raosing galih jeng Nabi, aneng tanah ngarab, sawusira gangsal warsi, sigra mangkat lan kang garwa.
Mider-mider areruntungan samargi, angupaya papan, kang dadya senenging galih, pan hanjajah tanah ngarab.
Hing rum ngindi ngidul ngulon ngaler nuli, marang bukit barjah, anjog kusni male bari, neng kono kendel lampahnya.
Manggih papan wana wiyar tur aradin, lepennya [46] tumumpang, kyeh kayu geng buron sring, jeng nabi seneng ing driya.
lan kang garwa agung dennira ngabekti, sartane dedonga, ngatas karsaning Hyang Widdhi, dennya kendel neng kusniya.
Cinarita apan sanga likur warsi, Nabi lan kang garwa, dedonga ing siyang ratri, nuli Jabarail prapta.
Pan dinuta dening Hyang kang Murbeng Bumi, sartanira bekta, palangkan lan busana di, badhong kalawan makutha.
jamang binggel kelat bau anting-angting, sabusananira, Siti Kawa pepak sami, Jabrail alon lingira.
Heh jeng nabi timbalanira Hyang Widdhi, paduka tetepa, mukim wonten malebari, lawan jumeneng Nata.
Alenggaha palenggahan nira nguni, palangkan mutyara, miwah sagung busanadi, pinaringaken sadaya.
Busananta duk masih aneng swargadi, sabusananira, Siti Kawa pepak sami, paduka angratonana.
sagung ingkang sato kewan ing wanadri, lawan ngratonana, anak putunira benjing, marma jeng nabi paduka.
Lan garwanta karsaning Hyang Maha Suci, tinurunken samya, apanta kinarya wiji, inggih wonten ngalam dunya.
Lawan malih paduka dipun paringi, nugrahaning Suksma, kitab sadasa puniki, ing benjang tuan wulangna.
Dhateng anak putu kang tuan ratoni, lan tuan siyama, siyam abel saben sasi, sampun kantos nawa.

۩۩۩ Pupuh 07 ۩۩۩
MEGATRUH

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Duk miyarsa Nabi Adam nulya sujud, lan kang gar-[47]wa aneng siti, satangine saking sujud, junjung astanira kalih, donga sokur ing Hyang manon.
Tigang dina sampurna sadhawuhipun, Jabarail mring jeng Nabi, satimbalaning Hyang Ngagung, sato kewan ing wanadri, miwah ingkang manuk-manuk, sadaya wus ngratu sami, marang Nabi Adam saos.
Siyang dalu datan wonten towangipun, saking parmaning Hyang Widdhi, basane kang manuk-manuk, myang sato kewan wanadri, jeng Nabi pan sampun mangertos.
Duk samana Nabi adam yuswanipun, pinetang kala duk kawit, mring dunya tumurunipun, praptanira ing samangkin, dennira jumeneng katong.
Hangratoni sato kewan ing wanagung, dening tahun surya lagi, satus sanga likur tahun, dening yen ing tahun sasi, yuswanipun apan kaot.
Sampun satus tingang dasa tingang tahun, mangkana wahu jeng nabi, dhatengken ning galihipun, dennyarsa babarken wiji, lan kang garwa gung karongron.
Reroncene ing tingkah datan cinatur, pamangunireng saresmi, jeng Nabi mring garwanipun, samana sampun garbini, babar putra jajodhon.
Dadya inggal kathahira putranipun, saben babar [48] kalih-kalih, kembar estri lawan jalu, longkangira datan lami, lamun nuju ingkang miyos.
Jalu pekik kembaranirestri ayu, lamun ala ingkang mijil, lanange datan bagus, estrine kembarneki, warnanipun inggih awon.
Cinarita kawan dasa putranipun, kembaran langkung kakalih, Siti Unuk langkungipun, timbanganira Nabi Sis, semi ijen tanpa jodho.
Siti Unuk geng pangawak satus gunung, lenjang yen patopan nenggih, jamanira jeng Nabi Nuh, jagad kinelem ing warih, gunung-gunung datan katon.
Paran dene Unuk namung waked jengku, marma Unuk tanpa laki, ya saking geng luhuripun, Unuk namung laki angin, wus tinakdir ing Hyang Manon.
Namung laki angin dadya wawratipun, suteng Unuk lahir neki, edalira saking banyu, pan kongsi kawan dasa ari, wedalira datan alon.
Lir lampahing jemparing ing rikatipun, iku lagya genging bayi, diwasa pira gengipun, kaelokanning Hyang Widdhi, tan montra kena ginayoh.
Suteng Unung sang Ngiwad paparabipun, wus pinanthi ing Hyang Widdhi, Ngiwad dadya mengsahipun, jeng Nabi Musa ing benjing, ingkang wus kocap cariyosipun.
Kangjeng Nabi Musa nenggih dedegipun, pitung pu-[49]luh gas pan sami, lan panjanging ecisipun, paran dene denniira mrih, ing prang pejahe pakewoh.
Hiya saking Sang Ngiwat geng luhuripun, jeng Nabi Musa pan mawi, minggah ing tursina gunung, panumbakira ing ecis, namung dugi ngisor polok.
Winagsulan nenggih wahu urutipun, putranira Kangjeng Nabi, ingkang anem kang asepuh, miwah ing namanireki, putra jalu lan kang wadon.
Pambajenge putra Adam ingkang jalu, sinung nama Sayid Kabil, langkung pekik warnanipun, estrinya kembaraneki, Siti Aklimah yu kaot.
Wawrat malih Siti Kawa babaripun, inggih kembar jalu estri, Sayid Abil jaleripun, Siti Damimah kang estri, warnanipun sami awin.
Babar malih sami kembar putranipun, kang jalu Sayid israil, Ngabdolah bosorabipun, pekik kembarannya nami, Siti Sarirah yu kaot.
Babar malih mijil kembar ingkang jalu, Sayid Iearawan nameki, Ngabdur Rahman Arabipun, Siti Onah ingkang istri, warnanipun sami awon.
Babar malih Abukaris ingkang jalu, warnanipun langkung pekik, kembarannya yu pinunjul, Siti Dayunah raneki, wusnya putra gangsal jodho.
Anatarane sampun tigang dasa tahun, yuswanipun [50] Sayid Kabil, sedhengnya birahinipun, jeng Nabi Adam anggalih, kang putra sami jinodho.
Putra jalu ingkang awon warnanipun, dhinaupaken putrestri, ingkang warnanipun ayu, putranya jalu kang pekik, jodho lan estri kang awon.
Nging salaya lan kang garwa karsanipun, ayu dhaupa kang pekik, awon sami awonipun, kang garwa dreng turireki, jeng Nabi karsanya bakoh.
Dangu dennya pra samya padudon kayun, dennyarsa jodhokken siwi, kang garwa ature swndhu, paduka tumut punapi, mung ngaken lamun wus dados.
Boten tumut paduka ing sakitipun, apan kawula pribadi, miwahta kangelanipun, kang ngandhut ing rina wengi, kongsi sangang pancorong.
Kongsi lahir dadah dulah momongipun, ngemban gendhong rina wengi, sayekti wajib katengsun, darbe purba marang siwi, sakarsamba angreh dados.
Nabi Adam miyarsa mesem lingnyarum, yen mangkono kayo kardi, pratondha sira lan ingsun, kang nora katrimeng Widdhi, anuta aja padudon.
Sigra sami medalken ing rahsanipun, winadhahan cupu manik astagina pinuja wus, muga Allah anandhani, mring dosiye kang padudon.
Wusnya nangkep ing samaya sangang tengsu, buka [51] cupunira sami, Nabi Adam kamanipun, agatra wujud bebayi, nanging mung balung lan otot.
Warni jalu gantya buka cupunipun, Siti Kawa tanpa dadi, maksih getih anglempuruk, nulya Jabarail prapti, bekta kodrating Hyang manon.
Dene kamanira Siti Kawa wau, maksih tulus rupa getih, limpreg-limpreg anglempuruk, nulya ana angin geng prapti, kamaning Kawa tinempoh.
Ing prahara pan kumitir solahipun, kama kabuncang ing angin, sumyur saking cupu mawur, asebawa tanpa warni, ngumandhang rame gumuroh.
Datan manggen lamun munya lingsir dalu, tankadhangan celak tebih, ingaranan rijal iku, tan dangu nulya nututi, cupu kakalih tinempoh.
Dening angin mesat nuting rijal wau, cupunira Kawa dadi, jati ngarang raning kayu, cupuninh jeng Nabi dadi nagageng kedah hambadhog.
Marang rijal saparanira binujung, gaib karsaning [52] Hyang Widdhi, maksih sami badan alus, yeku kaol kang sawiji, dene kaol kang kapindho.
Rijallolah golongane wali kutub, sinungan karya nganglangi, jagad amaringaken wahyu, marang manungsa kang sami, nebut asmaning Hyang manon.
Wong kang alul melek laku bangun esuk, temen-temen ing Hyang Widdhi, rijallolah kang ingutus, maringaken wahyunireki, dening swara kang gumuruh.
Prabawaning rijalollah yen ing dalu, ngumandhang kapyarsa sami, emya-enya swaranipun, sengga sasmita nawani, wahyuning Hyang kang ginadhoh.
Cupu Nabi ing sasampunipun, kothong dadya Bagendha Sis, Siti Kawa cupunipun, tanpa dadi maksih getih, nulya nagin geng tumempoh.
Cupu kalih katut kabuncang ing lesus, tiba sajawining langit, tibane tinampan sampun, cupu kalih mring Ijajil, kang satunggal cupu kothong.
Kang satunggal maksih isi mani wau, Ijajil suka tan sipi, wruh yen na gung sawabipun, cupu kakalih pinetri, mring Ijajil tan keneng doh.
Pan sumongga karsaning wong ngagung-ngagung, [53] pundi kang dipun karsani, kaol kakalih puniku, ingkang anganggit pan darmi, wala hu alam kang yektos.
Dene kang wus mutamading kitabipun, cupu tinanpen Ngijajil, kuneng wau kang winuwus, Siti Kawa duk ningali, kamanira tanpa dados.
maksih rupa getih neng cupu nglempuruk, kamane kang raka nabi, dadi bebayi tur jalu, bagus cahyanya nelahi, ruruh wingit ing pasemon.
Cupu kalih sirna kabuncang ing lesus, Siti Kawa tobat aglis, matur pasrah manutipun, mring kang raka dennira mrih, marang ing putra hanjodho.
Sawusira Siti Kawa nut ing kakung, pamit musna Jabarail, jeng Nabi amatah gupuh, jodhoning putra sineling, ingkang bagus angsal awon.
Kembarane Kabil Aklimah warna ayu, pinaringaken mring Abil, Israil kembaranipun, pinaringaken Israil, putra tiga pra samya nuting karsanira jeng Nabi, bagus jinodho lan awon.
Namung Kabil ingkang murtat ing tyasipun, ji-[54]nodho kembaraneki, Abil dahat awonipun, kembaranira pribadi, Siti Aklimah yu kaot.
Eman-eman jinodho lan Abil iku, kembaraningsun pribadi, luwih salah karsanipun, jeng rama dennira kardi, dana mring putra hanjodho.

۩۩۩ Pupuh 08 ۩۩۩
ASMARADANA

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Keneng panuntuning Iblis, Kabil tan wus ing tyasira, temah ing muring-muringe, marang Abil tibanira, dennya jinodho lawan, Aklimah kembaranipun, dadya Abil pinejahan.
Ingapusan mring wanadri, sirahe kinepruk sela, ngartining tingkah mangkana saking Iblis kang amulang, sawusnya Abil pejah Kabil lajeng kesahipun Siti Aklimah binekta.
Kembaranipun pribadi, tan kantun saparanira, kendel tanah nut lampahe, Siti Damimiah tinilar, ingkang awon warnanya, Damimah awon kalangkung, dening tinampik mring priya.
Lajeng kesahireng latri, sapurug datanpa sedya, sarta pratignya ing tyase, sajeg datan arsa krama, lamun tan antuk priya, kang ngluwihi pekikipun, saking Kabil warnanira.
Israwan lawan Israil, samya nut datan suwala, den-[55]ira linintu jodho, saking karsaning kang rama, pekik dhaup lan ala, putra ingkang dereng antuk, lintu jodho ala rupa.
Abukaris langkung pekik kenengg panggodaning setan, maksih kembarane dhewe, Iblis lanat mindha rupa, kadya jeng Nabi Adam, Abukaris kinen gupuh, kesah lan kembaranira.
Kendela babat wanadri, Bungas ing tanah Astina, ingkang wekas wetan dhewe, sartane kinen gambara, ing warnane kang rama, kinen nembah ingkang suhud, wajib mangeran ing bapa.
Cinatur babarireki, bagenda Sis duk samana, ing tahun Adam etangane, pan satus sawidak warsa, yen ing tahun rembulan, Begendha Sis babaripun, pan satus sawidak gangsal.
Yata wau kang winanrni, putradam sayanira, baginda esis arine, cinaturaken kewala, baru lampahing kondha, Siti Kawa putranipun, saben babar sakembaran.
Kang Rumiyin Sayid Yasis, Siti Ngawis kembarannya, Sayidin Sesan arine, Siti Ngais kembarannya, nulya Sayid Yasmujan, Siti Ramsah kembaripun, nunten Sayidin Yasmijan.
Lan Siti Garusah nenggih, nunten babar Sayid [56] Suryan, Siti Sirujad sarenge, nunten babar Sayid Asman, kembaran Siti Ma’as, nunten Kayu Mutu, iya Sayid Kayumarad.
Kang dadya kembaranereki, nama Siti Indumaras, nulya Yakjuja arine, lawan Siti Wamakjuja, pan dadining supena, Nabi Adam duk ing dalu, supena nyaremi garwa.
Siti Kawa inggih ngimpi, sinareman mring kang raka, enjang wungunira sare, rare kakalih wus samya, munggwing ing ngarsanira, lajeng bisa cacelathu, lawan dapurira beda.
Untune landhep tan sipi, kupinge omba adawa, keploh dumugi sukune, tinakenan sahurira, yen putra Nabi Adam, lahiripun wau dalu, mijil saking Siti Kawa.
Jeng Nabi garjiteng galih, miwah garwa Siti Kawa, samya enget supenane, jeng Nabi tan ora samar, lamun iki maksiya, tunggil lawan kadangipun, yekti yen lebur minongsa.
Gya tinudhung kesah aglis, Yakjuja lan Wamakjuja, kaliye pra samya manggen, jawining tanah Aprika, nulya malih putraya, Sayid Loto ingkang jalu kembarannya Siti Ngujwa.
Keneng panuntuning Iblis, kesah murtat mring kang rama, ambanter kasutapane, neng Kusna tanah Aprika, anunten arinira, sayid kata ran Sayid Rup, kalawan Siti Rupiyah.
Arinipun nama Sayid, Arad lan Siti Artiyah, Sa-[57]yid Kuwakil arine, lawan Siti Awakiyah, anulya arinira, sayid Asmail ranipun, lawan Siti Asmakiyah.
Anulya Sayid Asmangil, lawan Siti Amangiyah, Sayid Makail arine, kembaran Siti Malkiyah, arinipun anama Sayid Tamkail kang jalu, kembaran Siti Tamkiyah.
Anunten Sayid Yahmail, kembaran Siti Yaniyah, Sayid Arnail arine, kembaran Siti Harniyah, anunten arinira, sayid Samail kang jalu, kembaran Siti Samiyah.
Anulya Sayid Ngawail, kembaran Siti Ngawiyah, Sayid Astail arine, kembaran Siti Astiyah, arinipun anama, Sayid Nurail kang jalu, kembaran Siti Nuriyah.
Anunten Sayid Nuhkail, kembaran Siti Nukiyah, Sayid Nurkail arine, kembaran Siti Nurkiyah, anulya arinira, Sayid Sarkail kang jalu, kembaran Siti Siti Sarkiyah.
Anulya Sayid Karail, kembaran Siti Kariyah, Sayid Mihkail arine, kembaran Siti Mihkrimah, anunten arinira, Sayid Adail ranipun, kembaran Siti Adiyah.
Anulya Sayid Panail, kembaran Siti Paniyah, Sa-[58]yid Pujail arine, kembaran Siti Pujiyah, anulya arinira, Sayid Sasail ranipun, kembaran Siti Salsiyah.
Anunten Sayid saknail, kembaran Siti Sakniyah, nulya arinira wadon, sajuga tanpa kembaran, Unuk langkung gengira, rare agengnya sagunung, diwasa pira gengira.
Kaelokaning Hyang Widdhi, nulya arinya anama, Sahanail warujune, lawan Siti Sahalniyah, sawusnya kawandasa, kembaran putranireku, nenggih langkung akembaran.
Yata wau kang winarni, bangenda Sis diwasanya, kalangkung pekik warnane, sarira rurus ajenar, mawa cahya nugraha, tejanya wenes sumunu, pindha banguning kartika.
Kukuwunge nelahi, saksat wimbahning basanta, luwih saking kadang kabeh, ruruh ing semu jatmika, sabar lila ing dunya, marteng tyas legaweng lampus, pasang limpating grahita.
Kitab paringing Hyang Widdhi, sadasa maring kang rama, Sayid Sis wus putus kabeh, sring kinarya wakil mulang, marang kadang sadaya, tuhu yen peputra piturun, saking kang murbeng bawana.
Apanta kinarya suci, bengenda Sis dening suksma, [59] datanpa babudadine, wus sasat putra pupujan, mangkana Nabi Adam, mring kang putra ngandika rum, kuplup sira ingsun duta.
Nunuwuna ing Hyang Widdhi, wiji woh-wohan sawarga, kang yoga dadi panganane, marang anak putu benjang, kang putra sandika, sigra dennya munggah gunung, sujud nanedha ing Suksma.
Katrima panuwuneki, nulya Jabarail prapta, dinuta mring Hyang Manon, lan Widadari ambekta, wiji saking sawarga, neng talam mutyara mancur, pepak kang wiji sadaya.
Uluk salam Jabarail, nahuri ngalekum salam, wus sami tata lungguhe, dhawuhken timbalaning Hyang, lamun sampun katrima, kang dadya panuwunipun, lah dawek mantuk kewala.
Kularsa panggih pribadi, inggih lan rama handika, saksana sareng angkate, mudhun saking ing ngaldaka, Esis lan jabarail, Hapsari katiganingsun, nampanen nampan mutyara.
Isi sawarnaning wiji, ing marga datan winarna, katri wus prapta lampahe, ngarsane Nabi Adam, Jabarail uluk salam, assalamu ngalaekum, jeng Nabi kagyat tumingal.
Kurmat dekungira sarwi, anauri ngalekum salam. Sawusnya tata lungguhe, Jabrail alon lingira, tuan Nabi handuta, marang Sis putranireku, dadonga nanedheng Suksma.
Nuwun sawarnaning wiji, pandongane tinarima, [60] inggih pinaringan kabeh, wiji wowohan sawarga, tanaman ngalam dunya, wiji weratakna besuk, marang anak putunira.
Lan malih putranira Sis, pinaringan ing Hyang Suksma, inggih kang dados jodhone, Widadari Dewi Mulat, jeng Nabi duk miyarsa, lan kang putra nulya sujud, dangu nunungkem bantala.
Wungu saking sujud kalih, dedonga ayukur ing Suksma, anulya den ningkahaken bagendha Esis kalawan, hapsari Dewi Mulat, Jabarail kaumipun, wusing peragat ningkahnya.
Anulya kang rayi-rayi, kang sampun samya diwasa, den ningkahken sadayane, sineling-seling jodhonya, pekik dhaup lan ala, putra sadaya samya nut, sakarsanira kang rama.
Tan ana sawaleng kapti, Jabrail kala samana, sartanira maringaken, nenggih wesi lawan waja, marang ing Nabi Adam, sarta sabekakasipun, ing pandhe wesi sadaya.
Jeng nabi kinen akardi, gagamane karya wisma, myang nenandur pirantine, sasawah miwah tategal, perapen wus pinacak, paron myang ububipun, kikir palu myang gurinda.
Lekas pandhe kangjeng Nabi, Jabarail kang nga-[61]mulang, dahana pinendhetake, geni saking ing naraka, adheme pan tinawa, toyeng samodra ping pitu, saderengipun tinawa.
Tan ana bisa mrepeki, kang ngladosi para putra, pan tikel satus panase, lawan geni ngalam dunya, jeng Nabi wus akarya, pecok kejen linggis, pacul, tatah wadung pethel gobang.
Pangot kudhi ladhing arit, prantine wong karya wisma, lan nenandur pepak kabeh, pinaringken para putra, samya hambubak wana, ing pacul gari waluku, sawusnya dadya gadhangan.
Lajeng sinebaran wiji, sanggone tuwuh merajak, sangsaya wiyar tebane, kang tegal bubakan anyar, wiji pala kasimpar, kapendhem miwah gumantung, kanthi woh handadi samya.

۩۩۩ Pupuh 09 ۩۩۩
KINANTHI

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Kuneng gantya kang winuwus, nenggih malekat Ijajil, kang kayangan nardi dhasar, ngadhaton sajroning geni, wus kathah gyanira yoga, beranahan mencar sami.
Wismeng wana gunung-gunung, jurang pereng kali-kali, pan wus kodrating Hyang Suksma, jin sinung badan rokhani, bineda lawan manungsa, saciptanira pan dadi.
Wismaha jro kayu watu, jro toya dahana bangkit, satata wus kadya jalma, sadaya angratu sami, mring Ijajil kang ayoga, lyan tedhaking pribadi.
handajali turunipun, miwah turuning Ngajali, bra-[62]nahan pan sampun kathah, ingkang ngratu mring Ijajil, duk samana amiyarsa, yen Nabi Adam samangkin.
Haneng ngalam dunya sampun, antuk apureng Hyang Widdhi, wus inggadegaken nata, neng Kusniya malebari, ngratoni sadayanira, sato isining wanadri.
Buron alas manuk-manuk, sadaya mangratu sami, marang sira Nabi Adam, wus kathah putranireki, sadaya pan kawan dasa, kembaranlangkung kakalih.
Pamumulaning Hyang Agung, tan pae kaladuk maksih, kinarya ratuning swarga, dening putra Dam samangkin, samya kinen bubak wana, tategalan den tanemi.
Wiji-wiji samya tumuwuh, wiji paringan Hyang Widdhi, saking Sis panuwunira, sartanipun den paringi, ingkang dadya jodhonira, Hapsari dening swargadi.
Langkung sungkawaning kalbu, tambuh solahing Ijajil, ing siyang dalu tan eca, tyasira hanggung hanggeni, marang sira Nabi Adam, kalamun godhawa malih.
Kadya duk aneng swarga gung, wus rumasa ora olih, dene mangke Nabi Adam, wus sinung paningal sidik, nora kena kasamaran, obah osiking dumadi.
Ginodhawa yekti weruh, mangkana wau Ijajil, binalik belah tyasira, angur ngemorana mami, marang [63] anak putu Adam, kang dadya kasihing Widdhi.
Ijajil anulya sujud, nanedha sarya sru nangis, Hyang Suksma asipat rahman, Ijajil kaliwat musrik, saking sruning panedha, ciptane den sembadani.
Wus kabuka ing tyasipun, wonten putuning Ijajil, panengeran Dewi Dlajah, sigra sinalinan warni, kadya retna Dewi Mulat, Ijajil sampun udani.
Yen cahya nur buwah sampun, ngalih marang bagindha Sis, mesat saking ngardi dhasar, saputrinira tan kari, sakedhap lampahe prapta, ing Kusniya malebari.
Ijajil lajeng jumujug, ing tilame bagindha Sis, Dewi Mulat duk samana, pan lagya ngandheg tri sasi, wus pinasangan werana, kasektenira Ijajil.
Dewi Mulat tan kadulu, mung kang mindha kang kaeksi, bagindha Esis tyasira, keneng pangasihan Iblis, umiyat kang mindha garwa, oneng tyasira tan sipi.
Kang mindha sinaren sampun, tumurun rahsanira Sis, mring telanakaning Dlajah, Ijajil suka tan sipi, wruh lamun Sis rahsanira, wus tibeng putranireki.
Dewi Dlajah wus sinambut, mring Ijajil binekta glis, mantuk mring kahyanganira, hardi dhasar sampun prapti, ilang aling-alingira, Dewi Mulat wus kaeksi.
Bagindha Sis nora weruh, lamun denira nyareni, [64] ing garwa liniru setan, nyana garwanya pribadi, ingkang nora kasamaran, mung kang rama Kangjeng Nabi.
wauta ingkang winuwus, nenggih dennira garbini, Dewi Mulat wusing prapta, ing semaya sangang sasi, nulya babar wawratannya, anuju wijiling rawi.
Miyos jalu putranipun, pekik cahyanya nelahi, ananging sang retnaning Dyah, maksih kandhutanireki, dereng wus dennya bebada, prapteng suruping Hyang Rawi.
Babar malih sang Dyah Ayu, nanging tan wujud bebayi, putranira wujud cahya, kuneng wau kang winarni, apanta sadina, putranira sang Ijajil.
Dewi Dlajah babar sampun, nenggih denira garbini, samya nuju surup surya, iya tan wujud bebayi, apan maksih wujud rahsa, gilar-gilar den tingali.
Lir bun munggeng lumbu, gya sinambut mring Ijajil, mesat sakedhap wus prapta, ing Kusniya Malebari, rahsa pinanjingken cahya, anulya wujud bebayi.
Jalu pekik warnanipun, mawa cahya anelahi, Ijajil kalangkung suka, katekan sedyanireki, wus mantuk kahyanganira, bagindha Sis kang winarni.
Sukeng tyas miyat ing sunu, de sampun wujud be-[65]bayi, katur marang ingkang eyang, jeng Nabi gupuh nedhaki, sukeng tyas mulat ing wayah, wus samya sinung kakasih.
Sayid Anwas ingkang sepuh, nama basane Arabi, yen ing jitabsara Nasa, kang anem anamnireki, yen ing jitabsara Nara, Anwar basa rabireki.
Nama Anwar tegeseipun, cahya kwoh sorotireki, murub abang tungtung pita, biru sorotipun wilis, ireng sulak kapuronta, dadu wungu gangsal warsi, lamun ing tahun sasongka, satus langkung wolung warsi.
Yata wau kang winuwus, nenggih raden wayah kalih, ingkang anem cahyanira, sorotipun warni-warni, galak ulate kang cahya, dinulu ambalerengi.
Kang raka cahyanya ruruh, dennya meh tan mawi runtik, yayah wimbaning basonta, kukuwunge hanelahi, myang sabarang budinira, beda kalawan kang rayi.
Kang raka hambegira, karem marang ing agami, kang rayi geng budinira, tiru ibune hapsari, kacampuran Dewi Dlajah, putrinira sang Ijajil.
Wus prasasat badan alus, ibu hapsari lan Ejim, [66] duk bisa rumangkang bisa, sacangkang benggang lan siti, wus kedah mabur kewala, sabisanira lumaris.
Apan lajeng bisa mabur, cinarita raden kalih, diwasanira sangsaya, katingal pekikireki, miwah kukuwunging cahya, kadya tan samining janmi.
Prasasatputra piturun, kaliye saking swargadi, kitabira ingkang eyang, sadasa paringing Widdhi, raden wayah kalihira, wus putus sadaya sami.
Kang raka bekti Hyang Agung, karem marang ingngulami, rasaning kitab sadasa, kaesthi ing siyang ratri, dening Raden Sayid Anwar, dahat karem matiragi.
Gung jajah guwa myang gunung, amrih ing guna kasekten, cinatur pansampun kathah, wauhira Kanjeng Nabi, sangsaya wiyar tebanya, denya hambukak wanadri.
Ana kang babakal dhukuh, myang tategal nanem wiji, sak gen-gen tuwuh sadaya, namung wayang kang sawiji, nenggih Raden Sayid Anwar, budine nganeh-anehi.
Lan sadaya kadangipun, ragi tebih ingagami, jengNabi Adam tan samar, kalamun wauahireki, ingkang aneng Sayid Anwar, kacmpuran trah pamijil.

۩۩۩ Pupuh 10 ۩۩۩
M I J I L

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Miwah badhe ingsasarireki, marang agama doh, pi-[67]nisahken lan kadang wargane, tyase kena panuntuning Iblis, jeng Nabi wus uning, ing saderengipun.
Sinung ilham marang ing Hyang Widhi, tumingal ing kayon, sajaratil muntaha tulise, lohkil mahpulira sampun muni, ingkang wayah kalih, lelampahanipun.
Wayahira kang sepuh kinardi, karsanya Hyang Manon, nurunaken marang panengene, sagunge kang para Nabi-Nabi, miwah kang para ji, kang samya gung-agung.
Tanah Arab Ngindhi Rum Ngabesi, sagung para katong samya tedhak Anas sadayane, tanah besar kang Islam myang kapir, Sayid Anwas sami, ingkang darbe turun.
Wus pinanthi denira Hyang Widdhi, de wayah kang anom, anurunaken marang pangiwane, dewa-dewa miwah para Resi, hing dewata benjing, Maldewa pra ratu.
Tanah Banggala Keling myang Bali, Jawa sapangulon, pulo ing Palembang saurute, turun saking Sayid Anwas sami, ananging jengNabi, langkung wingitipun.
Yen nglahirna karsaning Hyang ajrih, kang dereng kalakon, namung kang wus tumibeng wektune, sabarang reh kang dipun lampahi, samana nimbali, wayah kalihipun.
Sampun munggeng ing ngarsa jeng Nabi, angandika [68] alon, heh ta wayah ingsun sakarone, pada dandana sira sun tuding, munggah marang langit, hanggambar swargagung.
Den kapetha sakontha-kanthaning, swargadi den utoh, wawangunan rajitane kabeh, haywa na kang kekurangan siji, swargagung pribadi, ing nguni gon ingsun.
Duk kinarya ratuning swargadi, lawas-lawas ingong nemu duka keneng panggodhane, Iblis lanat wani-wani ngambil, larangan Hyang Widdhi, lah eyang ireku.
Gya tinundhung saking ing swargadi, tinurunken ingong, marangdunya pinisah tibane, lawan eyangira kawlas asih, panujune kaki, nulya na pitulung.
Kaya sinung wenang sira kaki, denira Hyang Manon, munggah maranging swarga dene, ibunira pan iku hapsari, prasasat sireki, ya wis badan alus.
Dene margane maring swargadi, kaliwat pakewoh, kali papat hiya dalane, ingkang diji kali begawan Nil, kapindhane kali purak aranipun.
Bengawan Daljah ingkang kaping tri, papat kali jakon, kali papat iku padha bae, hiya sirahe saking swargadi, ndi sira senengi, turuten mandhuwur.
Sira nuruta gisiking kali, menggok tuten menggok, [69] yen wus prapta ing kali judhege, sayektine katon ing swargadi, ingkang wayah kalih, sandika turipun.
Langkun sami sukanireng galih, sinungan karya bot, mring kang eyang piniji lakune, nora ketang kalih prapteng pati, sinung boting kardi, anggambar swargagung.
Ingkang eyang angandika malih, poma wekas ingong, den tumemen tyasiraywa mengeng, mung melongo maranging sawiji, tingalireng Widdhi, hawya sala dulu.
Yen tumemen pasthi bisa prapti, yen tyasira menggok, nora bisa prapta sawargane, nuli, mangkata ingsung jurungi, ingpuji lan dhikir, raharjaning laku.
Ingkang wayah sigra ngabekti, ngraup pada karo, wusnya gantya mring rama ibune, marang uwa paman sadayeki, ngrangkuk ganti-ganti, raden kalih sampun.
Lajeng saking ngarsanya jeng Nabi, kang kantun wirangrong, yayah kadya nutaken tungale, marang lampahira raden kalih, dene ta tinuding, hanggambar swargagung.
Langkung gaib karsanya jeng Nabi, tan kena ginayoh, dennya ngutus ing wayah kalihe, para putra yen matura ajrih, sadaya nut sami, marang karsanipun.
Namung sami nanedha Hyang Widdhi, rahayune karo, dennya tinuduh marang eyange, yata wau lampahira kalih, rembugan samargi, kang raka lingnya rum.
Lah ta yayi endi kang pinilih, kali papat me-[70]ngko, dene kangjeng eyang timbalane, kali papat sirahe pan sami, ya saking swargadi, endi kang panuju.
Ingkang rayi sahurira aris, yen sira nut ingong, becik milih ingkang perak bae, kang kinarya pangandika dingin, kali bagawan Nil, hiyeku tinurut.
Kali telu pan kinarya, karilan maringe adoh, becik milih ingkang perak bae, ingkang raka angandika aris, iya bener rayi, pikirira iku.
Sigra wau lajeng raden kalih, lampahira nyerot, tan winarna ing marga lamine, sampun prapta kali bagawan Nil, tinurut manginggil, kali lampahipun.
Hanut ingkang tikunge kang kali, datan arsa menggoh, hanrang baya raden ing lampahe, datan etang pringgane kang margi, nurut pinggir kali, tentengan ruruntung.
Datan kendel lampah siyang ratri, sruning karsa karo, bangawan Nil angel gigisike, angerakal karikil maringkil, siluk-siluk sungil, mangab singu-singub.
Nginggil bandhot bundhet ri penjalin, pring ori gumeret, mrenging ori-ori peperenge, sela miring tumaming hanggawing, lamat-lamat limit, lelumuten lunyu.
Datan kewran raden wayah kalih, angambah margewoh, [71] tan winarna neng marga lamine, pan cinendhak samana wus prapti, kali bengawan Nil, tatenputanipun.
Mangu ing tyas samya kendel dening, sirah kali loro, ingkang kanan iline saking lor, mili saking kiddul ingkang kering, wiyaripun sami, myang pipinggiripun.
Miwah lebet weninge kang warih, sami kali loro, langkung kewran dyan kalih ing tyase, yen nuruta kanan bokmenawi, kali ingkang kering, kang saking swargagung.
Yen nuruta kidul bokmenawi, kali kang saking lor ingkang saking swarga sirahe, dahat ginayuh tyasnya raden kalih, samya dhodhok munggwing, pinggir kali jetung.
Yata wonten putra Adam nguni, kang kesah sajodho, Sayid Lata kang jalu, wastane, Siti Ngujwa namane kang estri, murtat ing jeng Nabi, jalwestri tinudhung.
Nulya kesah saking Malbari, neng Kusna tapandon, langkung saking genture tapane, pan wus dadya nyiluman jalwestri, ing reh sadurunging winarah wus weruh.
Antuk saking wulange Ijajil, pan kinaruh karo, mring Ijajil myang guna sektine, linuwihken saking saktining jim, marma tyase keni, mring Ijajil anut.
Hapan dadya pasebutan benjing, mring wong kapir [72] karo, Latawal Ngujwa apan ginawe, wrana lingling ira Ijajil, sahingga pepatih, marmanira sinung.
Kaluwihan kang luwih saking jim, wauta duk anon, Latawal Ngujwa ing pulunane, sungkaweng tyas kendel satepining, tempuran kali Nil, dhodhok mangu jetung.
Kepyaning tyas kang tinurut dening, sirah kali loro, pan ing nguni nalika angkate, ingkang eyang ora hanjarwani, lamun bengawan Nil, loro sirahipun.
Latawal Ngujwa sigra marpeki, mring wong dhodhok loro, wus katingal ngadeg neng ngarsane, mesem sarwi pamuwusira ris, heh bageya sami, pupulunaningsun.
Wayah Adam sutengbagendha Sis, Anwar ingkang anom Sayid Anwas kang tuwa arane, padha dinuta ngiyang ireki, kinon gambar sami, warnaning swarga gung.
Dedalane munggah mring swargadi, karo sirah kinon, milih bengawan papat arane, ingkang dingin kali bengawan Nil, sirahe pan sami, saking ing swarga gung.
Sirah kali bengawan Nil, kang parek nora doh, iya saka ing malebarine, prapteng tempuran kepyan sireki, dene bengawan Nil, loro sirahipun.
Yen nuruta bengawan kang kering, manawa ingkang [73] lor, ingkang saking swarga sirahe, kang saking swargadi, manawa kang kidul.
Eyangira nguni tan jarwani, yen sirahe loro, lah wis aja sungkawa karone, iya kulup ingsung kang jurungi, mring lakunireki, kang tuwa nak ingsun.
Anuruta sirah Bengawan Nil, kang mili saking lor, dene sutaningsun ingkang anom, anuruta ingkang saking kering, babaraning kali, mili saking kidul.
Iya padha saking ing swargadi, sirah kali loro, marma nora jinarwan maune, iyang marang eyangira Nabi, lamun bengawan Nil, loro sirahipun.
Eyangira jeng Nabi wus sidik, yen bakal saking ngong, ingkang asung tuduh ing sirangger, raden wayah kalih duk miyarsi, wuwuse kang prapti, anggambuh tyasipun.

SEJARAH TAPEL ADAM pupuh 11-17

Posted by Mas Kumitir on July 17, 2011

۩۩۩ Pupuh 11 ۩۩۩
GAMBUH

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Lamunsur lungguhipun, langkung ajrih kalihira dekung, mring kang prapta, dene ta kalangkung sidik, saderengipun tinutur, sasedyanira wus weroh.
Dadya lon dennya matur, lan ta sinten paduka pukulun, dennira wruh sangkan kawula duk alit, eyang miwah rama ibu, dereng winarah wus weroh.
Miwah sasedya ulun, saosiking manah sampun we-[74]ruh, ingkang sarta dahat asih mring kaswasih, mring kawula asung tuduh, kang tinanya saurnya lon.
Heh kulup wruhanamu, sun putra Adam ya ariningsun, let sasanga lan ramanira Sayid Sis, Latawal Ngujwa raningsun, marmane murtat wak ingong.
Marang eyangira, dennyarsa liniru jodho ingsun, dadya lunga sako Kusni Malebari, katula-tula kalahut, aneng ing Kusna tapandon.
katrima tapaningsun, dening Hyang Suksma sinungan weruh, ing sadurung winarah lan awak mami, wus kinarya badan alus, myang ing guna sekti ingong.
linuwihken ingsun, lan sagunging bangsa lalembut, wis kariya ingsun kulup pamit mulih, nutugna karepireku, kang tuwa nuta kali lor.
Ingkang nom kali kidul, wusnya telas ing wawelingipun, nulya musna Latawal Ngujwa tan keksi, ingkang kantun langkung ngungun, Sayid Anwas lingira lon.
Yayi paran sireku, pituture wong kang musna mau, apa tinut apa ora tinut yayi, dene kinen misah laku, sira ngidul ingsun ngalor.
Kang rayi sauripun, lamun sira kakangtari mring-[75]sun, becik tinut apa sapakonireki, de wus nyata sidikipun, sadurung winarah weroh.
Kapindhone angaku, Latawal Ngujwa yen saenipun, let sasanga lawan jeng rama Sayid Sis, mokal yen amriha dudu, mring sira miwah maring ngong.
Lan maninge nut ingsun, kinen misah laku lan sireku, salah siji kakang pasthi antuk kardi, luputa ingkang mangidul, benera ingkang saking lor.
Lamun kang ngalor luput, dudu kali kang saking swargagung, yekti ingsung kang mangidul antuk kardi, bisa prapta ing swargagung, aja kongsi tiwas karo.
Sokur lamun satuhu, wuwuse Latawal Ngujwa mau, kali loro ing babar bengawan Nil, sirahe saking swarga gung, dadi antuk karya karo.
Kang raka mesem muwus, iya bener pikirira iku, salah siji kang prapti antuka kardi, bisa anggambar swarga gung, nanging yayi jangji ningong.
Sapa ingkang rumuhun, milih teka swarga haywa banjur, mandheg aneng tempuran kene ngenteni, becik rerenteng ruruntung, sawusira jangji karo.
Sareng ing angkatipun, sesawangan angalor myang [76] ngidul, Sayid Anwas ngalor nurut bangawan Nil, Sayid Anwar kang mangidul, nut kali babar tan menggok.
Lumampah siyang dalu, samya sruning karsa kalihipun, maksih manut tikang-tikung kang kali, pan sami pakewuhipun, pipinggire kali loro.
Pepereng jurang trejung, tanpa gisik parang suri parung, sela miring tumawing landhep anggawing, gagampeng mayung tumiyung, ereng-ereng jurang sigrong.
Geger gurda gungagung, grenging eri-eri anggreng-guyung, pinggir-pinggir geger pager anggaligir, inginggil sumingeb, ingandap bubdet bebondot.
Tan wus lamun winuwus , pringganing marga liwih ingkang wus, liya saking raden wayah Adam kalih, wus prasasat badan alus, tan bisa ngambah ing kono.
Kang bisa ngambah amung, sagung bangsa siluman lalembut, ejim setan parayangan lawan peri, kuneng ta datan winuwus, kang nurut kali mangalor.
Raden wayah kang sepuh, kang winarna amung kang mangidul, kang anurut bangawan babar manginggil, anut ingkang tikang-tikung, ing kali tang arsa menggok.
Yen ambenera laku, miwah nyimpangana ing pakewuh, [77] datan kewran Sayaid Anwar wus sinekti, timur mila bisa mabur, kang maksih kesthi ing batos.
Kang eyang welingipun, kinen nurut kali Nil mandhuwur, marma maksih nut tikang-tikunging kali, kalunta sangsaya nglangut, wus lepas lampahira jog.
Rawa geng kendel mangu, dene kali samodra anakan mawalun, toyaning kang rawa wening anglangkungi, Sayid Anwar dangu-dangu, mawas mangidul was paos.
Kidul rawa kadulu, wonten kali mili saking kidul, anjog ngrawa muncar toyanipun wening, Sayid Anwar mesat gupuh, sakiduling rawa rawoh.
Lajeng nurut mandhuwur, datan kendel lampah siyang dalu, maksih manut tikang-tikunge kang kali, marginya sangsaya ewuh, pakewuhe muwoh-muwoh.
Lawan ingkang wus wau, miwah lamine ing lampahipun, denira nut tikung-tikunge kang kali, lan kala panurutipun, bengawan kang wus kalakon.
Pan sami laminipun, lampahira samana prapta wus, rawa jas lan lepenipun judheg malih, saking rawa ilenipun, wiyaring rawa tan katon.
Wekasane kang kidul, pinggir kulon wetan tan kadu-[78]lu, luwar saking rawa jamiri-jahiri, rawa jas lan wiyaripun, rawa lun lir samodra rob.
Sayid Anwar tyas mangu, dangu ngadeg tepining rawa gung, mangu-mangu nunguneng tyasnya pan dening, wus nora nana tinurut, ngeningaken tingalnya katon.
Sakiduling rawa gung, wonten malih kali saking kidul, jog ing rawa jas lan toya kras tan sipi, Sayid Anwar mesat gupuh, sakedhap niyub wus anjog.
Sakiduling rawa gung, Sayid Anwar langkung denya ngungun, tumingal ing kali toyanipun wening, iline pan wus kalangkung, anglir pendah wedang umob.
Sayid Anwar gya laju, toya panas tinurut mandhuwur, iya maksih tikang-tikunging kali, wit ning ta pakewuhipun, ing marga wuwoh mawuwoh.
Saking kali ingkang wus, ingkang peteng sumingeb asingub, ingkang padhang ngenthang-enthang parang curi, siluk-siluk sungil lunyu, embes-embes embel jeblog.
Yen tan sarta lan wahyu, nora bisa ngambah marga iku, pan meh prapta tanah sajabaning langit, sajatining kono iku, wus tan kena kambah ing wong.
Wauta lampahipun, Sayid Anwar sangsaya angla-[79]ngut, pan meh dungkap prapta sajabaning langit, kendel lampahira dulu, kidul lamat-lamat katon.
Parbata geng kalangkung, meh ngayuh wiyati luhuripun, tanpa jurang beluju lurus kang wukir, saking doh gilap dinulu, gunung sela waja wutoh.
Wukir drasah ranipun, tutuping neraka jahnam iku, pucak wukir mrengangah tinon ngajrihi, saking doh katingal murub, kadi bagaskara duk miyos.
Wukir Drasah ya gunung, wukir dasar marma nama iku, dene suku nrus dhasaring kang bumi, sapangisor sapandhuwur, panas tan kena ginepok.
Medal karingetipun, dadya kali babar sirahipun, sapangandhap toyanya panas tan sipi, marine ing panasipun, yen wus anjog rawa loro.
Ya rawa jas lan wau, jamiri jahiri kalihipun, Sayid Anwar langkung ngerame ningali, tebihe kalawan gunung, kantun sadina lelakon.
Prandene panasipun, wus karasa ing sariranipun, Sayid Anwar pratignya sajroning galih, ing lampah lamun tan antuk, saking parmaning Hyang Manon.
Bisa prapteng swarga gung, sarta lawan ing panggambaripun, lawan malih yen tan bisa tawa saking, panas sumuking kang gunung, suka yen matiya gosong.
Wusnya pratigyeng kalbu, sigra lajeng wau lam-[80]pahipun, saya perak sangsaya panas tan sipi, pineksa tyasnya nempuh, ing panas kadya den obong.
Neng sangandhaping gunung, jungkel ing siti panon sumaput, yayah kadya antaka risang Ibnu Sis, tur iku kala rumuhun, neng Kusniya wus kinaot.
Ing guna sektinipun, wus bisa manjinging geni murub, paran dene ing mangke datan kuwawi, kasumukan panasipun, ing naraka kantakeng gon.
Tuhu yen tikel satus, lan geni dunya ing panasipun, Sayid Anwar sawusnya samdya sasi, denira satengahkantu, panase wus tan karaos.
Mring sarira arep sampun, wungu dennira satengah kantu, nanging netra pan dereng saged ningali, dahana pucaking gunung, pucunging netra lir coplok.

۩۩۩ Pupuh 12 ۩۩۩
P U C U N G

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Sayid Anwar tumungkul lajengmanekung, ngeningaken cipta, nanedha marang Hyang Widdhi, bisanira tawa panasing dahana.
Lan bisane lajeng minggah ing swarga gung, kuneng ingkang lagya, manekung nanadhong Widdhi, kawuwusa kang aneng pucaking arga.
Sang Ijajil nasar sasare linantur, denireng Hyang Suksma, kayangan pucaking wukir, pan anyipta kadhaton jroning dahana.
Pan kinentha-kentha kanthaning swarga gung, ki-[81]nembar sadaya, kang kinarya widadari, putraning jin setan peri parayangan.
Dene ingkang kinarya malekatipun, jin setan sadaya, pinilih kang guna sekti, mukarabe belis kang wignya gogodha.
Sang Ijajil tumingal ing wayahipun, Sayiddina Anwar manekung nedheng Hyang Widdhi, bisanira ningali pucaking arga.
Lan bisane lajeng minggah sawarga gung, langkung sukanira, nanging karsanya Ijajil, tan sajarwa mung nedya ngaku Hyang Suksma.
Sila tumpang lunggweng palongka jumerud, rupa kaki tuwa, jenggote panjang wus putih, cahyanira gumilang kadya sasongka.
Nguwuh-uwuh saking sapucaking gunung, cumengkling swaranya, kadya tumempel ing kuping, heh ta Sayid Anwar putu Adam sira.
Sutaning Sis kang Anom ibunireku, hapsari sawarga, Dewi Mulat paring nami, heh wruhanta iyeng sun Pangeranira.
Ingkang Murbeng buwana Hyang Maha luhur, Hyang kang Maha Mulya, kang satuhu Maha Suci, kang dadekken ing bumi langit kasapta.
Saisine kang nora samar ing dulu, obah osiking rat, asung bongga ing sakalir, sangkan alit genira kapati tapa.
Prapteng mangke tyasira durung montra wus, tan [82] lyan sira cipta, mung amrih guna kasektin, ngungkulana ing sakadang warganira.
Nadyan ejim setan sagunging lalembut, haywa na memadha, ing guna sekti nireki, malah-malah sira anduweni cipta.
Haywa kongsi keneng lara miwah lampus, kapengin kang padha, sun karya badan rokhani, prapteng jaman akir langgeng uripira.
Dene lakunira iyapan tinuduh, marang eyangira barenglan kakangireki, kinen gambar kagungan ingsun sawarga.
Den kacithak kabeh ingsarakitipun, pantes mangkenea, ujarta Adam ing uni, karya ingsun wakil ngratoni sawarga.
Kaya heneng marang langening swarga gung, marma kinengambar, wekase eyengireki, dedalane munggah maring ing sawarga.
Kinen nurut kali papat sirahipun, padha teka swarga, endi ta kang sira pilih, bengawan Nil purakje kon kali dlajah.
Silih milih kang den ucapken rumuhun, kali nil kang perak, lakunira kandheg sami, neng tempuran bengawan kewran ing tyas.
Kang tinurut dene loro sirahipun, siji saking kanan, kang sawiji saking kering, nuli ana kang prapta jleg tanpa sangkan.
Anak Adam sajodho ingkang sun pundhut, ran Lata-[83]wal Ngujwa, sun karya werana mami, iku ingkang asung tuduh marang sira.
Kakangira si Anwas kang kinen nurut, kali ingkang kanan, sira nurut kali kering, nanging bener kakangira ingkang kanan.
Bengawan Nil kang sirah teka swarga gung, sirah kali babar, kang teka ing kene iki, banyu metu teka karingeting ngarga.
Gunung dhasar iki watu waja wutuh, apanta sun karya, tutupe kang nerakagni, marma mili banyu panas anglir wedang.
Luwih banget kasasare inglakumu, nora kira-kira, wong nedya marang swargai, wekasane jebul marang ing neraka.
Sayid Anwar wau kalane angrungu, wuwuse kang mindha, cemengkling parek dumeling, kadi-kadi tumempel talinganira.
Langkung saking sungkawanira ing kalbu, dening sawuwusnya, ingkang angaku Hyang Widdhi, langkung sidik Sayid Anwar wus angrasa.
Den sasarken mring kang tuduh lakunipun, nanging dereng obah, saking denira semedi, matur namung osiking diya kewala.
Yen tan wonten sihing Hyang kang Maha Luhur, saged prapteng swarga, antuk sawelinging kaki, suka lebur pinangana pi neraka.
Kang mindha Hyang Suksma wruh sungkawanipun, Sayid Anwar sarta, pratignya ing dalem batin, suka lebur yun tan bisa prapteng swarga.
Ingkang mindha wor suka ing wuwusipun, lah wis [84] babo aja kuwatir ing tyasireki, dumeh banget kasasare lakunira.
Luwih adoh ingnraka sireku, yen Latawal Ngujwa, nasarken amrih tan yukti, kinen nurut kali babar jog naraka.
Pan kinarya nyepuhi tapanireku, saking wus tan samar, yen bakal ingsun turuni, iya saking bangete panuwunira.
Jro semedi nora menging ing pandulu, temen mantepira, nglakoni pakone kaki, apan ingsun satuhu kang sipat rahman.
Nyembadani sabarang panuwunipun, sagung titah ingwang, kang mantep tetep tyas neki, ingkang temen-temen tingale marang wong.
Lah age sira tumenga ing luhur, mulata sawarga, sarta lan wawenang mami, Sayid Anwar tumenga non pucak arga.
Ngungun dening dahana wau kadulu, kutha nawa retna, murup prabanya nelahi, yayah kadya amadhangi sabuwana.
Ting Pancurat ting pancorong ting palancur, abra ting galebyar, ting parelok ting parelik, kang pinindha rakiting swarga sadaya.
pan pinetha ing sakontha-kanthanipun, panthaning [85] pethetan myang warnaning sarwa sari, sarwa retna sosetya diadi samya.
Wus Kapindha sawarganira Hyang Agung, ing swarga pepindhan tan ana kang kurang siji, sektinira sang Ijajil iblis lanat.
Luwih saking malekat sadayanipun, saciptanya dadya, panglanturira Hyang Widdhi, pan ginadhang dadya dhasaring naraka.
Ingkang mindha lunggweng palongka jumerut, jibeg kang hangayap, pinindhanira hapsari, putri jin peri miwah perayangan.
Sayid Anwar wusnya anon nulya sujud, sumungkem bantala, ciptaning batin wus pasthi, yen satuhu Sang Hyang kang murbeng bawana.
Ingkang mindha sukeng tyas ngandika rum, iya sun tarima, sujudira maring mami, heh ta Sayid Anwar ingsun pundhut sira.
Silatawal Ngujwa inguni sun pundhut, ngong karya werana, dene ta mengko sireki, ingsun pundhut darah ingsun karya wayah.
Iya saking sukane tyas ingsun dulu, ing tumomonira, maring sun madhep sayekti, sun paringi gambaraning naraka pisan.
Apan iku wus dadya kembaranipun, swarga lan ne-[86]raka, lamun takon yangireki, ya matura yen paring ingsun Hyang Suksma.
Lawan sira wus sun karya badan alus, tan keneng antaka, badan rokhani kadya jim, prapteng jaman akir langgeng uripira.
Miwah guna sekti prawiranireki, iyawus karya, luwih saking sektining jim, lan maninge maksih sun gantungi sira.
Kanugrahaningsung ingkang luwih agung, marmane tutugna, genira mati geni, yen wis tutug ing Malebari Kusniya.
Haywa suka andon neng praja sireku, tumuli jaluka idin mring eyangireki, genira mring nutugake mati raga.
Jajah alas jurang guwa gunung-gunung, ingkang durung kambah, jurang pereng kali-kali, delajahen aywana kang kaliwatan.
Yen wus tutug enggonnya andon anglangut, jajah ing wanarga, mayeng ngubengi pasisir, sarupane tapa kabeh lakonana.
Luwihena lan tapanira ingkang wus, lan jaluka prenah, genira amati ragi, satuduhe eyangira Nabi Adam.
Lakonana aja sumelang ing kalbu, karana yangira, Adam wus sun karya sidik, nora samar marang ing sakarepira.
Ingkang durung kalakon kabeh wus weruh, nanging [87] yen nglahirna, kang durung wektune wedi, eyangira luwih wingiting sarkara.

۩۩۩ Pupuh 13 ۩۩۩
DHANDHANGGULA

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Sapakone besuk mring sireki, apan wus sah saking karsaningwang, marma lakonana bae, deneta lakunipun, kakangira kang nurut Nil, wus lilani prapta, iya mring swargagung, miwah ing panggambarira, nanging gambar naraka tansun paringi, namung sira kewala.
Pan sun karya timbangan sireki, kakangira Sayid Anwas kang nganan, sira marang pangiwane, pan canggahira besuk, iya ingkang ingsun lilani, anglahiraken kodrat, lah wis den gupuh, munggaha mring swarganing wang, sun lilani pareka parek lan mami, iya anampanana.
Gambar swarga lan naraka iki, lan maninge sun paringi sira, iya kanugrahan maneh, ngelmu kang luwih punjul, saking kabeh ya titah mami, kakangirasi Anwas, lakunirawus mudhun, iya teka ing swarga, nanging praptaning tempuran bengawan Nil, yekti yen dhisik sira.
Sayid Anwar miyarsa nulya glis, medal manjing sawarga pipindhan, tumundhuk munggeng ngarsane, ingkang mindha Hyang Agung, sarwi sujud denira nampani, ing gambar kalihira, kalawan winuruk, rajsaning ngelmu pangiwa, nora nana wujuding Allah sayekti, namung piyambakira.
Miwah panjing surupe ing pati, laku ingkang nya-[88]kra panggilingan, panuksman panitisane, Sayid Anwar wus putus, myang bisane amalih warni, sakutu walang taga, lan kasaktenipun, Sayid Anwar wus winulang, kang pamungkas kang luwih saking saktining, ejim setan sadaya.
Sawusira palesta wulanging, kang amindha Hyang Suksma gya musna, sarta lawan sawargane, Sayid Anwar sru ngungun, saya mantep ciptaning batin, maring kang mindha wus nyata, satuhu Hyang Agung, Sayid Anwar gya umesat, pan sakedhap kewala lampahnya prapti, tempuraning bengawan.
Ingkang raka estu dereng prapti, sigra matek limunan pamungkas, nganti kang raka praptane, wau ta kang winuwus, ingkang nganan lampahireki, wus antuk parmaning Hyang, prapa ing swarga gung, Jabarail kang ambekta, mring swarga miwah panggambarireki, marmanya glis sampurna.
Rinewangan malekat Jabarail, wusnya sampurna penggambarira, saking swarga glis udhune, wus prapta kampahipun, ing tempuran bengawan Nil, kang rayi tan katingal, kendel lampahipun, angantosi karsanira, mring kang rayi anulya sinapa glis, lah ta kakang bageya.
Sayid Anwas kagyat duk miyarsi, swaraning kang [89] rayi tan katingal, nulya ngaton neng ngarsane, kang rayi gya rinangkul, lah ta yayi oleh kasekten, bisa nora katingal, sapa kang amuruk, kang rayi lon saur ira, kang amulang pan iya Hyang Maha Suci, lah sira kang anganon.
Kaya paran ing lakunireki, apa bisa prapta ing sawarga, kang raka saure, iya yayi pan antuk, pangestune jeng eyang Nabi, saking parmaning Suksma, warnaning swarga gung, wus ingsun gambar sadaya, nora nana ingkang kaliwatan siji, wawangunaning sawarga.
Ingkang rayi mesem tatanya ris, sira lan Hyang kang murbeng buwana, apa ta katemu dhewe kang raka sauripun, mung katemu lan Jabarail, dinuta ing Hyang Suksma, maringi pitulungan, ngrewangi gambar sawarga, lah ta sira yayi kang lumaku ngering, kaya pawartanira.
Ingkang rayi alon anauri, lakuningsun kakang pan kasasar, kali ingkang ngiwa kiye, sirahe teka gunung, dhasar tutuping nerakagni, gunung dhasar kang waja, mrengangah kumutug, metu kringete, kang ngarga, dadya sirah bengawan mili kang warih, panas lir banyu wedang.
Ingsun ora kuwasa nanggemi, kasumukan panasing neraka, kantaka neng ngenggon bae, kongsi samadya tengsu, nuli ana pitulung Widdhi, nedhaki maksih lenggah, jroning swarga gung, munggeng pucaking prabata, amaringi gambar swarga lan malih gambare kang naraka.
Lan amisik ngelmi pratingkahing, panitisan pa-[90]nuksma kang sarta, saliring guna kasekten, mring ingsun iya dhawuh, lamun lakunira wus prapti, ing swarga mung linilan anggambar swarga gung, lan ingsun pinundhut wayah, Sayid Anwas miyarsa aturing ari, langkung pangungunira.
Sayid Anwar mring raka lingnya ris, lah ta kakang payo nuli mangkat, sun gawe gegana bae, lan maksiya lumaku, dharat kaya angkate nguni, yekti lawas neng ngarga, yen sun gawe luhur, lan mengko wus winuwuhan, dibyaningsun sayekti yen gelis prapti Malebari Kusniya.
Ingkang raka nut aturing ari, gya cinandhak binekta umesat, pan amung sakedhap bae, prapta ing lampahipun, nenggih nagri ing Malebari, marengi ingkang eyang, Nabi Adam nuju, animbali para putra, para wayah andher ngarsanira sami, tan dangu antaranya.
Kagyat mulat praptanira kalih, lajeng tumameng byantareng eyang, sareng angraup padane, kang wayah gya rinangkul, sawusira kineng alinggih, munggeng ing ngarsa jajar, jeng Nabi lingnya rum, heh wayah ingsun bageyo, karo pisan iya ing praptanireki, kalih nuhun turira.
Kaya ngapa ing laku nireki, ingsun duta gambar [91] ing sawarga, apa baya oleh gawe, wayah kalih turipun, yen lampahnya samya tuk kardi, gambaripun titiga, mring eyang wus katur, ananging dereng binuka, Nabi Adam mesem angandika aris, wayah ingsun kang tuwa.
Sira ingkang sun takoni dhingin, umatura solah tingkahira, ing laku apa mulane, dennyantuk gambar telu, siralawan arinireki, Sayid Anwas tur sembah, eyang mila antuk, lan pun adhi gambar tiga, purwa saking ingkang nginggil bengawan Nil, kakalih sirahira.
Dados kewran tyas kawula sami, yen nuruta ingkang saking kanan, manawi dede sirahe, ingkang saking swarga gung, yen nurutakang saking kering, manawi estu ingkang, saking kanan wau, sirahe kang saking swarga, nunten wonten tyang satunggal kang prapti, saking jleg tanpa sangkan.
Pan angaken yen arinireki, putra tuwan jeng rama let sanga, Latawal Ngujwa namane, purwane tuwan tundhung, murtatipun kesah jalwestri, martapa wonten Kusna, punika pukulun, inggih ingkang asung tedah, yen kang kali saking kanan Nil, kang kering lepenbabar.
Lepen babar lawan bengawan Nil, sirahipun sami [92] saking swarga, Latawal Ngujwa sanjange, kawula kinen nurut, kang saking ler bengawan Nil, pun adi nurut babar, lepen saking kidul, sasampunipun sung tedah, nunten musna Latawal Ngujwa tab keksi, amba mituhu samya.
Ulun nganan pun adhi angering, estu lepen ingkang saking kanan, yen saking swarga sirahe, lampahnya kawula antuk, parmaning Hyang enggaling prapti, Jabrail kang ambekta, myang panggambar ulun, ing swarga gung inggih lawan, rinewangan dhateng malekat Jabarail, marma glis sampunira.
antuk ulun saking ing swargi, inggih angsal parmaning Pangeran, enggal prapteng tempurane, pun adhi tan kadulu, ulun cipta yen dereng prapti, temahanipun nyapa, jawil saking pungkur, nunten ngatingal neng ngarsa, amba taken dennya saged tan kaeksi, wulanging Gusti Allah.
Miwah denya angsal gambar kalih, inggih saking paringing Hyang Suksma, jeng Nabi mesem delinge, lah sira wayah ingsun, ingkang anom matura kaki, sasolah tingkahira, tetamu Hyang Agung, kang wayah umatur manembah, ing nalika panyimpangira ing nguni, saking lepen tempuran.
Amiwiti malah amekasi, kasasarira neng redi dha-[93]sar, nalika kasangsayane, sasolah tingkahipun, denya panggih lawan Hyang Widdhi, pamulang pawelingnya, sadaya wus katur, tan wonten kang kelangkungan, langkung ngungun sadaya ingkang miyarsi, ature Sayid anwar.
Dennya ngaken panggih Hyang Widdhi, langkung saking gaibing pratingkah, wulang miwah wawelinge, myang kasangsayanipun, kantakane samdaya sasi, pinundhut mulyanira, wayah mring Hyang Agung, mung jeng Nabi kang tan samar, yen Ijajil kang ngaku Hyang Maha Suci, nanging datan winedhar.
Nabi Adam ngawe praputra glis, miwah sagung ingkang para wayah, nangebdha Sis pangiride, kang wayah Sayid Anwas, para putra gupuh, majeng tuwin para wayah, kapang tepung munggeng ngarsanya jeng Nabi, gambar nulya binuka.
Samya eram sadaya ningali, putra wayah lam-lamen ing driya, non gambar swarga asrine, luhur pisan kadulu, mawa cahya murub nelahi, dhindhing jalal katingal, gumawang ngunguwung, wonten tulis jroning cahya lapal muni Laila Hailallahi, Muhammad Rasulullah.
Nulya sujud wau kangjeng Nabi, saputra wayahira [94] sadaya, nebut ing lapal kaliye Laila Illahu Muhammadarasulullahi, wus tangi sadaya, saking sujudipun, jeng Nabi ngandikeng wayah, heh ta Anwas sun paringaken sira malih, gambar swarga lehira.
Apan iki nugraheng Hyang Widdhi, lapal loro ingkang munggeng gambar, temen-temenira nglakoni, iya mring tuduh ingwang, tan mengeng ing kalbu, ing besuksira turune, marang anak putunira ingkang kari, kinarya pusaka.
Sayid Anwas sandika turneki, gambarira sampun tinampanan, jeng Nabi gantya ambeber, gambar swarga tukipun, Sayid Anwar kang den tingali, putra wayah sadaya, pra samya andulu, eram ngungun ing wardaya daya, dening warnaning gambar wus datan kalih, lan gambar saking Anwas.
Namung kaot ing nginggil tan mawi, tulis lapal Allah lan Muhammad, mung tulis dhawuhe, tan mawi cahyya suwung, gantya ingkang dipun tingali, gambare kang naraka, ngajrihi dinulu, para putra para wayah, mulat gambaring neraka keter sami, jeng Nabi anandika.
Heh tan Anwar olehira iki, gambar swarga lan gambar neraka, sun paringaken sira maneh, pusakakna ing besuk, marang anak putunereki, yeku nugrahanira, paringe Hyang Agung, kang ngambil ing putu sira, lakonana apa sapakonireki, aja sumelang driya.
Lamun temen-temen tyasireki, marang Allah kang [95] nemoni sira, anglakoni satuduhe, tan mengeng ing pandulu, sayektine kabeh pinanggih, wuwuse Allahira, kang angambil putu, neng pucaking gunung dhasar, pituhunen satuduhe pan sayekti,pan wus karsaning Suksma.
Deni sira kinen jaluk idi, lawan ingsun tuwin jaluk prenah, genira anutugake, maring tan panireku, iya kulup ingsun ngidini, dening ta prenah ingwang, tapaa sireku, gunung baod tanah sela, aneng pucaking gunung den banget mamrih, subrangta mati raga.

۩۩۩ Pupuh 14 ۩۩۩
ASMARADANA

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Pan iku tilasan mami, duk dinukan ing Hyang Suksma, saking swarga den dhunake, mring dunya lan eyangira, Siti Kawa pinisah, tanah Siyem tibanipun, ingsun tinibaken ngarga.
Pucaking gunung serandhil, satus tahun ingapura, ingsun kinumpulken maneh, iya lawan eyangira, aneng ing tanah Arab, sukuning tarwiyah gunung, banget panalangsaningwang.
Begendha Sis duk miyarsi, pangandikane kang rama, [96] cinatet jroning galihe, wruh sasare ingkang putra, tumungkul sru sungkawa, jeng Nabi Adam anduku, bagendha sis sungkawanya.
Pangandikanira aris, heh ta Esis putraningwang, sutanira lelakone, wus tinakdir ing Hyang Suksma, kawula yen nampika, ing titah pan duraka gung, malah malah ing tyasira.
Den banget sokur Hyang Widdhi, lah ta iya pira-pira, sutanira sakarone, kinarsakken dening Suksma, dadi bebaku padha, pangiwa panengenipun, angapa yen sak sireka.
Sutanta kang tuwa dadi, babakuning panengennya, bebakune pangiwane, ingkang anom sutanira, apa dudu nugraha, Karseng Hyang kang mangkoneku, kawula iki pan darma.
Nglakoni karseng Hyang Widdhi, mangsa ta dadak bisawa, ngowahi Hyang Manon, bagendha Sis miyarsa, andikane kang rama, sukeng tyas anulya sujud, dedonga sokuring Suksma.
Miwah ingkang putra kalih, sukeng tyas mituhu samya, mring kang eyang sadhawuhe, gambar kalih wus tinampa, marang Sayidin Anwar, sarwi matur lamun sampun, trang timbalanipun eyang.
Linilan ulun pamit, ing lampah lajeng kewala, [97] mring wukir kaod samangke, kang eyang mesem ngandika, iya sokur tyasira, mengkono kencengireki, ingsun rewangi dedonga.
Manedha Hyang Widdhi, muga-muga tinekana, ing saciptanira kabeh, gonira mrih mati raga, lah wis nuli mangkata, aywa tumulih ing pungkur, kadang miwah yayah rena.
Sayid Anwar gya ngabekti, mring eyang miwah mring rama, sawusira mundur age, saking ngarsane kang eyang, mesat sakedhap prapta, sapucaking bapt gunung patilasan Nabi Adam.
Lajeng dennya mati ragi, aneng sapucaking ngarga, kuneng malih winiraos, Nabi Adam cinarita, dennya ngratoni marang, sagunging sato wana gung, wus pinundhut ing Hyang Suksma.
Mung tetep denya ngratoni, marang putra wayahira, pan sampun karya kadaton, neng Malebari Kusniya, pra wayah kang wus samya, diwasa jinodhon sampun, dhaup nak sanak sadaya.
Ingkang kathah tan winarna jodhone, dhaup lan putri paman, Sayidin Kayumarat, warnanira yu pinunjul, Siti Kayati namanya.
Runtut dennya palakrami, tanan suwaleng karsa, Sang Dyah bekti mring kakunge, kakung asih maring garwa, cinatur wus puputra, jalu pekik warnanipun, sinung nama Sayid Kinan.
Lahiripun amarengi, yuswanipun ingkang eyang, [98] ingetang tahun srengenge, tugang atus seket gangsal, tan lami antaranya, babar malih ingkang ibu, sinung nama Sayid Pinat.
Tan alami wawrat malih, babar putrane wanodya, kalangkung endah warnane, wus tan kalih lan ibunya, anama Dewi Sekan, cahyane sumunar mancur, kadya baguning kartika.
Yuswane panjang nglangkungi, kadya datan keneng tuwa, ing benjang sang Dyah kramane, dhaup prenah warengira, wus tinakdir Hyang Suksma, dadya ibunya Nabi Nuh, kagarwa Sayid Lamah.
Yeku carita megati, winangsulan Sayid Kinan, cinatur cendhake bae, reroncene tan winarna, buru lampahing kandha, miwah pangetanging tahun, mung tahun surya kinarya.
Tahun wulan tan winarni, cinatur Sayidin Kinan, wus kramantuk misanane, panengeean Siti Amah, putreng Sayid Tumarah, sayid tumarah puniku, putreng Sayid Katumarat.
Siti Amah wus garbini, babar jalu putranira, Sayid Mahlail namane, wus tan kali lan kang rama, anuju babarira, tahun Adam kawan atus, salawe ing tahun surya.
Diwasanipun akrami, dhaup lan Siti Matusah, pu-[99]trining Sayid Makyayel sutaning Ngeran, Ngeran ingkang susuta, Sayid Kanuh kang susunu, putra Dam Kabil kang murtat.
Sayid Mahlail sisiwi, jalu pekik warnaira, Sayidin Majid namane, Sayid Baril paparabnya, jujuluk Sayid Barat, tegesipun Sultan Agung, Sayid majid lahirira.
Tahun Adam amarengi, kawan atus sangang dasa, Sayid Barat diwasane, kramantuk misananira, Siti Asup namanya, warnanya yu pinunjul, Siti Asup kang susuta.
Anama Sayid Mukalil, putraning bendha Pinad, Pinad iku arine, dening Sayidina Kinan, sami putraning Anwas, mangkana ingkang winuwus, Nabi Adam sawusira.
Yuswa gangsal atus warsi, lan sawidak lakungira, jeng Nabi arsa seseleh, ing kukumah nubuah, tegesipun nubuah, seleh kanabeyanipun, kukumah karatonira.
Putra kalih kang pinilih, gantyani karatonira, miwah ing kanabeyane, kang sinerenan kukumah, Sayidin Kayumarad, juluk Prabu Kayumutu, mengku nagari Kusniya.
Ajeg tindaking nagari, jejeg sapraja sukarja, [100] tanna malangking kang pangreh, para kadang para putra, wayah buyut myang canggah, sadaya suka sumuyud, mring sang Prabu Kayumarad.
Pangreh ing rad narcayani, pamengkuhira ing bala, ananging kadang wargane, berbudi tur bijaksana, legawa palamarta, ulahing wiweka putus, sembada prakosweng yuda.
Dene kang gumantya Nabi maksih, Maha Raha Pinandhita, pindha-pindha pupundhen, mring anak putu sadaya, tinuwa-tuwagana, sinembah sinuhun-suhun, tinut ing satuduhira.
Anggung nanedheng Hyang Widdhi, lestarinireng agama, putra wayah ing manute, mring putra kang sinerenan, kukumah lan nubuah, ya ta wau kang wus nenggih Sayidin Barad.
Sasampunira akrami, dhaup lan misananira, Sri Mutalil ing putrine, nulya Sayidina Barad, karsanira eyang, myang rama sadayanipun, jinunjung umadeg nata.
Jujuluk Sri Sultan Majid, mengku nagari Kusniya, Sultan Agung peparabe, sujud sakula gotrahnya, ingkang rama megawan, saking bumintara kasup, Sang Sri Prabu Barad.
Punjul samaning para ji, karatone binathara, [101] kang garwa lajeng wawrate, prapteng mangsanira babar, jalu pekik warnanya, sinung nama Sayid Unuh, amawa cahya nugraha.
Ajejuluk Nabi Idris, diwasanira akrama, Siti Ngarban paparabe, putrining Sayid Balingah, Balingah
Ngamura putreng Pamuri, putreng Sesan Ibnu Adam, Nabi Idris sasampune, akrama nulya gumantya, karatone kang rama, Narapati Maha Wiku, jujulukireng karajan.
Jeng Sultan Armasul Kakim, ingkang garwa lajeng wawrat, prapteng mangsaning wulane, babar jalu putranira, langkung pekik warnanya, cahyanya wenes sumunu, sinung nama Sayid Malkan.
Kangjeng Nabi Adam maksih, duk lahire Sayid Malkan, pan meningi gerpak male, turun wolu tegesira, wusnya jangkep kang yuswa, sangang atus warsa langkung, suwidak prapteng sedanya.
Para putra kumpul sami, wayah buyut miwah canggah, kang wus mencar yen eyang seda, mesat saking baod gunung, sakedhap prapteng Kusniya.
Myang malekat Jabarail, prapta dinuteng Hyang [102] Suksma, bekta saupa renggane, ing layon sampunira, siniraman kinapan, sinareken guwa kunus, tanah Arabi ing Jedah.
Prenah sakilening wukir, Abikubes let sawarsa kang garwa nusul sedase, babu Kawa layonira, sawusnya Siniraman, sinarekken daganipun, ingkang raka nabi Adam.
Wauta ingkang winarni, Sayid Malkan diwasanya, dhaup prenah warenge, nenggih retna Dewi Sekan, arining Sultan Kinan, denira akrama runtut, tan ana suwalang karsa.
Sih sinihan jalu estri, Nabi Idris duk samana, lagya sengsem ing galihe, lan Ngijrail pawong mitra, sampun saengga kadang, pananggung patemonipun, Nabi Idris cinarita.
Kapencut uning swargadi, mring Ngijrail pamothahnya, tinurutan mring Hyang Manon, Nabi Idris wus binakta, minggah sawarga, mring Ngijrail sampun rawuh, Nabi Idris duk tumingal.
Lelangen srining swargadi, langkung sengseming wardaya, supe marang nagarane, binekta wangsul lenggana, marang ing ngalam dunya, wus karasan neng swargagung, katur ing Hyang tinurutan.
Panuwunnya Nabi Idris, tetep ngadhaton sawarga, [103] sarta kalawan wadhage, ingkang kantun neng nagara, wus lami antaranya, ingkang rama datan kondur, mangkana Sayidin Malkan.
Apan wus gumantya aji, mengku nagari Kusniya, binathara karatone, gagah prakosa ngayuda, sumbaga memondraguna, peparabireng kaprabun, jeng Sultan Mutawasalka.
Sujud sapraja samya jrih, sagotra kulawarganya, tanana malang ing pangreh, miwah kang ngamanca praja, kekes ajrih sadaya, wus supe ngagaminipun, jeng Sultan Mutawasalka.
Keneng panuntuning Iblis, kalimputing kawibawan, lali maring Pangerane, saking gunge kang kagungan, puwa-puwambek harda, nutuge sabudinipun, Sri Nata Sultan Malkan.

۩۩۩ Pupuh 15 ۩۩۩
S I N O M

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Mangkana ingkang winarna, prameswarining Narpati, nenggih retna Dewi Sekan, semana sampun gerbini, prapta ngantareng sasi, babar jalu putranipun, langkung pekik warnanya, amawa cahya nelahi, nenggih cahya nubuwahing kanabeyan.
Dumunung munggeng larapan, lir trenggana ngikis ratri, kesisan ing ima-manda, muncar-muncar anelahi, anama Sayid Sakib, apeparab jeng Nabi Nuh, tan lami antaranya, Dewi Sekan wawrat malih, babar jalu langkung pekik.
Sinung nama Sayid Bulya, apaparab Nabi Kilir, pan [104] dadya rijallolah, gaib karsaning Hyang Widdhi, mangkana kang winarni, Nabi Nuh diwasanipun, apan sampun akrama, dhaup lan misananneki, putrinipun kang paman rajeng Malaka.
Anama Siti Anikah, warnanira yu linuwih, dene sang rajeng Malaka, Sayid Salkan kang sisiwi Salkan arinereki, ingkang rama sanga Prabu Sultan Mutawasalka, sawusnya Nabi Nuh karami, Sultan Agung Malkan prapteng sedanira.
Kalajeng kapir sadaya, karatone kang gumanti, Nabi Nuh Kalipattolah, Nabi angiras Narpati, mengku kalih prakawis, nubuwah kukumahipun, Nabi mengku sarengat, agama Adam ing nguni, sampun masuh mring Nabi Nuh agamanya.
Tulus panjenenganira, denira ngrata agami, cinatur sampun peputra, lan Dewi Anikah nenggih nenem kathahineki, putranira ingkang jalu, pekik-pekik sadaya, putrestri datan winarni, pembajenge anama Sayid Kanangan.
Sayid Sakin penenggaknya, ajejuluk Sultan Bahur, kang rayi nama Sayid Sam, anulya Sayidin Kawid, Sayid Kam ingkang rayi, Sayid Yapis kang waruju, putra nenem punika, kang tiga murtat agami, kang titiga anut agamaning rama.
Kang murtad Sayid Kanangan, Sultan Bahwi lawan [105] Kawid, kang manut Sayid Sam, Sayid Kam lan Sayid Yapis, anak putu jeng Nabi, Adam Nalika puniku, kang somahan kewala, cinarita lagya dadi, kawan dasa ewu nenggih katahira.
Ingkang rare miwah ingkang, lalegan datan winarni, kathahe walahu aklam, mung Allah kang ngudaneni, Nabi Nuh umat neki, nalikanira puniku, kathah kang sami murtat, manut ingkang putra katri, Sultan Bahwi Sayid Kawid lan Kanangan.
Tan lama antaranira, nulya na dukaning Widdhi, kinelem ing toya topan, saisen-isening bumi, tumpes tapis mung kari, putra katri kang samya nut, lan sabat kawan dasa, kembaran gesangireki, binekta mring jeng Nabi minggah ing palwa.
Dene kutu walang taga, mung bekta nyajodho sami, kutu kang gumeremet samya, tegesing taga kang sami, rumangkang lampah neki, walang kang bisa mabur, sapakanira samya, sadaya wus den panceni, miwah tedha sangu-sangu kinathahan.
Utawi sawarnanira wiji-wiji den pepaki, sabak-[106]danira patopan, waluya sadaya sami, putra kang manut katri, myang para sakabatipun, lan kutu walang taga, tan ana kang kalong siji, sampun menstas sadaya saking ing palwa.
Putra tri lajeng pinatah, pencara miliya sami, papan ing sasenengira, kang badhe den bebakali, tinaneman ing wiji, myang para sakabatipun, kawan dasa kembaran, sadaya wus dinum sami, putra tiga mendhet ngenem kekembaran.
Kang kathah pinatah pisah, ngrong jodho miliya sami, siti ingkang binakalan tinaneman wiji-wiji, wus lumaksana sami, ana ngaler ana ngidul, ngulon miwah ngetan, jeng Nabi ingkang umiring, namung milih sabate kalih kembaran.
Bebakali dhepokira, sinambi ananem wiji, sarta gung ennya dedonga, rahayune putra katri, kang mencaraken wiji, bubak siti karya dhukuh, miwah sakabatira, aywana sangsayaneki, lestariya ing saturun-turunira.
Wau kang ngupaya papan, sawusira samya manggih, siti kang dados senengnya, pan lajeng den bebakali, wus dadya den tanemi, wiji-wiji samya thukul, miwah ingkang bebakal, sadaya samsa sisiwi, apan lajeng samya besan-binesanan.
Lami-lami pang sangsaya, kathah wewahe kang jal-[107]mi, sangsaya wiyar tebanya, denira bebakal sami, wiji sangsaya dadi, kathah kang wus dadya dhukuh, ingkang wus gemah mencar, bebakal ananem wiji, lami-lami sangsaya kathah wewahnya.
Miwah kutu walang taga, beranahan manak sami, lami-lami pun sangsaya, wuwuh mawuwuh kang jalmi, wiji sangsaya dadi, myang dhukuh sasngsaya wuwuh, wus kathah dadya desa, cinarita putra katri, minggal dadya desa geng langkung gemahnya.
Lami-lami pan sangsaya, harja wus dadya nagari, namaning nagari kadya, namaning bebakali, Sayid Sam iya nagari, Ngesam nenggih naminipun, Sayid Yapis namanya, iya nagari ing Yapis, Sayid Kam iya nama nagari Kam.
Miwah sakabat kang samya, bebakal sawise dadi, desa arane ya kadya, namane kang bebakali, miwah bebakalneki, duk putra Adam rumuhun, wayah buyut kang samya, babakal babad wanadri, ingkang sadaya dhukuh desa myang nagara.
Namanipun iya kadya, namane kang bebakali, miwah kang samya martapa, putra wayah Adam nguni, neng jurang kali-kali, alam guwa gunung-gunung, tilasane keh kadya, namane kang mati ragi, miwah tanah kathah kang samya karanan.
Namane ingkang tutruka, kuneng wau kang winarni, [108] putra tri kang wus samya, tulus madeg Narapati, harja nagrine sami, candhake bae cinatur, buru lampahing kandha, reroncene tan winarni, kang ginancar garwanira Sultan ing Sam.
Siti Iskajis namanya, putrinipun Raja Malik, Raja Malik kang puputra, anenggih sang Rahja Sakir, Sakir ingkang sesiwi, Sayid Salkan putranipun, Nabi Idris punika, Sultan Sam lawan sang putri, putranira kang ajalu apan sangalas.
Kang Sepuh Sayidin Ibkas, nuli Sri Irpak panenggih, anulya Sayidina Rab, ingkang rayi nama Sayid, Kustantusniya nenggih, ingkang rayi namanipun, Sayid Kustantusniyah, anama Sayidin Pirsi, nulya Sayid Parasi nulya rinira.
Sayid Parasis anulya, Sayid Kuristam anuli, Kijistam anulya Aram, anulya Sayid Harmani, ingkang rayi nama Sayid, Liwad nulya arinipun, Sayid Ngajam, Sayid Kusistam anuli, Sayid Angad anulya Sayidin Nasar.
Anulya Sayidin Barab, kang rayi Sayid Bahuri, songalas Sayid Sayam, ingkang gangsal welas nenggih, kinen mencarasami, abebakal karya dhukuh, sarta binektan bala, marmenggal dadosireki, ana ingkang dadya desa myang nagara.
Ana kang jumeneng raja, ana kang dadya Bupati, [109] namaning nagri ya kadya, namane bebakali, ana kang mati ragi, karem dadya pandhita gung, ana dadya uliya, miwah putra kang kakalih, Sayid Yapis lan kang raka Sayidin Kam.
Samya kathah putranira, sadaya wus mencar sami, babakal akarya desa, ya ta wau tanwinarni, putreng Sayid Kam nenggih, mung pinendhet bakunipun, putra ingkang panenggak, kang nedhahaken kangjeng Nabi Mukamaddinilmustapa niyakengrat.
Anenggih Sultan Irpaksad, garwanira nama Siti, Rikah langkung endahira, panggih naksanak sang putri, putreng Sayid Kam nenggih, putranira jeng Nabi Nuh, dene Sultan Irpaksad, titiga putranireki, ingkang sepuh Sayid Saleh namanira.
Panenggake Sayid Kanan, Sayid Saruh kang wuragil, Sultan Saleh garwanira, nama Siti Kandakistin, yeku putrinireki, Sultan Tusniya rumuhun, putranira Sultan Sam, dene Sayid Sultan Salih, putra kalih kang sepuh ran Sayid Ngabar.
Sayidin Saruh taruna, jeng Sultan Ngabar akrami, nama Retna Siti Barah, raja Bakar kang sisiwi, babar putreng Sayidin, Arwani ingkang susunu, nenggih Sultan Sayid Sam, jeng sultan Ngabar winarni putranira kang jalu sakawan.
Sayid Kasim pambajengnya, panenggake Sayid Pa[-110]lih, panenggahe Sayid Kahtan, Nabi Hud ingkang wuragil, dene Sayidin Palih, ingkang dadya garwanipun, putrine Raja Salan, anama Siti Ngabari, Raja Salan putranira Sultan Kanan.
Sayid Kanan kang puputra, Sultan Irpaksad ing nguni, putraning Sultan Sayid Sam, dene Sayid Sultan Palih, putranira kakalih, Sayidin Rangu kang sepuh, Sayid Sarid arinya, Sayid Rangu kang winarni, garwanira nama Dewi Siti Hudah.
Nabi Hud ingkang puputra, Nabi Hud putranireki, nenggih Sayid Sultan Ngabar, Sayid Rangu asisiwa, Sayid Suruh gumanti, karatone eyangipun, Sayidin Sultan Ngabar, Sayidin Saruh akrami, Siti Ngidah putrining raja Ngadashar.
Dene Sang Raja Ngadashar, Raja Sadad kang sisiwi, kang antuk benduning Allah, ayasa ngentha swargadi, Sadad ingkang sisiwi, Ngad Akbar ingkang susunu, Raja Ngus namanira, Raja Ngus puteng Armani, sang Armani putranira jeng Sultan Sam.
Sultan Saruh kang winarna, putranya jalu kakalih, [111] Sayid Nakur pambajengnya, kang rayi ran Sayid Jajir, tinanem ing nagari, Jajirat kalidatipun, Sayid Nakur garwanya, Siti Mangikan nameki, pan arine dening Sang dipati Mekah.
Nama Sayid Manguniyah, Sayid Bakar kang sisiwi, Bakar putrane Bubakar, Bubakar kang sisiwi, Sayid Ngabdullah nenggih, Ngabdullah ingkang susunu, Sang Raja Ngisyunjabar, Raja Ngisyunjabar nenggih, kang peputra nama Raja Ngamalika.
Ngamalika kang puputra, Sayidina Liwad nguni, putraning Sayid Sultan Sam, Sultan Nukur kang winarni, putranira kakalih, Raja tarih ingkang sepuh, nulya Sultan ran Kobra, Raja Tarih kawon jurit, marang raja Namrut pan lajeng kabala.
Kinarya patih misesa, angreh para narpati, sinung nama Patih Najar, Raja Namrud kang sisiwi, Raja Kaos raneki, Raja Kaos kang sesunu, nenggih Sayidina Kam, putreng Nabi Nuh inguni, dene Raja Patih Najar garwanira.
Nama Dewi Siti Nonam, Raja Nuning kang sisiwi, Raja Nun putraning Yunan, Raja Yunan kang sisiwi, Raja Yungas nameki, Raja Yungas kang susunu, anama Raja Mangas, Raja Mangas kang sisiwi, nama Raja Masisah ingkang susuta.
Raja Yunan kang pisan, putranira Sayid Yapis, Nabi Nuh ingkang puputra, Palih Najar kang winarni, tiga putranireki, Nakur Ashar kang ngasepuh, panengah nama Ashar, wuragil Nabi Ibrahim, garwanira jeng Nabi ran Dewi Sarah.
Putinipun Sultan ing Sam, raja aran Kobra neng-[112]gih, Sultan Nakur kang peputra, ingkang nom garwa jeng Nabi, putrining Sultan Mesir, anenggih sang Raja Kumus, putri ran Siti Ajar, raja Kumus kang sisiwi, sang raja Bus putranira raja Jabar.
Putrining Ngamalud raja, putraning Sang Raja Ngimlik, Raja Lawid kang puputra, Sayid Iram, kang sisiwi, Sayid Sultan Sam nenggih, putranira jeng nabi Nuh, cinatur Siti Ajar, patutan jalu satunggal, nama Nabi Ismangilladabikulah.
Dene Retna Dewi Sarah, inggih patutan satunggil, jalu nama Nabi Iskak, sedaning garwa kekalih, putri Ngesam lan Mesir, tan lami antaranipun, jeng Nabi Brahim dennya, dhudha nulya krama malih, antuk Dewi Putur putri ing kanangan.
Paparab Siti Katurah, raja Yaktam kang sisiwi, punika punggawanira, nenggih jeng Nabi Ibrahim, Siti Putur winarni, pan akathah putranipun, nenem kang mijil priya, sakawan ing pawestri, pambajenge anama Sayid Jimrana.
Panenggak Sayid Yaksana, arinya ran Siti Manti, anulya Sayid Madana, nulya Sayid Madyan nenggih, parab Sayid Madaid, Siti Madinah rinipun, anuli Sayid Yasbak, Siti Sabikah kang rayi, Siti Sabkiyah wuragil Sayid Sawah.
Wau njeng Nabi putranya, mung kalih kang winarni, [113] Nabi Ismangil kalawan, jeng Nabi Iskak kang rayi, Nabi Iskak sisiwi, tetiga putra kang sepuh, nama Siti Kabirah, apan dadya Nabi estri ingkang ingkang rayi Nabi Nges nulya rinira.
Bagindha Yakup namaya, wau Nabi Nges winarni, neng nagri Adum puputra, ing Ngerum Sultan Rakwail, Rakwail asisiwi, Sultan Jarak asusunu, Raja Unus puputra, nama Ayub dadya Nabi, yata way Bagendha Yakup putranya.
Pan telulas kathahira, kang saking garwanireki, Sti Lahya putra gangsal, kang sepuh namanireki, Yahuda rinireki, Bagendha Rubil rinipun, Bagendha Buyamin, dene putra kang saking, Masnen iku tegesipun, selir kalih namanya, Siti Balha kang satunggal, satunggale selir nama Siti Julpa.
Dene Masnen Siti Balha, titiga putranireki, Ba-[114]gendha Yadun namanya, Bagendha Yasjar rineki, tiga Rutalun nenggih, dene Masnen Julpa wau, iya putra titiga, lan jeng Nabi Yakup nenggih, pan anama Namtali nulya rinira.
Bagendha Dana anulya, Bagendha Asyar rineki, jangkep telulas putranya, putra kang sepuh einarni, Yahuda asisiwi, bagendha Paris ranipun, Paris wau peputra, nama Kisron asisiwi, pan anama Bagendha Ras apuputra.
Pan anama Ngamidahab, Bagendha Nahsan putreki, Salimun nulya puputra, Bangaja puputra nuli, Ngubed putranireki, Bagendha Esa susunu, Nabi Dawud namanya, dene Nabi Dawud nenggih, kang ginancar putranya pan kalih dasa.
Sayid Tamnun kang nguwata, panenggak ran Sayid Kalib, Abisalum arinira, Sayid Dudniya rineki, Sayid Samanga, Sayid Askum rinireki, Nabi Nasan nulya jeng Nabi Suleman.
Arinya Sayid Yukapar, Sayid Alisamak nuli, Sayid Alidanga nulya, Sayid Alingalab nenggih, Sayid Namah, Sayid Yamyak rinireki, Sang Alisak Siti ramir manisira.

۩۩۩ Pupuh 16 ۩۩۩
DHANDHANGGULA

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Wau bagendha Yakup putreki, Bagendha Lawe ing-[115]kang winarna, bagendha Pais putrane, sakawan putranipun, Sayid Ngimran kang sepuh nuli, Sayid Yas arinira, Sayid Jabil iku, wuragil Sayid Kabrawan dene Sayid Ngiman wau kang winarni, sakawan putranira.
Ingkang sepuh Nabi Harun nenggih, nulya Siti Kaltum arinira, Siti Maryami arine, Nabi Musa puniku, kalamolahireng Hyang Widdhi, Nabi Harun winarna, nenggih putranipun, nama sayid Ahlingajar, putra Sayid punikas puputra nuli, Sayid Yasar puputra.
Nabi Ilyas papa rabinireki, amangsuli wau kang winarna, jeng Nabi Yakup putrane, Sayid Asraim iku, apuputra Sayid nunenggih, puputra Nabi Yusak, kuneng kang winuwus, bagendha Pais putranya, kang panenggak Sayid Yashar putraneki, Sangkarun namanya.
Kang winulang Nabi Musa, Karun dennya bisa karya emas, myang salaka sadayane, punika kang cinatur, amegati carita nenggih, mangsuli sejarahnya, wau kang winuwus, jeng Nabi Brahim putranya, ingkang sepuh nenggih jeng Nabi Ismangil, punika kang winarna.
Nabi Ismangil garwanireki, Siti Rasmani ingkang [116] puputra, raja Malal peparabe, Malal ingkang susunu, raja Ngumru ingkang sisiwi, raja Jurham kang susuta, Sultan Jarah puniku putranireki, nenggih Sang raja Kahtan.
Putranira Sultan Ngabar nenggih, Ngabar Sultan Salih kang puputra, Salih puniku putrane, Sultan Irpaksad iku, putranira Sultan Sam nenggih, Nabi Ismangil winarna, kathah patutipun, lan garwa putri Yurhama, nenggih Siti Rasmani putranireki, sadaya kawan welas.
Pambajenge nama Sayid Sabid, panenggake ran Siti Makilas, Siti Basimas parabe, Sang kusuma kramantuk, jeng Nabi Nges putranireki, kang paman Nabi Iskak, ing sasedanipun, Sayid Sabid putranira, jalu estri sadaya anama Sarib, tegesipun Pangeran.
Sarta sami kaparingan nagri, sowang-sowang den urutira, Siti Makilas arine, Nama Sarib Nibayus, nulya Sarib Kedar anuli, Sarib Adabil nulya Adbail rinipun, anama Sarib Sam nulya Sarib Masmak nulya Sarib Dum anuli Sarib Musa anulya.
Sarib Kudan namane kang rayi, sarib Sima nulya [117] Sarib Tima, nulya Sarib Natur rine, anama Sarib Yatur, arinira ran Sarib Nipis, nulya Sarib Kidama, wau kang winuwus, nenggih sarib Menakkedur, garwanipun putrinira Sayid sami, nama Siti Supiyah.
Sayid putreng Nabi Salih, nenggih Raja Ngabid kang susuta, Sang Raja Asap putrane, Raja Masah puniku, putranira Sang Raja Ngabid, Ngabid ingkang sapisan, nenggih kang susunu, Raja Katir putranira, Raja samud Raja Ngabar kang asisiwi, sayid Armani nama.
Putreng Sayid Sultan Sam putraning, jeng Nabi Nuh wau kang winarna Sang Menak Kedar putrane, sarib Les namanipun, garwanira anama Siti, Ngariyah suteng Raja, Lutan namanipun, nabi Lut ingkang puputra, nenggih Raja Ashar wau kang sisiwi, Sang Raja Patih Najar.
Sang Sarib Les wau kang winarni, sampun sepuh denira puputra, meh ngajengaken sedane, satunggal putranipun, Sarib Jamal ya Sarib Jamil, garwa ngran Siti Arah, putreng Nabi ayub, Sutan Humus kang putra, Sultan jarah Sayid Rum ingkang sisiwi, Nabi Nges kang puputra.
Nabi Iskak putreng Nabi Brahim, wau Sarib Jamil, cinarita, kalangkung saking pekike, myang cahyanira mancur, lir trenggana hangikis ratri, timbang lan garwanira, langkung endahipun, kusuma Siti Ngarah, cahyanira ngasorken resmining sasi, pan wus dadya utama.
Dewi Nasrah lan Sarib Jamil, sengga sura timbang [118] lan sasongka, Sayid Jamil lan garwane, nenggih sapengkeripun, nabi Yusup Sultan ing Mesir, isining rat tan ana, kabagusanipun kang nimbangi pekikira, sayid Jamil miwah sapengkerireki, Retna Siti Jaleka.
Putra putri tan ana ngiribi, mring endahira Siti Naarah, ing cahya myang kukuwunge, mangkana kang winuwus, putranira sang Sayid Jamil, nama Sayidin Imyak, dene garwanipun, putranira Nabi Yusak, panengeran nenggih Siti Batusangi, dene jeng Nabi Yusak.
Putreng Sayid Nun ingkang sisiwi, nabi Aprahim iku putranya, jeng Nabi Yusup putrane, nenggih jeng Nabi yakub, Sayid Imyak wau winarni, putranipun sakawan, nenggih kang ngasepuh, ajujuluk Sultan Kahtan, pan tinanem neng Ngarab dening kang rayi, anama Sayid Nakdam.
Nulya Siti Arwa ingkang rayi, krama Sang Adadi sutanira, nenggih Sang Makuh namane, putra ingkang waruju, Sayid Adu peparabneki, nenggih Sayid Udawa, garwanya cinatur, anama Siti Kapriyah, kang puputra pangagenging Banisrail, Sang Kinan namanira.
Ri Sangkinan putrane Sang Sakin, Sakin sutanira [119] risang Kubab, putraning jeng Nabi Sungeb, Nabi Sungeb puniku, Raja Sobah ingkang sisiwi, Raja Mikeli nama, Sasjar kang susunu, anenggih Sayidin Madyan, Sayid Madyan putraning Nabi Ibrahim, wau Sayid Udawa.
Apuputra jalu mung sawiji, langkung pekik nama Sayid Ngudnan, Siti Yajrabah garwane, kalangkung endahipun, Sultan Kahtan ingkang sisiwi, nenggih Sayid Umisak, Misak kang susunu, Sayid Jamil kang wus kocap, pekiki[un nglangkungi resmining bumi, miwah wenes ing cahya.
Sayid Ngudnan wau asisiwi, mung satunggal nama Sayid Mangad, ran Siti Ngidah garwane, Sang Dyah ing susunu, namanipun Ngudnan sabiti, Adadi kang susuta, nenggih risang Makuh, sang Nakur ingkang susuta, nama Tareh Sang Yakrab ingkang sisiwi, Saydi Yastaji lema.
Sayid Sabid ingkang asisiwi, Nabi Ismangil wau Sayid Mangad, namung satunggal putrane, sayid Najar ranipun, ingkang dadya garwanireki, nama Siti Aliyah, apan aripun, Sang dyah Begendha Ilyas, nabi Ilyas Sultan Yasar kang sisiwi, Sultan Punikas nama.
Sultan Pinikas ingkang sisiwi, Imanalingajar [120] kang puputra, jeng Nabi Arun putrane, Ngalingimram ranipun, kang puputra begendha Pahis, Bagendha Lawe nama, putreng Nabi yakup, mangkana Sayidin Najar, apuputra Sayid malar kang darbeni, swara langkung saenya.
Saderenge tumitah jeng Nabi, Dawud namung Sayidina Malar, kalangkung sae swarane, kang dadya garwanipun, pan anama Siti Ilyati, putraning Nabi Ilyas, Kalar kang susunu, kalar putraning Ajar, Ajar iku Sangkalad ingkang sisiwi, Kalad sutaning Ngadad.
Ngadad Mungawad ingkang sisiwi, Sang Kinanah Pakuh kang susuta, Sayidin Jarah putrane, sayid Sabid, Sabid ingkang susuta, Nabi Ismangil iku, mangkana Sayidin Malar, apuputra satunggal kalangkung pekik, nama Sayidin Ilyas.
Nenggih ingkang myarsa swara saking, jroning guwa garbane piyambak, yen badhe anurunaken, nama Siti Yusapak, putreng Nabi Yununs, jeng Nabi Yunus punika, kang puputra anama Raja Amari, putreng Raja Yumaras.
Raja Yumaras ingkang sisiwi, Sri Yumaras putreng Raja Yunan, sang Raja Yunan putrane, Nabi Yusak kang sunu, Sang Sayid Nun putraning Nabi, Abrahim kang puputra, kangjeng Nabi Yusup, mangkana Sayidin Ilyas, putranira jalu kalih pekik-pekik, nama Sayid Madrikah. [121]
Sayid Abtal namane kang rayi, Sayid Madrikah sampun akrama, Siti Salmas paparabe, putraning Raja Salu, miyat putreng Raja Jykari, putraning Raja Kabiya, Bagendha Lingajar nenggih kang sisiwi, nenggih jeng nabi Musa.
Bagendha Lingin ran kang sisiwi, bagendha Pais ingkang puputra, anenggih Bagendha Lawe, putraning Nabi Yakup, Sayidin Madrikah winarni, kakalih putranira, Kajimah kang sepuh, kang anem Sayid Ngajamah, wau Sayid Kajimah sampun akrami, Siti Batul namanya.
Sayid Abtal ingkang sisiwi, Sayid Ilyas putreng Sayid Malar, wuwusen wau putrane, Sayid Kajimah wau, ingkang sepuh putranireki, nama Sayid Kinanah, nulya arinipun, nama Sayidina Lamrah, Sayidina Kinanah sampun akrami, nama Siti Yusibah.
Raja Ahriya ingkang sisiwi, Raja Yuram ingkang asusuta, Raja Yusapad namane, Yusapad kang susunu, Raja Asab putranireki, nenggih Raja Abiyam, yeku putranipun, dene Sultan Suruhbangan, yeku putranira jeng Suleman Nabi, Dawud ingkang puputra.
Dawud putreng Esap pan putraning, risang Ubed [122] putraning Bangaja, Bangaja iku putrane, Salmun putraning Nuksud, Ngaminabad ingkang sisiwi, anama Sayidin Ram, nenggih kang susunu, Sayid Kisrawan namanya, kang puputra Bagendha Paris putraning, Sang Bagendha Yahuda.
Nenggih Nabi Yakup kang sisiwi, ya ta wau Sang Sayid Kinanah, apan titiga putrane, Sayid Nalar kang sepuh, Sayid Kures paparabneki, Sayid Nuler arinya, Malik tiganipun, Sayid Malar garwanira, nama Siti Taptis warnanya yu luwih, putreng Sayid Adamah.
Sang Umiyah nenggih kang sisiwi, risang Yasjar sutane Sang Mangad, Mangad puniku putrane, Sang Kanan suteng Adu sutanira Sang Adi, Adi ingkang susuta, Nukdadi ranipun, Nukdadi sutaneng Nukdam, Nukdam Sayid Amisak ingkang sisiwi, anama Sayid Nalar.
Sayid Nalar putreng Sayid Malik, garwanira nama Siti Milkal, kalangkung endah warnane, Sayid Malik winarna, kalih putranipun, ingkang sepuh Sayid Pahar, Sayid Kahar nenggih namane kang rayi, Sayid Paku garwanya.
Sati Ngasliyah namanireki, yeku Sayid Mahdus [123] kang puputra, Nahdus suteng Sayid Nuler, Sayid Pahar winuwus, apuputra Sayidin Galib, garwa Siti Kaijah, nenggih namanipun, Sang Kabir ingkang puputra, nama Sakip yeku sutane Sang Tapsir, Tapsir sutaning Kanan.
Putreng Sayid Ngajimah ing nguni, Ngajimah putreng Sayid Madrikah, yata warnanen putrane, Sayidin Galib wau, Sayid Lawe namanireki, Siti Anis garwanya, warnanya pinunjul, putrining Sayidin Nalar.
Kang jujuluk Sayid Kures nguni, Sayid Lawe wau kang winarna, apan kakalih putrane, Sayid Kabngah kang sepuh, ingkang anem Sayidin Ngamir, mangkana Sayid Kabngah, garwanya winuwus, anama Siti Ngaliyak, langkung endah kang puputra Sayid Ngulwi, Ngulwi sutaning Kalap.
Kalap Sayid Kahar kang sisiwi, sayid Malik ingkang apuputra, anenggih bengendha Kures, sayidin Kabngah wau, putranira apan kakalih, kang sepuh Sayid Marah, nulya arinipun, Sayid Ngadi namanira, Sayid Marah kang dadya garwanireki, anama Siti Ngumrah.
Putreng Sayid Ngamir kang sisiwi, sayid Lawe wau [124] Sayid Marah, apan titiga putrane, Sayid Kalap kang sepuh, ingkang rayi ran Sayid Tamin, Sayid Majum tiganya, wau kang winuwus, garwanira Sayid Kalap, langkung endah putraning Sang Sayid Ngadi, nama Siti Jarngiyah.
Sayid Ngadi nenggih kang sisiwi, sayid Kangab wau kang winarna, Sayid Kalap putrane, titiga kathahipun, Sayid Kasa pambajeng neki, nulya Sayid Jukarah, dene kang waruju, anama Sayidin Jandab, Sayid Kasa garwanya Siti Sapari, sutaning Sayid Rustam.
Sayid Rustam sutaning Sang Malik, putreng Sang Us sutaning Sang Kasan, Kasan puniku putrane, Sang Nalar kang susunu, Kahar sutanipun Sang Malik, putraning Nalar ingkang, Kures jujulukipun, mangkana Sayidin Kasa, putranipun kalih kang sepuh nameki, Sayidin Mugayarah.
Ngabdul Manab paparabireki, Sayid Ngabdul Ngaji arinira, Sang Ngabdul Manab garwane, Siti Kolah ranipun, langkung endah ingkang sisiwi, nama Sayid Jakarah, yeku putranenipun, nenggih Sayidina Kalab, yata Sayid Ngabdul Manab kang winarni, putranipun sakawan.
Pambajenge Sayid Ngumrulngali, Sayidina Asim [125] paparabnya, Ngabdulsamsu panenggake, nulya Sayid Nupalu, Sayid malab ingkang wuragil, sayid Isim garwanya, nenggih namanipun, retna Dewi Siti Jenah, langkung endah Sang Matlad ingkang sisiwi, Matlad putraning Isam.
Isam ngumaru ingkang sisiwi, sayidina Ngamir kang susuta, anenggih Bgendha Lawe, Sayid Asim winuwusa apan nenem putranireki, pambajeng Sayid Asad, anulya rinipun, anama Sayidina Slah, nulya Abusumiya arinireki, nama Siti Umiyah.
Arinipun ran Ngabdulmuntalib, pan jumeneng Adipati Mekah, sang Umiyar warujune, Siti Umiyah wau, krama antuk Tambijumiril, Sang Adipati Mekah, nenggih garwanipun, kang sepuh Siti Supiyah, putranipun Sayidin Jandap ping kalih, putreng Jandap kapisan.
Sayid Jandap kang kapisan nenggih, putranipun Sayidina kalab, lan sang dipati patute, Siti Supiyah namung, satunggal ran Sayidin Karis, Siti Supiyah seda, nulya arinipun, anama Siti Sumbulah, pan kagarwa kinarang ngulu Sang Dewi tan lami antaranya.
Sang dipati nulya krama malih, putraning Sang Sayid Ngimranashar, Siti Patimah parabe, Ngimrashar puniku, Sayid Mahjum ingkang sisiwi, anama Sayidmarah, anulya kramantuk, Siti Alih kang susuta, Ngabdulmanab nenggih ingkang asisiwi, nama Sayid Juharah.
Sayid Kalabi ingkang sisiwi, nulya krama malih [126] Sang dipatya, Siti Labiyi namane, Sang Ayu kang susunu, cinarita Sang Adipati, Mekah sasedanira, garwannya kang sepuh, garwanya padmi, sekawan, garwa ingkang pagembe datan winarni, cinatur putranira.
Sang dipati dalasan kang sami, seda timur apan tigangdasa, Sayid Karis pambajenge, pan saking patutipunm saking Siti Supiyah nenggih, nulya Sayidin Lirar, putra patutipun, lan garwa Siti Sumbulah, nulya ingkang rayi nama Sayid Jubir, saking Siti Patimah.
Nulya Sayid Kasam iya Kasim, patutnya saking Siti Sumbulah, Sayidin Ngidak arine, pan saking patutipun, saking garwa sang Siti Alih, nulya Sang Siti Belah, Sang dyah patutipun, saking ing Siti Patimah, krama antuk ngumaru putraning Walid, nulya Siti Katinah.
Seda Timur ptutanira saking, siti Sumbulah nulya rinira, Sayid Mukawas namane, paparab Sayid Makum, putra saking dyah Siti Alih, nulya Siti Hamimah, Sang dyah akramantuk, Kujasi putraning Asad, patuk saking Siti Patimah sang dewi, anulya Sayid Rekan.
Seda Timur patutarira saking, Siti Sumbulah nulya [127] rinira, Sayid Mupalu namane, seda kalaning Timur, patut saking dyah Siti Alih, anulya Siti Barah, sang dyah krama antuk, Sultan Ngabdulngaji ingkang, putra sayid Nalah paturura saking, garwa Siti Patimah.
Nulya sayid Ngujar Seda saking, Timur patutan Siti Sumbulah, Sayid Ngabdahu arine, seda duk maksih Timur, patut saking dyah Siti Alih, anulya Ngabdulkakbah, putra patutipun, saking ing Siti Patimah, arinipun wanodya pan dereng kongsi, pinaring nama Seda.
Saking Siti Sumbulah anuli, Sayid Ngabdulsamsu patutira, saking ing garwa pangrembe, anulya arinipun, patut saking dyah Siti Alih, dereng nama sedanya, nulya arinipun, Siti Kurati namanya, Seda Timur saking ing garwa paminggir, anulya arinira.
Sayid Ngabdulah patutnya saking, Siti Patimah nulya rinira, kakung pan lajeng sedane, dereng sinung jujuluk, saking Siti Sumbulah nenggih, anulya arinira, wanodya pinunjul, anama Siti Supiyah, patut saking Alih sang retnadi, kramantuk Sultan Ngarab.
Arinira nama Abuntalib, patutnya saking Siti Patimah, Sayid Ngimran paparabe, anulya arinipun, Sayid Ngabas patutireki, saking Siti Sambulah, nulya arinipun, nama Sayidina Kambyah, patut saking Siti Patimah anuli, nenggih Sayid Bilahab.
Patutnya saking Siti Labuji, nulya rinira wano-[128]dya pelag, Siti Ngatikah namane, sang retna krama antuk, sang Abilngas sutaning Rabik, nulya rinira priya, nenggih namanipun Sayid Kajilin patutnya, saking Siti Alih nulya rinireki, anama Siti Aewa.
Saking Siti Patimah suhjari, ripun jalu lajeng sedanira, saking ing garwa pangrembe, tigang dasa puniku, putranira Sang Adipati, Mekah ingkang sadasa, seda maksih timur, ingkang gesang kalih dasa, nenem putra wanodya kakungireki, apanta kawan welas.
Putra kalih dasa kang meningi, ing jeng Nabi niyakaning jagad, pan namung pitu kathahe, sekawan ingkang kakung, Bagendha Bas lan Bagendha Mir, Abintalib Bilahab, wanodya tetelu, siti Supiyah Ngatikah, Siti Arwa kang manut ing kangjeng Nabi, namung nagnthi titiga.

۩۩۩ Pupuh 17 ۩۩۩

Baca Juga

KINANTHI

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Kang manut ing kangjeng Rasul, Abas lawan Bgendha Mir, Siti Supiyah Islamnya, sasampuning kanjeng Nabi, ijrah dhateng ing Madinah, yata wau kang winarni.
Sayidin Ngabdullah wau, garwanira kang rumiyin, [129] anama Siti Saripah, ratu estri ing Kujaji, tan kongsi, peputra seda, anulya akrama malih.
Siti Maryam namanipun, ing Sangim ran kang sisiwi, Kujangi putraning Kangab, Sang sangad ingkang sisiwi, Sayid sami putreng Marah, Siti Maryam dereng kongsi.
Apuputra nulya lampus, Dyan Ngabdullah krama malih, anama Siti Ngantarah, Sang Pakihah kang sisiwi, Mungarayah kang susuta, Abdulah namireki.
Sayid Akbar kang susunu, Sayid Mahjum kang sisiwi, Sayid Marah kang wus kocap, Siti Ngantarah tan kongsi, apuputra nulya seda, Ngabdulah akrama malih.
Siti Rahim namanipun, Abiraham kang sisiwi, nama Sayidina Madlab, putreng Ngabdulmanab nenggih, Siti Rahim nulya seda, pan dereng ngantos sisiwi.
Sawusnya krama ping catur, seda tan ngantos sisiwi, Ngabdulah misuwur panas, lami datan antuk krami, saben tanya rinaosan, sadaya pan sami nampik.
Wus lami dennya tan antuk, krama saben estri nampik, Raden Ngabdulah sangsaya, kagagas merang ing galih, tan pamit ibu rama, ing dalu nis saking nagri.
Nglang manjing ing wanagung, ing wuri kecalan [130] sami, sagung wadya bala Mekah, sinebar samya ngulati, miwah sagung para kadang, samya nelasah wanadri.
Jurang guwa gunung-gunug, tuwin praja kanan keri, wus tita datan kapangya, wangsul kang samya ngulati, katur mring Dipati Mekah, langkung sungkawaning galih.
Ingkang rama sampun mupus, yen wus karsaning Hyang Widdhi, tuwin sagung para kadang, kuneng wau kang winarni, anenggih Raden Ngabdulah, ingkang nis saking nagari.
Nasak wana minggah gunung, lumebeng ing jurang terbis, tan etang pringganing marga, reragane den pepati, sampun pirang-pirang warsa, denira jajah wanadri.
Dhasar yuswanya wus sepuh, kasembuh sru mati ragi, salamine aneng wana, yayah tanpa dhahar guling, sanget risaking sarira, cahya nubuah kang munggwing.
Larapannya katon kasud, blerete kabekta saking, sanget risaking sarira, katon sampun kaki-kaki, semana Raden Ngabdulah, sayah denira lumaris.
Kendel sare neng wanagung, pan ing dalu antuk wangsit, heh Ngabdulah wruhanira, meh parek ajalireki, dene ge sira muliha, iya maring Mekah nagari.
Dene ta lakunireki, wus katrima ing Hyang Widdhi, genira amati raga, andon anjajah wanadri, kongsi pirang-pirang warsa, tan tolih ing yayah bibi.
Apan ing mengko sira wus, pinaringan jatu kra-[131]mi, Raja putri Baninajar, ya baninahar nagari, arane Dewi Aminah, warnanira yu linuwih.
Cahyane nuksmeng sitangsu, Sultan Wahab kang sisiwi. Sultan Sayid Ngabdulmanab, Ngabdulmanab kang sisiwi, iya Sang Sayid Jumarah, Sayid Kalab kang sisiwi.
Nora lyan jodhonireku,namung Baninajar putri, Kusuma Dewi Aminah, ingkang kuwawa madhahi, ing cahya rasa kang mulya, iya ingkang anampani.
Nubuah ingkang dumunung, aneng ing bathuk ireki, Nuringrat cahya Mukamad, marmane panas sireki, iya kongsi rabi ping pat, durung tutug nuli mati.
Saking tan kuwawanipun, papat pisan amadhahi, marang rahsa mulyanira, namung Baninajar putri, Kusuma Dewi Aminah, yeku kang kelar nampani.
Nubuah ingkang dumunung, munggeng ing bathukireki, wusing swara tan kapyarsa, Ngabdullah ngungun tan sipi, sukane ngemu sungkawa, dening ta ujaring wangsit.
Meh prapta ing ngajalipun, sukaning tyasira dening, langkung sakethi nugraha, sinung dadya jalaraning, tumurunira Nuringrat, minangka bawanireki.
Pareki ing ngangajalipun, wus pinupus tan pinikir, kalingan sukaning driya, ingkang kaesthi ing galih, namung putri Baninajar, Raden Ngabdullah nulya glis.
Mijil saking ing wanagung, mantuk mring Mekah [132] nagari, neng marga datan winarna, lampahira sampun prapti, kathah wadya ketambuwan tan wruh yen gustinireki.
Dennya sanget risakipun, panganggone cara pekir, Raden Ngabdullah wus prapta, ngarsaning Sang Adipati, gya tumunduk ngaras pada, kang rama sakedhap pangling.
Dennya sanget risakipun, saengga meh kaki-kaki, wruhira lamun kang putra, cahya nurbuah kang mungwing, larapan maksih tan ewah, lir trenggana ngikis ratri.
Sang Dipati langkung ngungun, kang putra rinangkul aglis, para ibu lan pra kadang, sadaya samya nangisi, wau ta Raden Ngabdulah, sawusnya sadaya aris.
Mring kang rama nembah matur, ngaturken denyantuk wangsit, nalikanira neng wana, sadaya wus katur sami, ing purwa madya wasana, ujaring swara dumeling.
Kang swara pamangsitipun, langkung suka sang Dipati, miyarsa aturing putra, sungkawanira sakedhik, dene winarah kang putra, meh parek ajalireki.
Kuneng ta datan winuwus, kang suka nawung prihatin, geng alit sapraja Mekah, gantya wau kang winarni, nenggih nagri Baninajar, Ratu darah hing Ngibrahim.
Raja Wahab namanipun, punika ingkang sisiwi, [133] nenggih Sayid Ngabdulmanab, putraning Juharah Sayid, putraning Sayid Kalab, Sultan Wahab kang winarni.
Pan darbe putri pinunjul, diwasa dereng akrami, paparab Dewi Aminah, warnanira yu linuwih, kathah para raja-raja, kang nglamar samya tinampik.
Denira Sang Retnaningrum, dahat karem ing ngagami, marma tebih maring priya, kang rama agung prihatin, dene putra wus diwasa, dahat dereng arsa krami.
Jroning prihatin sang Prabu, pan ing dalu antuk wangsit, yen putra Mekah kang dadya, jodhoning putrinireki, kang nama Raden Ngabdullah, wus pinanthi ing Hyang Widdhi.
Nedhakken Nabi panutup, Sultan Wahab sasampuning, antuk wangsit kang mangkana, sukeng tyas sigra nimbali, mring kang putra jinarwanan, ing dalu dennyantuk wangsit.
Dhinawuhaken sadarum, Sang retnesmu sukeng galih, wantuning dyah wus diwasa, kareming ngagama Suci, myarsa andikaning rama, ing dalu dennyantuk wangsit.
Cinetha sariranipun, yen pinasthi jatu krami, lan Ngabdulah putreng mekah, sinung wenang amadhahi, Nubuah tumurunira, jangjine apan wus pasthi.
Wong kadya ibunipun, jeng Nabi ingkang sinelir, kinaramaken naraka, sinung mulya jroning pati, dadya nut karsaning rama, mituhu ujaring wangsit.
Kang rama suka ingnya rum, yen sira wus anut [134] nini, ujaring wangsit maring wang, yekti sun atur pribadi, iya mring nagara Mekah, ki harya Ngabdulmuntalib.
Apan maksih darahipun, pdha trah Nabi Ibrahim, nuli sira samektaa, sapawonganira nini, pira ta gonira gawa, parekan lan para cethi.
Miwah brana jro kedhaton, peni-peni raja peni, sasukanira anggawa, sunarsa budhal tumuli, kang putra lan aturira, kawula rama tan mawi.
Ambekta raja brana gung, pasaja mboten kakelir, lampah kawula mring Mekah, pan inggih nginggah-inggahi, inggih paduka srahna, badan sepata wak mami.
Pocapan arus ing wuwus, ingkang kawula keliri, putrining wong Baninajar, mring Mekah ngunggah-unggahi, iya mring raden Ngabdulah, pantes age den tampani.
Jer ngerobi brana agung, amrih kandeling ngakrami, pocapan kang sapunika, ingkang kawula singgahi, sae pasajan kewala, dene yen kedah tinampik.
Atas karsaning Hyang Agung, kang suka suka miyarsi, iya nini bener sira, ing Mekah nagara suci, adadoh tyase marang donya, mung agama den sungkemi.
Sang Prabu parentah sampun, marang rekyana apa-[135]tih, saos titihan jempana, lan prajurit kang jajari, ing lampahira tanarsa, bekta kaprabon Narpati.
Sadaya ing wadya gung, satriya myang pra dipati, tinilar tengga negara, pan namung rekyana patih, kang umiring marang Mekah, wadya namung sawatawis.
Jaba jro samekta sampun, sigra budhal Sri Bupati, saking nagri, baninajar, remben lampahireng margi, Sultan Wahab nitih untu, nunggil lan putra sang putri.
mBanciya namung pipitu, ingkang binekta sang putri, namung sewu wadya ingkang sakapraboning ngajurit, garebeg titiyan untun, kyana patih munggeng wuri.
Rumeksa sagung pipikul, rembatan sangu ing margi, lan bekakasing wanodya, pan mung bekta sawetawis, ponjon bersiyan bothekan, myang sang retna di.
Kuneng ta datan winuwus, kang lagya lampah neng margi, wonten malih cinarita, nenggih ing Ngesam nagari, kadya sareng lampahira, nanging ta gantya winarni.
Ing Sam Narendra pinunjul, tedhak jeng Nabi [136] Ibrahim, jujuluk Sultan Ngatabah, anenggih ingkang sisiwi, Sayid Sabingah namanya, Sayid Kabib kang sisiwi.
Ngabdulsamsu putranipun, Sayid Ngabdulmanab nenggih, cinatur Sang Prabu ing Sam, adarbe putri linuwih, paparab Siti Patimah, diwasa dereng akrami.
Kathah para Ratu-ratu, kang nglamar samya tinampik, dahat tebihireng krama, gung bekti maring Hyang Widdhi, ngluluri luluhurira, kasmaran ngagama Suci.

SEJARAH TAPEL ADAM pupuh 18-24

Posted by Mas Kumitir on July 22, 2011

۩۩۩ Pupuh 18 ۩۩۩
ASMARADANA

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Semana Sang Raja putri, duk bagya sakeca nendra, supena denira sare, ningali langit kasapta, katon bedhah nerawang, wonten cahya kang tumurun, amadhangi sabuwana.
Saking langit antaraning langit, kapitu wedaling cahya, ngubengi jagad lampahe, sahengga basanta mimba, murub agebyar-gebyar, tepungnya rereh tumurun, kang cahya manjing manungsa.
warnanira langkung pekik, nanging wus satengah tuwa, dumunung munggeng bathuke, kang cahya maksih katingal, mancur munggeng larapan, saking mandrawa ngunguwung, kadya banguning kartika.
Nulya na swara kaheksi, heh ta nini wruhanira, [137] cahya kang tumurun kae, pan iya cahya Nurbuah, iya cahya Nuringrat, medhun mring donya dumunung, mring Ngabdulah putreng Mekah.
Kang Kinarsakken Hyang Eiddhi, dadya sudarmane benjang, Kangjeng Rasul ing babare, Mukamaddinil Mustapa, Nabi Niyakaningrat, iya Jeng Nabi Panutup, wanodya sapa kang dadya.
Ibunira Kangjeng Nabi, sinucekken badanira, apan wus pasthi jangjine, kinaramaken ing naraka, ginadhang manjing swarga, Sang dyah pan kaselak wungu, langkung ngungun ing wardaya.
Gugulinge den sungkemi, Kusuma Siti Patimah, kagagas ing supenane, dene tan mantra supena, swara pamangsitira, Nubuah tumurunipun, dumunung mring putra Mekah.
Menggeng larapan nelahi, datan pangling yen wontena, Raden Ngabdulah warnane, pekik wus satengah tuwa, sumunu cahyanira, kapencuting jangjinipun, wanodya pundi kang dadya.
Ibunira Kangjeng Nabi, Mukamaddinilmustapa, wus pasthi jangjine tembe, sinucekken badanira, kinaramaken neraka, ginadhang manjing swargagung, ingkang tanpa kira-kira.
Ibu kang kacipteng galih, enjang marek mring kang rama, ngaturken ing supena, ing purwa madya wasana, sampun katur sadaya, supenanira ing dalu, kang katingal jroning nendra.
Kang cahya tumuruneki, saking ing langit kasap-[138]ta, mring putra Mekah tibane, tan wonten kang kalangkungan, Sang Prabu duk miyarsa, kang putrasigra rinangkul, suka denira ngandika.
Yeku ngrahaning Hyang Widdhi, nini mring sarira nira, dhinawuhken jro pangipen, pada lan ujaring cetha, lamung mengko meh mangsa, Nuringrat tumurunipun, babare neng bumi Mekah.
Becik nini den lakoni, wangsit sajroning supena, wirang isin wus jamake, ing wong hamburu nugraha, sira angunggahana, mring putra Mekah nak ingsun, apan maksih darah ingwang.
Padha trah Nabi Ibrahim, Ngabdulmuntalib ing Mekah, banu Asim tedhak Kures, ingsun wis miyarsa warta, putra Mekah Ngabdullah, wus krama ping pat tan tutug, rabine nuli palastra.
Iku bokmanawa nini, karsane kang Maha Mulya, iya mring sira tibane, kang pinasthi sinung wenang, iya hamadhahana, Nubuah tumurunipun, marma nuli samektowa.
Sun gawani si hapatih, kang ngiringana lakunira, lan punggawa kang separo, sakapraboning ngayuda, rajabrana jro pura, keringgen sahananipun, karyanen beyaning krama.
Lamun wus samkta nini, lawan sapawonganira, [139] tumuli sun angkatake, Sang Kusuma duk miyarsa, timbalane kang rama, sukeng tyas dening panuju, lawan ciptanireng driya.
Sang Prabu wus marentahi, marang rekyana apatya, lan punggawa kang separo, sajoga sawadyanira, myang saosan wahana, titiyang Sang Retnaningrum, kya patih matur sandika.
Antara ing pitung ari, jaba jro ingkang sayoga, wus samekta sadayane, pawongane kawan dasa, nenggih ingkang binekta, kalebet bau inyanipun, dene ingkang raja brana.
Peni-peni raja peni, sadaya satus gotongan, gih saking jro kadhaton, tinapen mring kiya patya, Sang Prabu sigra tedhak, lawan Prameswarinipun, anganthi putra sang retna.
Prapteng jawi sapun nitih, katri nunggil sajempana, Sang dyah lan rama ibunira, panganjur kapat punggawa, tengara sigra budhal, wadyanipun kawan ewu, sakapraboning ngayuda.
Ing wuri ingkang nambungi, wadya ingkang ngupacara, upacaraning kaprabon, binektakaken kang putra, sadaya kawan dasa, upacarane kang ibu, lan upacara sang retna.
Kawan dasa ngampil-ampil, upacaraning wanodya, [140] ting pancurat ting pancorot, kataman ing diwangkara, asri pating galebyar, ingkang sumambung ing pungkur, jempananira sang retna.
Prajurit jro kang jajari, kawanatus pipilihan, sakapraboning prang kabeh, sawurinireng jempana, nenggih rekyana patya, wadyanipun kalih ewu, sakaprabon praboning ngayuda.
Wurining Rekyana Patih, gotongan miwah rembatan, Sang kusuma babektane, anulya untu momotan, sagung cethi parekan, lan unta momotan sangu, ingkang sumambung ing wuntat.
Catur punggawa mung kari, kawan ewu wadyaira, sakapraboning prang kabeh, saleksa gunging gagaman, kawantus langkungnya, kajawi ingkang pipikul, miwah cethi lan parekkan.
Kdhik lampahe ingkang baris, nanging asri tingalan, wadya pipilihan kabeh, pangkat-pangkat lampahira, sagung pra dipatya, mangku upacaranipun, kadya panjrahing puspita.
Busana mawarni-warni, namung sunaring baskara, ting pancurat ting pancorot, ting palancur ting paluncar, abra pating galebyar, Sri Narendra wangsulipun, aneng sajawining kitha.
Lawan ingkang prameswari, namung upacaranira, kang lajeng binektakake, marang ing nagari Mekah, sawusnya Sri Narendra, telasing pitungkasipun, mring patih miwah mring putra.
Sri Bupati tedhak saking, jempana lawan kang [141] garwa, nitih rata ing kundure, wadya gung lajeng lampahnya, angambah wana wasa, rereh aring lampahipun, kadya pepara kewala.
Tan rekasa kang wadya lit, miwah kang ami ngrarembat, ayeming lampah asareh, lamun kadalon ing marga, akarya pasanggrahan, rerep lan sawadyanipun, enjange lajeng lelampah.
Kathah lelangen ing margi, miwah lelangen ing wana, kuneng datan winiraos, ingkang lagya alelampah, raja putri ing Ngsam, lan sawadya balanipun, kuneng gantya winursita.
Nenggih lampahireng nguni, Sultan Wahab Baninajar, sarta kalawan putrine, duk samana sampun prapta, jawining kitha mekah, ki patih kinen rumuhun, manjing sajroning nagara.
Sowan mring Sang Ngadipati, sartane binaktan surat, mratelakken ing lampahe, denira bekta kang putra, miwah sasedyanira, kawrat ing nuwala sampun, nembah mesat kiya patya.
Lampahira sampun prapti, sajroning nagari Mekah, katur tinimbalan age, wus panggih lan sang Dipatya, kya patih Baninajar, ngaturaken suratipun, gupuh sang Dipati Mekah.
Denira nampani tulis, kang surat lajeng binuka, [142] sinuksmeng sajroning tyase, kadrya raosing surat, ngungun sang Adipatya, dene ta ing rawuhipun, Sultan Wahab Baninajar.
Marga saking antuk wangsit, denira bekta kang putra, lamun wus pasthi jinodho, lan kang putra dyan Ngabdulah, dene sami kewala, mring kang putra wangsitipun, denya mantuk saking wana.
Mituhu ujaring wangsit, yen pinasthi jodho lawan, putri ing Baninajare, kinarsakken dening sukma, dadya bapa babunya, Nabining Hyang kang panutup, Mukamaddinil Mustapa.
Sawusira maos tulis, sigra sujud sang Dipatya, wungune saking sujude, donga sukur ing Hyang Suksma, kipatih wus ngangsulan, ingaturan Sang Prabu, lajeng umanjing jro kitha.
Kya Patih mundur wotsari, Sang Dipati gya parentah, mring santana sawadyane, kinen sami samektawa, lan sasugatanira, Sang Dipati arsa methuk, wusnya samekta sadaya.
Sigra budhal sang Dipati, para putra santana, kang samya andherekake, segah mateng sadayanya, gili jodhang rembatan, Sang Dipati dennya methuk, kendel nganti pasanggrahan.
Apan sampun den tarubi, tan dangu antaranira, [143] wadya Baninajar katon, namung sewu winatara, ingkang kapraboning prang, nora nana labetipun lamun lampahing Narendra.
Upacara datan mawi, miwah sagunging tengeran, wus kadya wong dagang bae, ki Dipati ngungun ing tyas medal sing pasanggrahan, ngadeg tepining tatarub, saputra santananira.
Wau tan kang lagya prapti, Sultan Wahab wus ngaturan, uninga marang wadyane, lamun sang Dipati Mekah, methuk saputranira, wonten tepining tatarub, sarta lan sasegahira.
Sultan Wahab anulya glis, tumurun saking ing unta, sarwi anganthi putrine, Sang Dipati Mekah mulat, yen Nateng Baninajar, saking ing unta tumurun, dharat anganthi kang putra.
Gupuh Harya Dulmuntalib, sah saking tarub wungunan, lan saputra santanane, piyak wadya Baninajar, sareng paran pinaran, Sang Dipati lang Sang Prabu, tundhuk samya sasalaman.
Sang Kusuma angabekti, marang Sang Dipati Mekah, para putra nebih kabeh, taha denning Sultan Wahab, sarta lan putrinira, Sang Dipati alon matur, kalangkung saking ngrarepa.
Nenggih dennya ngacarani, suwawi Sri Naranata, [144] kawula aturi rereh, lenggah ing tarub wangunan, angayemna sarira, myang putra Sang retnaningrum, tuwin wadya sadayanya.
sayah lamine neng margi, punika abdi paduka, ing Mekah sasaosane, tetambaning lesu marga, supados kadhahara, Nateng Baninajar dheku, wus samya kakanthen asta.
Tan kantun Raja putri, prapta ing tarub wangunan, wus sami tata lenggahe, Sang Kusuma datan tebah, neng kerine kang rama, para putra Mekah pungkur, ragi tebih kang taruna.

۩۩۩ Pupuh 19 ۩۩۩
S I N O M

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

wau Sang Dipati mekah, sarwi mesem turira ris, pun kakang tur panakrama, sarawuhe Sr Bupati, nenggih Mekah nagari, punapa sami rahayu, ingkang tinilar praja, miwah lamine neng margi, dene boten mawi maringi uninga.
Pukulun saderengira, tumedhak Sri Narapati, ingkang saestu nugraha, raosing tyas ulun kadi, kablaburan mamanis, gunturing parbata madu, robing samodra kilang, Sultan Wahab saurnya ris, pana kramanipun kakang Adipatya.
Kalangkung kalingga murda, kang dhawuh dhateng ing ari, dene ta lampah kawula, neng marga inggih basuki, miwah kantun nagri, sadaya sami rahayu, mila tanpa cacala, guyup ing tyas budhal aglis, saking praja bekta ing putra paduka.
Tan ngantos ambekta bala, ngurmati ujaring wang-[145]sit, kadya kang wus mungel serat, kang kabekta mring pun patih, mesem Sang Adipati, sarya lon denya umatur, kawula tur pasaja, gen paduka angsal wangsit, lan ing iki apanta sami kewala.
Putra tuan pun Ngabdulah, nalika kapaten rabi, ping sekawan sanget merang, tinampik sagung pawestri, lajeng nis saking nagri, inggih kantos tigang tahun, dennya ngical mring wana, ing dalu nulyantuk wangsit, yen jinodho lan putranta Sang lir retna.
Sampun winedhar sadaya, saujarira ing wangsit, sami kewala wangsitnya, lan kang marang Sri Bupati, langkung sukaning galih, Sultan Wahab tatanya rum, kakang Dipati Mekah, putra paduka kang pundi, ingkang nama inggih Rahaden Ngabdulah.
Mesem Sang Dipati Mekah, nolih matur saha nuding, inggih punika abdinta, kang munggeng ngarsa pribadi, Sultan Wahab ningali, ulab dening cahyanipun, ingkang munggeng larapan, tuhu Nubuahing Nabi, gebyar-gebyar lir trenggana karahinan.
Wayah wus satengah tuwa, katingal kadya nom saking, kalaban senoning cahya, dhadhasar warnane pekik, Sultan Wahab ningali, marang badhe mantunipun, lakung reseping driya, ananging Sang raja putri, karsaning Hyang sinasaban tingalira.
Cahya kang munggeng larapan, mring Sang Dyah da-[146]tan kaeksi, katon sepuhe kewala, Ngabdulah dening sang putri, langkung sungkaweng galih, miyat badhe kakungipun, nanging sang dyah susela, ajrih ing rama tan sipi, sungkawane datan kawistareng netya.
Sawusnya wradin sadaya, sugatanira binukti, marang wadya Baninajar, Sultan Wahab den aturi, marang Sang Adipati, wus budhal sawadyanipun, sapraptanireng praja, Sultan Wahab den saosi, pakuwone tinunggil aneng jro pura.
Namung wadya balanira, kang samya makuwon jawi, mangkana sajroning pura, garwanya Sang Adipati, sadaya mathuk sami, marang badhe mantunipun, aneng kagok sapisan, Sang retna wus den tampeni, marang para ibu binekta mring pura.
Paribu resep sadaya, miyating mantunireki, ayu jatmika sembada, liringe jait alindri, karem ngagama suci, cahyanya nuksmeng sitangsu, nugrahaning Hyang Suksma, cinetha sajroning wangsit, sang Dyah dadya ibune jeng Nabi duta.
Sultan Wahab Baninajar, pakuwone den saosi, ge-[147]dhong ler kang tinaruban, tutuwuhan amarnani, tilamipun miranti, Sang Dipati Mekah tumut, aneng gedhong wangenan, langkung dennya sih minta sih, sang Dipati marang Sultan Baninajar.
Ing dalu datan winarna, enjinge sampun cumawis, samektanireng paningkah, reroncene tan winarni, cinendhak sang retnadi, wus sampurna ningkahipun, lawan Raden Ngabdulah, ananging sang raja putri, karsaning Hyang tingale dereng binuka.
maksih dereng sinung mulat, cahya Nubuah kang mungging, larapanira ing priya, katon sampun kaki-kaki, marma sang raja putri, dahat sungkawaning kalbu, dene tan mantra-mantra, wonten empere sathithik, lawan wangsit tuwa kucem tanpa cahya.
Marmanya sang saya-saya, sungkawanira sang putri, gung ngungkep-ungkep kewala, tan kena den parepeki, marang kakung miranti, aneng jroning gedhong tutup, sang kakung yan mangkana, sawusira marepeki, marang garwa sapisan sinatmata.
Dadya Rahaden Ngabdulah, tan arsa marpeki malih, tebih tyasira mring garwa, kadi wus karseng Hyang Widdhi, dereng mangsanireki, Nubuwah tumurunipun, marang Dewi aminah, marma kalihipun sami, karsaning Hyang tinebihaken tyasira.
Kang para ibu sadaya, miwah ta sang Adipati, [148] pra samya namung sungkawa, dene ta putranireki, dereng careming krami, samya tebih tyasipun, Sultan ing Baninajar, tumut anaken prihatin, dayan antuk pitutur mring putranira.
Dadya sinrahken Hyang Suksma, ing batin ragi mutungi, Sultan Wahab mring kang putra, dereng prapta ing pencari, pamit budhalira glis, kondur marang prajanipun, Sang Adipati mekah, saputranira ngurmati, dherekaken wangsul sajawining kitha.
Kuneng nagari ing Mekah, ki Arya Ngabdulmuntalib, lan sagarwa santananya, kang sami nawung prihatin, gantya ingkang winanri, putri Ngesam lampahipun, sawadya balanira, prapta ing Mekah nagari, samya kendel masangrahan jawi kitha.
Dinira miyarsa warta, kusuma Patimah sami, kalamun Raden Ngabdulah, ing mangkya wus palakrami, putri nginggah-inggahi, Dewi Aminah ranipun, putri ing Baninajar, dereng lami dennya panggih, keju ing tyas kusuma Dewi Patimah.
Ngungun langkung cuwaning tyas, rumasa kari ing kardi, lawan putri Baninajar, Sang retna sigra nimbali, marang rekyana patih, sampun prapta ngarsanipun, sang dyah alon ngandika, bapa sira wus miyarsi, lamun raden Ngabdulah mongko wus krama.
Daup lan Dewi Aminah, putri angunggah-unggahi, [149] teka nagri baninajar, durung lawan dennya panggih, paranta bapa patih, ing becike lakuningsun, apa ali kewala, dene wus kari ing kardi, kyana patih Ngesamalon naurira.
Sumangsa karsa paduka, yen ing wartos inggih yakin, yen Ngabdulah sampun krama, pun bapa ingkang sung warti, wadya tanpingan gusti, kang juru nelik ing laki, sampun tetela kadya, pangandika sang retnadi, nanging kantos samangke raden Ngabdulah.
Dereng carem mring kang garwa, kadya wus karsaning Widdhi, kaliye sami kewala, putri Baninajar gusti, inggih tesih Tyasneki, tuminggal mring kakungipun, marma dipati Mekah, sagarwa sami prihatin, dene putra dereng carem dennya krama.
Sang retna alon ngandika, lamun nyata uwa patih, kaya mangkono wartanya, banjure lakuku iki , maksih kena pinikir, yen cahya Nurbuwah durung-durung, tumiba mring aminah, manawa karsaning Widdhi, kang Nurbuwah ngenteni ing praptaningwang.
Iki ingsung ginawanan, layang ing kangjeng rama ji, marang sang dipati Mekah, mratelakake laku mami, pasaja tan kekalir, yen ngunggah-unggahi ingsun, marang raden Ngabdulah, mituhu ujaring wangsit, nanging ewuh lamun ingsun kabanjura.
Prapta nagara ing Mekah, iya yen Nubuwah maksih, [150] dumunung aneng Ngabdulah, wirang isin sun lakoni, ewuhe ing tyas mami, yen Nubuwah wus katrucut, tumiba mring Aminah, kaya paran salah mami, becik siwa wa patih kang dhinginana.
Siba mring dipati Mekah, ngaturake layang iki, ananging ta kaya paran, ing pikirira wa patih, bisane awak mami, wruh dhewe sadurungipun, ing warnane Ngabdulah, aja mung gugoni wangsit, lamun ingkang katon sajroning supena.
Yen mengko anawa, sayekti ingsun tan pangling, wayahe satengah tuwa, nanging cahyane nelahi, dhasar warnane pekik, semune jalmi karuruh, saking doh lir jajaka, kipatih turira aris, kang punika pratikel saking pun bapa.
Kang matur mring Sang dipatya, sarating wong laki-rabi, ingkang sampun kalampahan, inggih mawi nenontoni, jalu kalawan estri, sarat wruha warnanipun, yen pareng ingkang putra, kula suwune mariki, sengadiya angaturaken sasegah.
Sang retna suka ngandika, iya bener uwa patih, mangkene pratikelira, pasajan datan kakelir, mangkata ing saiki, surat pinaringaken sampun, mundur rekyana patya, prapteng jawi marentahi, wadyanira namung satus kang binakta.
Budhal saking pasanggrahan, samya wahana turang-[151]gi, kang samya jajari surat, warnanen sang Adipati, wus ngaturaken udani, lamun wonten putri rawuh, saking Nagari Ngesam, bekta sakaprabon jurit, mangkya kendel masanggrahan jawi kitha.
sang Adipati kapitayeng tyas, dereng pinanggih ing galih, ing wadinira putri Sam, praptaning Mekah nagari, sigra dennya nimbali, pra putra santananipun, pinundhut rembagira, dereng dugi denira ngling, pan kasaru parptane patih Ngesam.
katur lajeng tinimbalam, tumundhuk rekyana patih, umatur ngaturaken surat, kang saking gustinireki, Sang Dipati ngurmati, tedhak saking dennya lungguh, surat wus tinampanan, binuka sinukmeng galih, wus kadriya suraosireng nawala.
Sumuk ing tyas mijil suka, serat penaringaken aglis, mring putra raden Ngabdulah, binuka sinukmeng galih, putus pamaosneki, ngungun ing tyasnya tumungkul, myarsa raosing serat, sang dipati ngandika ris, heh Ngabdulah yeku nugrahaning suksma.
Paranta wangsulanira, marang ing sang raja putri, miwah ing wangsulanira, kang katur ing Sri Bupati, kang putra awotsari, hamba tangsaged umatur, dhestun amung sumangga, ing sakarsa sang retnadi, miwah karsanipun jeng Sultan ing Ngesam.
Sang dipati mesem ing tyas, miyarsa aturing siwi, ngandika mring kiya patya, punika wangsulaneki, putra andika adhi, sumangga ing haturipun, dhateng sang parabu ing Sam, myang katurira sang putri, datan darbe atur pan amung sumangga.
Sampun kang kinarya harja, den jur pinanjingna [152] kowi, datan garantos samendhang, yen ing karsa Sri Bupati, mesem rekyana patih, miyarsa wangsulanipun, langkung reseping driya, dangu denira ningali, ngawasake pukiranita Ngabdulah.
Ngungun rekyana apatya, dene tan gethang sanyari, lawan dhawuh sang retna, Ngabdulah warnanireki, kang katong jroning guling, wayahe satengah sepuh, nanging kadya jajaka, mawa cahya anelahi, Nubuwah kang munggeng larapanira.
Murubaprabaning wadana, lir trenggana ngikis latri, kyana patih kaulapan, tan kuwawa dennya ngliring, nginggil tenggakireki, dadya lon dennya humatur, mring sang dipati Mekah, pukulun langkung respati, wangsulane putranta raden Ngabdulah.
Ananging lamun sembada, ing karsa sang adipati, rehning putri wus diwasa, prayogi mawi nontoni, jalu kalawan estri, sarat wruha warnanipun, dados boten kuciwa, yen sami sampun udani, kang punika dede saking panyuwunnya.
Putra paduka sang retna, pan saking kula pribadi, kang nunuwun ing paduka, ing lampah amrih utami, yen ngemungna gegani, sang retna supenanipun, langkung maksih kuciwa, mesem ing tyas sang dipati, amiyarsa pratikelira patih Sam.
Ananging sang adipatya, ing galih wus grahita-[153]ni, lamun ing rembag punika, dede ki patih pribadi, yekti saking sang putri, sang adipati ngandika rum, inggih langkung prayoga, pratikele adhi patih, terus lawan wijile agama kula.

۩۩۩ Pupuh 20 ۩۩۩
M I J I L

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Inggih putra paduka pribadi, kang kula ken caos, mring sang retna lawan ngaturake, sasegahe kang abdi ing ngriki, ki patih miyarsi, langkung sukanipun.
Dene karsanira sang dipati, lan tyase wus condhong, Ngabdulah kang ngaturna segahe, pamit mundhur ekyana apatih, arya Dulmuntalib ngandika mring sunu.
Heh ta kulup dandana den aglis, aturna susugoh, marang putri Ngesam sahanane, kaya dudu pikire pribadi, kipatih dennya mrih, ing praptanireku.
Ingsun duga dhasare sang putri, karsane mangkene, kudu-kudu wruha sadurunge, iya marang warnanireki, dhasare wus wajib, sanadyan sireku.
sadurunge kudu hangawruhi, warnane sang sinom, anganggowa cara santri bae, ngarah apa dhasare wong santri, kang putra wotsari, sandika turipun.
Wus amekta rembatane sami, jodhang miwah songgon, gili saking putra pangiride, raden Ngabdulah busana santri, nyampingira langking, srebanipun gadhung.
Rasukan jubah caweni kuning, sarwi nyethe golek, [154] sinamiran ubet ro tasbehe, ilang sepuhe saking doh kadi, jajaka nom pekik, nitih kuda pingul.
Kawandasa sabate umiring, rare anom-anom, samya putih busanane kabeh, kawarnaa lampahe kya patih, pasanggrahan prapti, tinimbalan laju.
Marang ngasanira sang retnadi, kya patih turnya lon, ngaturaken solahe kinengken, dennya panggih lawan sang dipati, maringaken tulis, tinampenan sampun.
Lajeng binuka sinukmeng galih, putusing pamaos, kang nawala gya pinaringaken, mring putra nulya binuka glis, surat sasampuning, pamaosnya putus.
Lajeng tumungkul deninra linggih, kang rama nulya kon, ngangsulana kangdadya ature, aturipun kalangkung kapundhi, kang kawrat ing tulis, dhawuhe sang prabu.
Sampun menggah kang pinaringan putri, kinarya pamomong, lamun boten nyumanggakna bae, sarirane tan ngraos darbeni, pejah gesang neki, kagungan sang parabu.
Dene gusti yakining pawarti, Ngabdulah sayektos. Dereng carem kalawan garwane, pratandhane Nubuwah kang munggwing, larapannya maksih, murub prabanipun.
Wus satengah sepuh den tingali, kadya jajaka nom, [155] dhasaripun pekik warnane, sariranenira rurus aramping, pasemone wingit, jatmika aruruh.
Pang ing mangke dinuta mariki, ngaturken susugoh, mring paduka paranta nak angger, raden Ngabdulah prentahe linggih, miwah kang nampeni, mangke aturipun.
Sang kusuma mesem ngandika ris, dene dennya lunggoh, jajara lan sira kana bae, sedheng gone kalawan gon mami, dene kang nampani, mengko tembungipun.
Ing becike ya ingsun pribadi, wus padha patemon, jajaragan lah apa hasile, akakelir kayata wong cilik, yen jenenging putri, wa patih tan patut.
Ngangge isin angewakken ati, ki patih turnya lon, leres karsa paduka nak angger, dereng dugi ngandika sang putri, wadyanya ki patih, angaturi weruh.
Lamun wonten putra Mekah prapti, ngantos neng pakuwon, ngaturaken asesegah lampahe, duk miyarsa sang dyah ngandika ris, temonana aglis, yeku kakang rawuh.
Dene mengko pangiridireki, marang ngarsaningong, pra punggawa angiringna kabeh, kyana patih sandika turneki, medal marang jawi, wauta kang kantun.
Pan sakedhap kondur sang retnadi, mring dalem [156] pakuwon, sawetara maharjeng gelunge, myang busana winangun sarwadi, dhadhasar yu linuwih, sasolahe patut.
Kaduk raga karana mantesi, akarya wirangrong, galak ulat alindri liringe, pan kasembuh anandhang wiyadi, sangsayembuh manis, nglalentreh lum-alum.
Sawusira dennya maharjaring, ukel sang lir sinom, marang jawi lenggah paningrate, aglar parekan kang para cethi, ngayap kanan kering, miwah aneng pangkur.
Tan dangu kyanu patih prapti, munggeng jawi regol, sarwi ngririd marang tetamu, punggawa wolu samya umiring, wus kinen ngaturi, kyana patih laju.
Manjing regol Ngabdullah neng kering, sang dyah nalika non, mring kang prapta gumebyar galiya, dene wutuh tan ana kang rempit, lan kang katon nguni, jro supenanipun.
Wus satengah sepuh den tingali, kadya jajaka nom, kasamadan senening cahyane, gebyar-gebyar prabanya nelahi, Nurbuah kang mungging, larapan umancur.
Sang kusuma aris anedhaki, ngurmati kang rawoh, mudhun marang ngandhap bebature, sarwi dekung dennya ngecarani, lah raden suwawi, kula turi laju.
Pinarekka nginggil lan wa patih, andheku kang kinon, sang dyah sampun wangsul mring ngenggone, raden Ngabdullah lan kiya patih, wus jajar alinggih, neng nginggil babatur.
Raden Ngabdulah cengeng ningali, saputing pan-[157]dulon, yayah kadya rungging wardayane, mulating warna sang kadi ratih, leng leng tan kena ngling, tyasira keneng kung.
Agung dennya sabil jroning galih, miwah sang lirsinom, leng-leng miyat marang tatamune, meh kasupen lamun putri adi, rengeh dennya linggih, wau sang tatamu.
Sarehning driya umatur aris, pukulun sang sinom, pan ing lampah kawula kinengken, ing sudarma marek ing sang putri, kinon angaturi, ing sawontenipun.
Tedhanipun parekkan myang cethi, dheku sang lir sinom, langkung saking anuwun ature, punapa ta jeng tuwa dipati, sagarwa myang siwi, samiya rahayu.
Raden Ngabdulah sauriraris, pan inggih sang sinom, sami harja sadaya-dayane, kaping kalih jeng rama kang weling, paduka sang putri, ingaturan laju.
Manjing jroning praja benjing-enjing, jeng rama wus saos, pasanggrahan prayogi prenahe, patamanan caket lan jro puri, dene ramanta ji, ing sadawuhipun.
Ingkang kawrat sadaya ing tulis, rawuhe sang sinom, mring kang abdi Mekah panampare, karsa mupu mring dasih kaswasih, kinon angembani, mring sariranipun.
Kang abdi wus tan saged mangsuli, pan amung su-[158]maos, ing sakarsa-karsa padukangreh, miwah pejah gesange kang abdi, kagungan sang putri, sumanggo sakayun.
Dene sampurnanireng ngakrami, inggih mung cumadheng, ing sakarsa paduka nak angger, kinarsakna tamban miwah aglis, Sang dyah duk miyarsi, Ngabdulah turipun.
Trenyuh ing tyas saengga wus panggih, neng tilam karongron, lawan kakung linut pangrungune, ing tyas ira onar senig-senig, swanida drus mijil sarira marlesu.
Dadya sang dyah wus tanpa wawadi, sahuripun alon, inggih raden punapa kasile, akakelir sabarang, pakardi, yen sampun kinapti, sae gothak-gathuk.
Inggih kula raden benjing-enjing, saha wadya bodhol, manjing kitha sakedhap arereh, wonten pakuwon sontenireki, ningkah lajeng panggih, lan sariranipun.
Yen gantunga ningkah lami-lami, labetipun awon, nanging kula nuwun jangji raden, sarirane ing sadalu mangkin, sampun anyareni, dhateng garwanipun.
Dene benjing yen sampun saresmi, lan sariraningong, nadyan nguyunana dhomas kehe, para putri amba tan praduli, kang kula aweri, mung samangke dalu.
Raden Ngabdulah marem miyarsi, aturipun alon, [159] sampun menggah kang jinangji angger, mangka dalu sageda kang abdi, dhatengken saresmi, lan garwa kang sampun.
Malah-malah kusuma kang abdi, cepak boten dados, lawan putri ing Baninajare, namung mulat duk lagya pepanggih, prapta ing samangkin, dereng salang dulu.
Pan kalajeng tyas kula tebih, mesem sang lir sinom, miyarsa Ngabdulah wuwusa, osiking tyas jarene wong santri, kewese kepati, dennya gawe wuwus.
Wusing dangu dyan Ngabdulah pamit, sang retna lingnya lon, inggih raden sembah ulun bae, aturena mring uwa dipati, dheku kang sinung ngling, sigra dennya mundur.
Sareng lawan patih dennya mijil, saking ing pakuwon, sang dyah kadya nutaken tingale, ngandikeng mban sira aningali, warnane kang prapti, angaturi suguh.
Kaya paran besuk yen wus panggih, lan sariraningong, apa pantes jajara lungguhe, dene wus satengah tuwa bibi, pantes ingsun dadi, putrane pembayun.
Wayahane mung kacek sathithik, an jeng rama katong, mung kakang adhi iya pantese, niken emban umatur wotsari, inggih leres gusti, wus satengah sepuh.
Nanging dereng wonten ewah gusti, sadayane wu-[160]toh, dereng mantra ngalinthing kulite, maksih alus alurus aramping, yen sampuna gusti, remane kadulu.
Sampun mawi pethuk pethak kedik, kadya jajaka nom, lan isine jagad sinten darbe, cahya ingkang kadya wau gusti, sumunu nelahi, tejane ngunguwung.
Tuhu putra piturun Hyang Widdhi, badane lawan wong, dene teka dalah kenakane, mawa gilap kabeh ting parelik, nalikanireng ngling, kawuleram dulu.
Pan gebyar wajanipun kengis, lir mirah sumorot, maksih rapet pepet pangapite, sang kusuma mesem amiyarsi, gujengira sarwi, jumeneng gya kondur.
Manjing dalem pakuwonireki, kagagas wirangrong, kawuwusa wau ing lampahe, raden Ngabdulah pan sampun prapti, ngarseng sang dipati, kang putra won santun.
Ngaturaken solahing tinuding, marek ing sang sinom, dennya ngaturaken sugatane, ing sadhawuhira sang retnadi, sakarsanireki, sadaya wus katur.
Lakung suka kangrama miyarsi, babo putraningong, yen mangkono putri sami karsane, sira sesuk mapagga pribadi, sawetara kaki, den samekteng laku.
Ingkang padha ngiring ing sireki, aja lungsed [161] tinon, becik nganggo-anggo sapantese, ya sacara-carane wong santri, kapraboning jurit, ingkang sira pethuh.
Aja dumeh bakal dadi rabi, yen putrining katong, wajib kinurmatan ing praptane, kapindhone garwanira kaki, sadurunge wajib, paringana weruh.
Lamun sira sesuk bakal kawin, lan putri kang rawoh, ningkah sore banjur katemune, nadya sira lan garwanireki, karone padha wis, puwas ing tyasipun.
Namung aja kaget bae kaki, temua samengke, ingkang putra sandika ature, yen mopowa rehing rama ajrih, pinaksa wotsari, saking ngarsa mundur.
Mampir dalem sayah rungsang saking sarira keraos, dadya siram ngayem sarirane, raden Ngabdulah, denira panggih, lan garwanireki, Baninajaripun.
Mung sapisan dennya marepekki, tinilar mring gedhong, ing tyas mutung prapta ing samangke, datan arsa marepekki malih, wus karsaning Hyang Widdhi, dereng mangsanipun.
Tumurune Nubuwah pan maksih, neng larapan manggon, marmanira sakalih-kalihe, tyasira maksih kinarya tebih, wau kang winarni, kang manggung mangun kung.
Raja putri Baninajar maksih ngekep munggeng ge-[162]dhong, tansah lawan pipitu embane, mung puniku ingkang manjing mijil, ngladosi sang putri, ing sakarsanipun.
Duk samana niken mban miyarsi, nenggih wartaning wong, sigra marek matur mring gustine, dhuh kusuma kawula miyarsi, wartos saking jawi, rakanta pukulun.
Pan dinuta mring sang dipati, ngaturken susugoh, dhateng putri ing Ngesam praptane, mring rakanta anginggah-inggahi, praptane mariki, ambekta branagung.
Sejatine apan nenontoni, denira susugoh, raja putri Ngesam wus tinampan, benjing-enjing praptane mariki, ningkah lajeng panggih, manising jinem rum.

۩۩۩ Pupuh 21 ۩۩۩
DHANDHANGGULA

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Sang kusuma wau duk miyarsi, lamung ingkang raka badhe krama, saking niken mban ature, esmu sukaning kalbu, mesem sarwi ngandika aris, sokur yen gustinira, krama besuk-esuk, antuk Rajaputri Ngesam, sayektine aliye wus tan tumolih, iya mring raganing wang.
Pasthi marem kasengsem tyasneki, marang garwane putri Ngesam, ayu anak ratu gedhe, sugih raja brana gung, iku biyung emban kang dadi, sukane ing tyasingwang, ing besuk lamus wus, sedheng antarane lawas, ing panggihe lan putri Sam ingsun pamit, mulih mring Baninajar.
Sayektine lamun den lilani, malah-malah ing pan-[163]duganingwang, den runtuhken talake, tetelu pisan besuk, karana wus puwas tyasneki, putra Mekah maring wang, marga saking mutung, pira ta lawase biyang, mung sapisan merpeki ingsun lungani, mring gedhong tutup lawang.
kongsi mengke nora prapta malih, iku tandhane raden Ngabdulah, lamun wus putung galihe, marang sariraningsun, Baya ta wus karseng Hyang Widdhi, iya raden Ngabdulah, dudu pasthinipun, jinodho lan raganing wang, kaya lagi jodho angalang-alangi, dene padha kewala.
Iya lawan rasaning tyas mami, mulat marang rahaden Ngabdulah, kepati-pati adohe, nora duwe sarambut, acipta sih biyang tyas mami, nora kena sun peksa, kudu lumuh dulu, ing mengko temahan krama, marma banget biyar leganing tyas mami, kaya kaul-kaula.
Payo biyang metu marang jawi, banget rungsange sariraning wang, lawan ngekek gedhang bae, sun arsa siram wuwung, dimen ayem sarira mami, raresik sawetara, niken ban umatur, inggih hangger sae siram, ngegar-egar ngalapa kang sarwa sari, wonten ing patamanan.
Sang kusuma apan sampun mijil, saking gedhong [164] tan kantun mban inya, prapta ing taman lampahe, manjing patirtan sampun, siram preres sang raja putri, miwah emban lan inya, sapta adus wuwung, sang dyah sawusira siram, sigra ngrasuk busana mung sawatawis, sarta lawan gegondo.
Lajeng mider-mider ngalap sari, aneng taman sang kusumaning dyah, maksih angere remane, panjang rawuh jajengku, pan satuhu sang raja putri, endah ing warnanira, wus kawektu kidung, tan kena yen ginurita, cahyanipun ngasorken resmining sasi, sawusnya ngambil sekar.
Lenggah munggeng sor mandira resmi, rema sineratan ngembanira, ing wanci serap srengenge, sang retna ngandika rum, besuk esuk biyang yen panggih, gustimu lan putri Sam, ingsun arsa dulu, andherek ing ibu kewala, ngarah apa ingsun biyang nora isin, dereng dugi ngandika.
Kagyat mulat ingkang raka prapti, sareng denya paguting paningal, lir panjang putra pamine, tibeng sela kumepyur, suh rempuning tyasira kalih, tingale wus binuka, aling-alingipun, raden Ngabdulah tumingale, marang garwane ingkang sayekti, ngungun kenyut tyasira.
Pan kemutan patembayeng uni, jangjinira lawan [165] putri ing Sam, tan kenging sadalu mangke, nyaremi garwanipun, dene lamun sampun saresmi, lan raja putri Ngesam, sakarsaning kakung, nadyan nguyunana dhomas, tan praduli mung sadalu den aweri, haywa kongsi cumbana.
Datan pae lan sang putri, Baninajar mulat kakungira, sampun sirna hing alinge, Nubuwah gebyar-gebyar, abra ngenguwung, tan katingal sepuhira, kaseninan ing cahya ingkang nelahi, sang dyah kenyuting driya.
Gya jumeneng methuk marang laki, tundhuk mendhak sang dyah duk lagyarsa, nembah cinandhak astane, kang garwa gya sinambut, wus binekta marang jinem mrik, mban inya pitu mulat, marang gustinipun, langkung sukaning tyasira, dene sampun carem lan kakungireki, sinambut mring papreman.
Kawuwusa kang aneng jinem mrik, raden Ngabdulah lawan kang garwa, tan winarna pangrenggane, pangrepaning pangrungrum, risang kakung denira mamrih, nigasi ing kalangyan, langening jinem rum, rarasing reh karasikan, pan cinandahak rasa mulya tumibaring, retna Dewi Aminah.
Miwah cahya Nubuwah kang munggwing, ing larapan wus manjing sang retna, sareng lawan tumurune, kang rasa mulya wau, rara kenya pinurweng resmi, ing kakung wus widagda, pangrurahireng ngrum, kekeran sekar wus mekar, sang kusuma yayah mursita ing resmi, kawratan ing ngasmara.
Risang kakung awlas aningali, mring kang garwa [166] nulya sinetyanan, sinambut aneng pangkone, dhuh mirah jiwaningsun, ingkang lagya asih ing dasih, abdine tur uninga, ana putri rawuh, teka negara ing Ngesam, prapteng Mekah sedyane ngunggah-unggahi, mirah mring raganingwang.
Sadurunge paring asih, mring dasihe ingsun wus dinuta, mring pakuwon ngaturake, jeng rama suguhipun, mring putri Sam nora kakelir, kang dadi sedyanira, praptane maringsun, wit brangta supenanira, anon cahya tumurun saking wiyati, tumibeng raganingwang.
Yeku ingkang pineleng ing galih, dennya ngunggah-unggahi maring wang, lawan malih panjaluke, banget-banget maring sun, ingaweran sawengi iki, haywa kongsi sajiwa, lan sang retnaningrum, saking ingsun wus tan nyana, lamun bisa iya ing sawengi iki, antuk sih sang kusuma.
Saking banget laluning panganti, dadya ingsun tampani kewala, putri Ngsam panyethine, sarta sajangjinipun, banjur panggihipun, pan ing mengko kaya paran, dene ingsun nemahi cidra ing jangji, mulat ing warnanira.
Sasat mulat resmine kang sasi, nguni-uni lamun [167] tumingal, warnanira kang mangkene, kongsia luluh luntur, nora nedya cipta dyah malih, ngamungna sang kusuma, dasihken maring sun, mengko paran karsanira, putri Ngesam sesuk ing praptanireki, manjing jro kitha Mekah.
Lamun sira gusti anglilani, ing banjure sayekti sun papag, lamun tan pareng galihe, yekti sun tulak wangsul, wus narima gusti tyas mami, among sira kewala, ing satutuipun, mesem matur sang lir retna, yen paduka mangsulna praptanireki, ing sang putri Sam.
Lahir batin lepat kaping kalih, kang rumiyin cidra ing ubaya, boten nuhoni jangjine, pingkalih lepatipun, sasat nampik sihing Hyang Widdhi, praptaning putri ing Sam, langkung kusung-kusung, atilar ibu rama, kang pineleng ing galih tan wonten malih, mung nedya amawongan.
Mring paduka sagah anampeni, praptaningdon tinulak neng marga, niyaya lahir batine, lawanta malihipun, ing wong karya sak ing sasami, sae tuan lajengna, ing pamethukipun, pan sampun kawula sedya, saking nagri gen kawula anyenyethi, among maru sanambang.
Kadya rentah tyase tibeng siti, dyan Ngabdulah kalane miyarsa, marang aturing garwane, sang retna gya rinangkul, sah ingaras awanti-wanti, dhuh atma jiwaningwang, kang sawang jumerut, muga Allah anulusna, setyanira dennya asih marang ing dasih, sang dyah sinambut sigra.
Mring patirtan siram jinabaddi, wusing siram la-[168]jeng agegonda, salin busana kaliye, manjing ing dalem agung, merak marang rama ngabekti, miwah ibu sadaya, langkung sukanipun, mulat marang ingkang putra, de wus carem kang rama ngandika ris, paranta putraning wang.
Ing dadine rembugira kaki, ing garwanta apa tan salaya, putri Ngesam ing praptane, raden Ngabdullah matur, putra tuan sampun nglilani, ing pamethuk kawula, miwah lajengipun, ing paningkah sampun lila, tur prasetya suka lila lahir batin, darbe maru putri Sam.
Sang adipati suka ngandika ris, sarwi ngrangkul marang mantunira, nini sun ngamini bae, mangkone tyasireku, nedya mrih utameng krami, sira putri utama, trahing ratu punjul, Sri Bupati Baninajar, Sultan Wahab ratu hambeg wali mukmin, bakuh maring ngagama.
Yayi prabu denirantuk wangsit, sun tatedha nini lestarinya, marang sira nugrahane, heh Ngabdulah nak ingsun, yen wus rembag garwanireki, nuli sira mapagga, sakadangireku, marang raja putri Ngesam, ing sacara-caraning wong Mekah santri, ing laku den samekta.
Tur sandika kang putra gya mijil, prapteng jawi [169] enjang wus samekta, wadya Mekah sadayane, myang para kadangipun, sakapraboning ngajurit, tuwin kang pra santana, samektanira wus, budhal saking nagri Mekah, kuneng raja putri Ngesam kang winarni, enjang sampun samekta.
Budhal saking pakuwonireki, pan tinata lampahireng marga, bupati pangkat-pangkate, satunggal payung agung, myang badera saben bupati, upacaranira bra tinata, neng ngayun, salin lagu ing lampahnya, sang kusuma mungging ing ngarsa pribadi, sagung pacaranira.
Lir panjrah ingkang puspita resmi, upacaranira ingkang rama, tinata neng ngrasa dhewe, upacara kaprabun, kang angampil kaprabon jurit, kang sumambung ing wuntat, pacaraning ibu, asri lamun tiningilan, mawor lawan upacarannya pribadi, raja kaputrenira.
Namung sunaring surya tukya sri, senggani lan rengganing jempana, sang kusuma titihane, linimput ing herlaut, tinatirah ing manten wilis, asri pating galebyar, muncar ting palancur, mawor lan srining busana, prajurit jro ingkang sami anjajari, kapraboning ngayuda.
Ingkang ngapit munggeng kanan-kering, miwah ingkang garebeg ing wuntat, busana ngemasan kabeh, mawangkana ngunguwung, miwah wadya bala gung wuri, tan wus yen winuwusa, sring lampahipun, busananing bala-bala, kadya mendhung sinalimut kilat thathit, asri pating galebyar.
Wadya Mekah pan sampun kaeksi, sang kusuma ken-[170]del aken piyak, nganan ngering pacarane, raden Ngabdulah sampun, sinung wikan lamun sang putri, kendel sawadyanira, sang dyah munggeng ngayun, amanggung munggeng jempana, pacarane samya piyak nganan-ngering, saking doh katingalan.
Raden Ngabdulah sigra nimbangi, munggeng ngarsa sakadangira, miwah para santanane, samya garebeg pungkur, maksuh lajeng lampahira ris, saking doh sampun katingal, sang dyah dennya dulu, mung Ngabdulah kang wianawas, munggeng ngarsa titihane kuda putih, nanging kucem kewala.
Saya celak pamawasireki, sang kusuma tingale waspada, yen sampun ilang cahyane, Nubuwah kang dumunung, neng larapan wus tan kaeksi, angles ing tyas sang retna, wus handugeng kalbu, yen raden Ngabdulah cidra, prasetyane pasthi ing dalu saresmi, kalawan garwanira.
Dahat runtik tyasira sang putri, denira sru kacuwan ing karsa, dadya nepata wuwuse, heh Ngabdulah sireku, ujaring trah nabi Ibrahim, tinatah gen utama, setya lawan tuhu, pagene cidreng ubaya, lah ta apa sireku kang sun pengini, tuwa wus tanpa cahya.
Sayektine sira wus saresmi, mau bengi lawan gar-[171]wanira, cahya Nubuwah ilange, nora suka tyas ingsun, sun tetedha maring Hyang Widdhi, muga linuwihna, Ngabdulah sireku, saking rasaning tyas ingwang, ing wong gawe sewu cuwa ing sak serik, aywa nemu raharja.
Sawusira nepata sang putri, aken ngingerken jempananira, budhal mundur sawadyane, Ngabdulah miyat ngungun, wus pinupus sajroning galih, wadya Mekah sadaya, sigra wangsul mantuk mring Mekah nagari, Ngabdulah sakadangnya.
Lajeng marek sang adipati, ngaturaken sasolah lampahnya, mring putri Sam pamethuke, miwah ing wangsulipun, anepata sanget ing runtik, marang sariranira, sadaya wus katur, kang rama duk amiyarsa, langkung ngungun esmu sungkawaning galih, alon dennya ngandika.
Yen mangkono putri Sam dennya ngling, heh Ngabdulah poma tyasira ja, ngenak-enak mangan sare, lawan garwanireku, nanedhaa marang Hyang Widdhi, rahayuning sarira, ing satutugipun, lah ta wus padha muliya, mring garwanta pamomongira den becik, pan putrining Sri nata.
Kang putra matur sandika, wus mundur dalemireki, tan kantun lan garwanira, samya sih siniyan kalih, runtut lan walangati, sang dyah bekti marang kakung, akung sih marang garwa, cinatur sang raja [172] putri, duk sinaren uni lajeng wawratnya.
Bobot sawulan supena, katon ningali swargadi, lawange sawarga menga, wonten cahya ingkang mijil, saking lawang guwa garba, nulya wonten kaki-kaki, katingalan medal saking ing sawarga.
Lunggweng ing palongka retna, prapteng ngarsanya lon angling, heh ta anini wruhanira, pan Nabi Adam sun iki, atutur mring sireki, yeku ingkang sira kandhut, ing besuk apan dadya, Nabi kakasihing Widdhi, iya Nabi panutup niyakaningrat.
Kang linilan badan tunggal, dening Hyang karana dadi, baboning roh sabuwana, dening baboning jasmani, pan iya ingsun iki, Nabi Adam wusnya muwus, namung pelangkanira, ingkang wangsul mring wiyati, Nabi Adam manjing guwa garbanira.
Kagyat wungsu lir retna, sigra matur marang laki, lajeng katur mring kang rama, langkung sukur ing Hyang Widdhi, kinen sageta mingit, sang retna supenanipun, bobot ing kalih wulan, sang retna supena malih, katurunan jeng Nabi Sis paningalnya.
Bobot tri wulan supena, katurunan Nabi Idris, [173] kawan wulan supena, Nabi Nuh ingkang nedhaki, gangsal wulan jeng Nabi, Ibrahim ingkang tumurun, nem wulan supena, kang tedhak Nabi Ismangil, saben wulan kang katingal jro supena.
Nabi nenem kang tumedhak, wus wangsit lajeng manjing, guwa garbeng sang retna, saben wungu dennya guling, matur marang ing laki, miwah mring kang rama wau, langkung sukur ing Suksma, mangkana wau sang putri, sawusira bobot dungkap pitung candra.
Cinatur raden Ngabdulah, kadya wus karseng Hyang Widdhi, pamit dagang marang Ngesam, ngiras tutumbas kinardi, samektaning mitoni, dennya wawrat garwanipun, adreng ing karsanira, tan kenging dipun pambengi, mring kang rama kadang miwah garwanira.
Sawusnya sami samekta, rembatan daganganeki raden Ngabdulah gya mangkat, saking ing Mekah nagari, kang garwa siru prihatin, miwah rama lan kang ibu, samya nawung sungkawa, namung nanedheng Hyang Widdhi, ingkang dagang marang Sam raharjanira.
Kuneng ing nagari Mekah, warnanen lampahireki, kang dagang mring nagari Ngesam, cinendhak pan sampun prapti, neng Ngsam datan lami, wus pajeng daganganipun, lajeng dennya tutumbas, barang samektanireki, denirarsa mitoni ing garwanira.
Wus mangkat saking nagri Sam, pipikulira anggi-[174]li, randhat lampahireng marga, nyata wonten kang winarni, nenggih Ratu Yahudi, antuk atur saking nujum, lamun kang dadya, mengsahira pan meh lahir, kangjeng Nabi panutup niyakaningrat.
Namung kantun kalih wulan, dinten punika marengi, Ngabdulah putra ing Mekah, badhe ramanya jeng Nabi, wonten Ngesam nagari, atutumbas perlunipun, badhe mitoni garwa, nenggih ibunya jeng Nabi, duk miyarsa sang ratu Yahudi sigra.
Nuduh marang wadyanira, sakapraboning ngajurit, ngadhanga raden Ngabdulah, samya mendhem neng wanadri, marga wana kang saking, nagri Ngesam anjogipun, marang nagari mekah, tengah-tengahing wanadri, duk semana lampahe raden Ngabdulah.
Prapteng marga wana ingkang, ingkang pinendheman wong Yahudi, ingadheg kendel lampahnya, tinaken juraganeki, ingkang dadya titindhih, pasaja ing sauripun, lamun raden Ngabdulah, putra ing Mekah dipati, sawusira tatela takenira.
Wong Yahudi wus narajang, kang kanan keri ngebyuki, marang raden Ngabdulah, tan antuk kiwuling jurit, prapteng sedanireki, wadyane sadaya mawut, tan tolih gustinira, wong Mekah kathah ngemasi, duk tinujang kacekuthah pejahira.
Kuwandhanira Ngabdulah, tan pinikir mring Yahu-[175]di, mung rebutan kang rinembat, wus bubar bala Yahudi, mantuk prajanireki, matur marang ratunipun, yen Ngabdulah wus pejah, binegal aneng wanadri, duk miyarsi rajane langkung sukanya.
Kuneng wau kang winarna, wadya ing mekah kang sami, kapalajeng sampun prapta, katur mring sang adipati, lamun putranireki, raden Ngabdulah wus lampus, antuke saking Ngesam, binegal mring Yahudi, wadya Mekah kacekuthah kathak pejah.
Miwah sagunging rerambatan, linapgeng mring wong Yahudi, sang dipati duk miyarsa, dahat rentenging kang galih, myang para ibu sami, sadaya nangis gumuruh, retna dewi Aminah, sesambatira mlas asih, gung kataka rinapu ibu sadaya.
Dipati Mekah miyarsa, sambate mantunireki, sang saya wimbuh ing driya, para putra wus tinuding, budhal sawadya neki, mring wana pra samya ngruruh, nenggih kuwandhanira, raden Ngabdulah pinanggih, wus binekta pinetak aneng ing Mekah.
Geng alit sapraja Mekah, sadaya samya prihatin, ing sedanireng Ngabdulah, miwah ta sang adipati, renteng ngira katarik, welas marang putra mantu, retna Dewi Aminah, kang dadya wewahing sedih, dene lagya wawrat tinilar ing priya.
Antara samadya candra, prapta pamupuse sami, geng alit sapraja Mekah, mung awlas dennya ningali, marang garwanireki, Dewi Aminah winuwus, tutupe pitung candra, dennya bobot sang retnadi, pan supena Nabi Iskak kang tumedhak.
wawarah aywa sungkawa, patine lakinireki, wus [176] tinakdirring Hyang Widdhi, yaiku kang sira kandhut, ing besuk iku dadya, Nabi ning Hyang kang sinelir, iya Nabi panutup nayakaningrat.
Wusnya sung wangsit mangkana, katon Nabi Iskak manjing, marang guwa garbanira, kagyat wungu sang retnadi, matur mring sang dipati, miyarsa kalangkung ngungun, alon dennya ngandika, yeku pituhunen nini, sawangsite Nabi Iskak jro supena.
Sang retna anut ing rama, sampun mupus jroning galih, ing sedanira kang raka, sapraptaning wolung sasi, sang dyah supena malih, Nabi Musa kang tumurun, praptaning sangan wulan, sang retna supena malih, katurunan nenggih marang Nabi Ngisa.
Nabi Musa lawan Ngisa pamangsite pan sami, lan mangsite Nabi Iskak, sawusira asung wangsit, Nabi kalih pan sami, manjing guwa garbanipun, dungkap prapteng lekira, sang retna supena malih, katurunan pra Nabi wali sadaya.
Katon sami bebantahan, para Nabi para Wali, lawan kekandhutanira, sawusnya kasoran sami, ngumpul dadya sawiji, manjing maring kang kinandhut, nulya para Malekat, tumurun saking ing langit, pan amungdhut marang kekandhutanira.
Binekta marang sawarga, tan adangu nulya prapti, [177] winangsulken putranira, marang kekadhutan malih, nulya myarsa swara tri, kagyat sang dyah nulya wungu, dene swara punika, apan tetangising Iblis, wruh kalamun Nabi panutup meh babar.
Marma umung sabuwana, iblis lanat tangisneki, ing puniki sang dipatya, ing Mekah iya miyarsi, swara kang gumrah atri, nulya tedhak mring genipun, retna Dewi Aminah, wus karaos anyakiti, sasirepe swara umung sabuwana.
Anulya miyarsa swara, jumegur hanggegirisi, kadya gelap satus, wendra, sagung brahalaning kapir, rebah sadaya sami, remuk ajur anggalepung, anulya wonten cahya, yayah ngebeki wiyati, ngumpul manjing guwa manise Aminah.

۩۩۩ Pupuh 22 ۩۩۩
DHANDHANGGULA

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Lajeng woten gondo anglangkungi, lan sadaya wawangining denya, saking swarga pinangkane, ratuning ngarum-arum, lajeng babar kang jabang bayi, pekik tur mawa cahya, tumeja ngunguwung, sareng lan tumurunira, lintang johar dumunung puserireki, babayi lajeng ngucap.
Was adu anna laila hai, lalah wannas adu ya mu-[178]kamad, dan rasul lulah tegese : apan nekseni ingsun, satuhune narana yekti, Pangeran amung Allah, lan nekseni ingsun, satuhune raganingwang ingkang aran Muhakamad iya kang dadi, utusaning Allah.
Nulya malekat samya nahuri, pan gumuruh angucap sahadad, laila hailalahu, mukamaddan ya rasul, lulah wusnya gumrah ing langit, sang adipati sigra, kang wayah sinambut, kangjeng rasul babarira, Senen dalu wanci wektu sangkur nenggih, tanggal ping kalih welas.
Wulan Rabinguawal marengi, ing tahun Dal angka tahun Adam, lamun ing tahun srengenge, gangsal ewu nam atus, lan sawidak warsa etanging, lamun ing tahun wulan, nenggih gangsal ewu, wolung atus tigang dasa, lan sakawan dene jumenenging Nabi, sami Senen dintennya.
Tanggal kaping kalih welas sami, Rabiingulawal ing tahun nedal, angka ing tahun srengenge, apanta gangsal ewu, pitung atus yen tahu sasi, gangsal ewu langkungnya, nenggih wolung atus, lawan pitung dasa gangsal, pun hingetang duk jumenengira nabi, lamun ing tahun surya.
Yuswa kawandasa tahun nenggih, yen ing tahun wu-[179]lan, yuswa kawan, dasa satunggal lakunge, dene ta hijrahipun, ing tegese pindhahireki, mangkat saking ing Mekah, Senen dintenipun, rawuhipun ing Medinah, Senen tanggal kaping kalih welas nenggih, wulan Rabingulawal.
Tahun Ehe angka tahun jawi, gangsal ewu pitung atus lawan, tigawelas ing langkunge, yen wulan gangsal ewu wolung atus langkung ireki, pan wolung dasa sanga, nuju kangjeng rasul, yuswanipun seket tiga, tahun surya dene lamun tahun sasi, yuswa seket sekawan.
Dene sedanipun kangjeng Nabi, Senen tanggal kaping kalih welas, Rabingulawal sasine, samya dal tahunipun, nuju wanci antaraning mahrib lawan ngisa, angkanira nuju, gangsal ewu lakungira, pitung atus tigalikur tahun jawi, lamun tahun wulan.
Gangsal ewu pitung atus nenggih, sangang dasa sanga langkungira, jeng Nabi nuju yuswane, sawidak tigang taun, taun surya sasi, apan sawidak gangsal, dene sedanipun, keng ibu Dewi Aminah, kaot kalih satengah sedanireki, duk babare konduran.
Kaot malih sedanipun nenggih jeng Rasul yuswa pitung warsa, dene kang eyang sedane, duk yuswa wolung taun, kuneng wau winarna malih, jeng rasul garwanira, apan kalih likur, kang sepuh Siti Katijah, suteng kawiladah ing asisiwi, anama Sayid Asad.
Sutanipun Sayid Ngabdulngaji, Ngabdulngaji pu-[180]treng Sayid Kasa, Sayidin Kasa putrane, Sayid Kalap cinatur, saderenge sang dyah kapanggih, lawan jeng Rasulullah, sang kusuma sampun, ping kalih dennira krama, kang rumiyin sang dyah antuk Bakarkatik, duk puputra satunggal.
Bakar Katik pan lajeng ngemasi, Siti Katijah pan dadya randha, satunggal estri putrane, tan lami randhanipun, sang dyah nulya akrama malih, antuk sang Abunibas, sang kusuma sampun, patutan kakalih priya, lawan Abunibas nulya angemasi, randha malih sang retna.
Nulya dhaup lawan kangjeng Nabi, malang gambuh ing panggalihira, Siti Katijah yuswane, wus tigang dasa taun, langkung gangsal dene jeng Nabi, ing yuswanipun lagya, gangsal welas taun, kaot kalihdasa warsa, lang kang garwa antarane dereng lami, Siti Katijah seda.
Kangjeng Nabi nulya krama malih, antuk Siti Sodah kang sesuta, Abipukakah namane, Ngamir ingkang sesunu, risang Ngumar ingkang sisiwi, nenggih Sayidin Marah.
Kangjeng rasul nulya krama malih, antuk Siti Ka-[181]psah kang puputra, Sayidin Ngumar namane, Ngumar sakabat ngayun, suteng Katib sutaning Napil, Napil ing susuta, Dul Ngaji ranipun, Ngabdulngaji kang susuta, Nama Ribah Abdolah ing sisiwi, paran sutaning Jarah.
Jarah sutaning Sayid Ngadi, Sayid Ngadi suteng Sayid Kangat, jeng rasul akrama maleh, Suti Jenap ranipun, Sang Kajimah ingkang sisiwi, Sayid Ansari nama, yeku kang susunu, Kinannah ingkang susuta, nama Rabik Rabik sutaning Sappari, Sappari suteng Ngumar.
Nugamar sutaning Ngamir nguni, tan alami Siti Jenab seda, jeng rasul dahat enenge, saengga kadi gandrung, dadya galih ngupayeng estri, kang nama Siti Jenap, dadosa panglipur, tan alami nulya angsal, nama Siti Jenab sutaning Kujassi, sutaning Sayid Ansad.
Sayid Ansad suteng Asim, Asim putranireng Ngabdulmanap, lestari kinarsakake, Siti Jenab kan kantun, tan alami akrama malih, Siti Ngumi Salamah, Sang Karas ingkang puputra, nama Gaid Gaid Ngumar kang sisiwi, dede Ngumar sakabat.
Ngumar suteng Ngimran Akbar nenggih, sang Sayid Mahyum ingkang puputra, sang Sayid Marah putrane, Sayid Kangab puniku, tan antawis lami sang dewi, Ngumi Salamah seda, jeng nabi agandrung, nulya jeng nabi ngupaya, estri nama Ngumi Salamah kinardi, panglipur pcungira.

۩۩۩ Pupuh 23 ۩۩۩
P U C U N G

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Tan alami denira ngupaya antuk, ran Ngmi Sala-[182]mah, punika ingkang sisiwi, risang Abingupiyah Lamir namanya.
Nenggih raja mugayarah kang susunu, ran Raja Ngabdolah, Ngamin Akbar kang sisiwi, nenggih Sayid Mahjum iku kang susuta.
Sayid Mahjum Sayid Marah kang susunu, nanging sampun randha, Ngumi Salamah kang kari, nenggih randhanipun, Sang Abusalamah.
Nanging nemah jeng nabi ing galihipun, wus pinundhut garwa, nadyan rondha anom maksih, nulya krama malih jeng nabi Mukamad.
Antuk Siti Ngumikabibah ranipun, suteng Abisupyan, sang karib ingkang sisiwi, ri sang Karab sutaning Sayid Ngumiyah.
Sang Ngumiyah suteng Sayid Ngabdul Samsu, putreng Ngabdulmanab, Sayid Kasa kang sisiwi, krama malih antuk Siti Jawiriyah.
Suteng Karas sang Abiya kang susunu, sang kangad namanya, Kangad sutaning sang Malib, Malib ingkang susuta nama Rabiyah.
Suteng Kabit suteng Sangyid Ngabdul Samsu, putreng Ngabdulmanab, Sayid Kasa kang sisiwi, tan alami Siti Jawiriyah seda.
Nunten krama malih kangjeng nabi antuk, ran Siti Supiyah, sangkayi ingkang sisiwi, Kayi iku sutane sang raja Atab.
Suteng raja Sukbah ingkang asusunu, sang raja [183] Saklabah, Saklabah ingkang sisiwi, nama raja Ngajuja ingkang peputra.
Ngusmas Ngaji pan punika gurunipun, nenggih Ajisaka, Ngusmanngaji kang sisiwi, risang Ngajid pan puniku gurunira.
Hyang Kesewa iya sang Bathara Wisnu, pan pinundhut putra, Hyang Wisnu mring risang Ngajid, risang Ngajid sutaning kang Kananiya.
Kananiya sang Yukana kang susunu, Yibdan namanira, Aspiya ingkang sisiwi, Astubiya Ngumuri ingkang susuta.
Sang Rajringam Yukaniya kang susunu, nama Ngaji Mangas, Yukamingas kang sisiwi, Yukamingas iku sutaning Yusadak.
Sang Yusadak iku sutaning sang Saduk, sutaning Sadraya, Ngidriya ingkang sisiwi, sadhereke sepuh jeng Nabi Bariya.
Nenggih raja Silkiya ingkang susunu, dene Sang Silkiya, raja Salum kang sisiwi, Salum iku raja Kasduk kang susuta.
Raja Kasduk Akituba kang susunu, Amiri namanya, dene sang raja Amiri, kang susuta anama raja Ngidriya.
Nenggih raja Yukana ingkang susunu, Sang raja Ngujuja, raja Mangas sisiwi, raja Saduk Akituba ingkang susuta.
Nenggih raja Amriya ingkang susunu, Raja Rimarawa, sutaning Jarkiya nenggih, Sang Jarkiya sutaning sang Raja Ngudja.
Ngudja iku raja Wikak kang susunu, sutaning Ami-[184]kar, raja Pisuk kang sisiwi, risang pikuk putraning Sayid Pinakas.
Dene Sayid Pinikas ingkang susunu, begndha Lingajar. Nabi Arun kang sisiwi, pan sadherekipun sepuh Nabi Musa.
Tan alami krama malih kangjeng rasul, nama Siti Maryam, Sayid Ngusman kang sisiwi, ya Sayidin Ngusman sakabat pangarsa.
Putranipun saking garwanya kang sepuh, tinrimakken marang, Sayid Ngusman mring jeng nabi, suteng nabi kang nama Siti Rukiyah.
Marmanipun yen terkadhang kangjeng rasul, ngandika mring Ngusman, sring basa bapa nak mami, dene maratuwa dadi mantunira.
Sayid Ngusman ri sang Ngapan kang susunu, abil Ngas namanya, Umiyah ingkang sisiwi, Ngabdulsamsu putreng Sayid Ngabdulmanab.
Nulya krama malih nenggih kangjeng rasul, tuk Siti Memunah, ri sang Karas asisiwi, suteng Kajan sang Kajan sutaning Ilal.
Sang Umiyah Ansari ingkang susunu, Rabingah namanya, Rabingah suteng Pahari, putreng Ngumar Sayid Ngamir kang susuta.
Sayid Lawe Sayid Galib kang susunu, tan lami tarannya, jeng nabi akrama malih, antuk Siti Patimah putri ing Lakak.
Lakak suteng Miyakun ingkang susunu, nama Sayid {185] Ilal, kang sampun kocap ing nguni, tan alami dyah Siti Patimah seda.
Nulya Siti Batul sutaning jeng rasul, ingaran Patimah, kinarya panglipur galih, krama malih antuk Siti Asapiyah.
Suteng Kalib Kalib iku kang susunu, Asas kang susuta, nama Abukijam Ngamir, suteng Dinar sutaning raja Ngabdolah.
Sayid Ngimram sang Akbar ingkang susunu, Mahjum namanira, Sayid Marah kang sisiwi, datan lami wau Siti Asapiyah.
Winedalken saking sajroning kadhatun, jeng nabi anulya, kramantuk sutaning Kakim, trahing Banisrail ran Siti Kawilah.
Winedalken datan lami krama antuk, sami naminira, Siti Kawilah sutaning, ri sang Ardil sang Sardil ingkang puputra.
Ran Satmata Sayid Salam kang susunu, Karisah namanya, karisah suteng Sarikil, Sang Sarikil Sayid sangi kang susuta.
Raja Sarkil pan ratu juragan agung, ratu nagri Nrajan, sutaning raja Sasrakil, pan punika putraning raja Yaskab.
Suta Yaskab, raja Kahtam kang susunu, Kahtalis namanya, sutaning raja Suwapil, suteng raja Sarpil ingkang asusuta.
Raja Yadik, raja Tareh kang susunu, nama raja [186] Yaskab raja Yareh kang sisiwi, raja Nadran putranira raja Najar.
Najar raja Yastajib ingkang susunu, nama raja yakrak, Sultan Kahtan kang sisiwi, Sultan Kahtan sutaning Saseng Umisak.
Datan lami Siti Kawilah puniku, nulya sedanira, jeng nabi akrama malih, antuk Sutu Ngumi Sarikah namanya.
Suteng raja Jabar ingkang asusunu, nenggih Sayid Asad, putraning Sang Sayid Asim, tan alami kusuma Suti Sarikah.
Wibedalken, krama malih kangjeng rasul, tuk Siti Muminah, sutaning Ngaidahkapsi, tan alami Siti Mumiyah gya seda.
Krama malih jeng nabi rasul pan antukl, ran Siti Ngaliyah, sang Tayibat kang sisiwi, tan alami winedalken saking pura.
Krama malih jeng nabi rasul pan antuk, ran Siti Salbiyah, Sang Salab ingkang sisiwi, tan alami Siti Salbiyah gya seda.
Nulya krama malih kangjeng nabi rasul, Siti Malikiyah, Sang Tibah ingkang sisiwi, tan alami winedalken saking pura.
Garwanipun kangjeng nabi kalih likur, pipitu kang seda, nenem winedalken sami, ingkang gesang sanga ing sasidanira.
Kanjeng nabi tigang dintenipun nusul, garwa sanga seda, ing let dinten ganti-ganti, ingkang seda rumiyin dyah Siti Dedah.
Let sadinten Siti Ngaisah kang nusul, seda let [187] sadina, Siti Kabsah angemasi, let sadina Siti Jenab nusul seda.
Dinten malih Ngumi Salamah anusul, seda let sadina, Ngumi Kabibah ngemasi, dinten malih sedane Siti Supiyah.
Let sadinten Siti Maryam sedanipun, Siti Maemunah, sedane len dinten malih, nulya para selir nusul pejahira.
sasedaning garwa rasul lir pageblug, pageblug pra garwa, saking dening tan kuwawi, para garwa anahen sungkawanira.
Kang wus kocap seliripun kangjeng rasul, gangsal kathahira, kang satunggal saking kapti, ran Mariyah kalihipun ran Rikanah.
Sutaning jen, tiga putraning Semangun, iya ran Rikanah, Jamilah sekawaneki, paran yunipun nguni Siti Jenab.
Nenggih Siti Jenab kang seda rumuhun, gangsale Kariyah, pan pawonganira nguni, Siti Jenab ingkang kantun sedanipun.
Putranipun kangjeng rasul pan wewolu, dalasan kang seda, pambajenge Sayid Kasim, panggulune kang anama Siti Jenab.
Krama antul Abilngas susunu, Rabik namanira, putreng Sayid Ngabdulngaji, putreng Sayid Ngabdulsamsu kang puputra.
Ngabdulmanab dening Ngabilngas puniku, kang se-[188]puh garwanya, putraning Ngabdulmuntalib, nama Siti Ngatekah pan lajeng seda.
Nulya tinariman Siti Jenab iku, kaping tri putranya, Siti Rukiyah nameki, tinarimakaken mring Bagendha Ngusman.
Ping sakawan putranipun kangjeng rasul, ran Siti Aminah, Ngumikulsum parabneki, sasedane kang raka Siti Rukiyah.
Retna Dewi Aminah kinarang ngulu, mring Bagendha Ngusman, saking karsaning jeng Nabi, gangsalipun ran Sayid Ngabdulah.
Kang paparab Tayib seda maksih timur, kaping nem putranya, apaparab Sayid Tahir, ingkang seda kala taksih timurira.
Putra pitu sadaya pan patutipun, saking dyah Katijah, garwa kang sepuh pribadi, jangkepipun wolu jeng nabi putranya.
Mijil saking selir nenggih patutipun, lawan mbok Mariyah, anama Sayid Ibrahim, kuneng gantya ingkang winarneng Ngasmara.

۩۩۩ Pupuh 24 ۩۩۩
ASMARADANA

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Winangsulan ingkang saking, jalu jinejering kondha, sajarah urut-urute, Abuntalib garwanira, Nama Siti Pratimah, dhaup lan naksanakipun, sang dyah putreng Sayid Asad.
Nenggih raden Abuntalib, lan garwa Siti Pratimah, [189] apanta gangsal patute, Sayid Talib pambajengnya, nulya Yakparutiyar, kang rayi malih ranipun Sayidin Ngalimurtala.
Arinya ran Sayid Ngakil, warujunipun wanodya, Siti Ngumingani rane, Sayidin Ngalimutala, garwa Siti Patimah, putrinipun kangjeng rasul, Sayid Ngali nulya krama.
Antuk dewi Kuraisin, putrinipun Bagendha Byah, sang kusuma patutane, lan retna dewi Ismaya, putri Jining Ngajerak, sasedaning garwanipun, kusuma Siti Patimah.
Sayid Ngali krama malih, antuk sutaning Abilngas, Siti Imamah namane, Abilngas ingkang puputra, Sang Rakib namanira, Ngabdulngaji kang susunu, Ngabdulsamsu kang puputra.
Sayid Ngabdulmanab nenggih, Sayidin Ngali Murtala, datan lama krama malih, saking putri baboyongan, namane tan winarna, miwah kathah kedhikipun, garwa kang putri boyongan.
Putranipun kang winarni, Sayidin Ngalimurtala, apan wolulas kathahe, kang saking Siti Patimah, nama Sayid Kasan, Sayid Kusen ranipun, Sayid Masin atinira.
Nama Siti Jenab nenggih, lan Ngumi Kalasup nulya, Siti Rukiyah arine, dene putra patutira, lan putri jin Ngajirak, Kresim satunggal jalu, ran Mu-[190]kamad Kanapiyah.
Ingkang cinteha ing benjing, anumpes ing Dajal lanat, sagung jin kang murtat kabeh, nulya peputra kang patutan, saking Siti Imamah, Sayid Jenngali ranipun, Sayid Ngenngali ranira.
Nama Sayid Ngimran Ngali, nulya Talibngali ranya, nulya Ngakil Ngali ranira, dene putra kang patutan, saking putri boyongan, Jakparsadi naminipun, Tuganusurki anulya.
Sayid muga nutuk nenggih, arinya ran Sayid Wakab, Mursibakakan arine, Waruju Ibrahi Astar, sampun jangkep wolulas, nenem putra patutipun, kang saking Siti Patimah.
Jalu tiga wanodya tri, Kuresin putra satunggal, garwa Imamah patute, gangsal sadaya pan priya, dene putri boyongan, apan nenem patutatipun, sami jalu sadayanya.
Yata wau kang winarni, Sayid Kusen garwanira, [191] Siti Aminah namane, putreng Kasim kang susuta, Sangadi namanira, Katimah ingkang susunu, kang lema nguluwi raja.
Yeku suteng Abisaksi, Rahtayi ingkang susuta, nenggih sang Yajid namane, Yajid katim kang susuta, Sang Mahbut suteng Yarab, Sayid Ngadi kang susunu, Sayid Kangab namanira.
Sayid Lawe kang sisiwi, kuneng wau kang winarna, putrane Bagindha Kusen, mung kakalih samya priya, ingkang seda satunggal, Sayid Ngabdulah kang sepuh, seda kala timurira.
Ingkang yayi nama Sayid, Sulkabismah Mudinnga, Lijenab Ngabidin rane, garwanira inggih nama dewi Siti Patimah, Sayid Musin kang susunu, Sayidin Ngali Murtala.
Dhaup naksanak sang dewi, nenem putrane sadaya, Siti Jenab pambajenge, Sang rtena kagarwa marang, Sultan Ngabdulah Makal, Ngabdulah makal puniku, Sayid Kasan kang puputra.
Kasan ingkang kaping kalih, putraning Kasan sapisan, kang raka Bagindha Kusen, kang panenggak nama Sultan, Jenab Ngalim arinya, anama Sarip Imamuh, Kamadbarik arinira.
Ran Iman Muhkamad Bakir, nulya kang rayi namanya, nenggih Sarip Iman Kusen, Iman Galib warujunya, mangkana Sultan Jenal, Ngalim nenggih garwanipun Siti Tapyi namanira.
Putrining Sultan Ibrahim, Ibnu Ad ingkang puputra, jeng Sultan Adham namane, putraning Sultan Mukamad, putraning Sultan Supyan, putranira Sultan Ngabdu, lah Sakab ingkang susuta.
Jeng Sultan Ngemeru nenggih, Sang Sakap ingkang puputra, Sayid Ngumiyar putrane, Sayid Ngimran Ashar nama, Sang Mahjum kang puputra, SayidMarah namanipun, putraning Sayidin Kangab.
Yata Sultan Jenalngalim, cinatur kalih putranya, [192] Jenal Kakim pambajenge, jumeneng aneng Madinah, arine aneng Mekah, Jenal Ngalim namanipun, ngangge namane kang rama.
Wau Sultan Jenal Kakim, nenggih ingkang winursita, putreng pandhita garwane, anama Siti Rakimah, sutaning Seh Mabarak, Seh Pelalah kang susunu, Seh Mubarak kang susuta.
Seh Pulel ingkang sisiwi, sutaning Pandhita Kiyal, yeku putreng Pandhita Seh, Sadadpahan namanya, putraning Seh Sapalal, Seh Ngabas ingkang susunu, Mahran Ansari namanya.
Seh Pahar ingkang sisiwi, Seh Pahari putreng Ngumar, putreng Sayid Ngamir dene, Sayid Ngamir kang puputra, Sayid Lawe namanya, Sayid galib kang susunu, wau malih kang winarna.
Nenggih Sultan Jenalkakim, apuputra mung satunggal, jalu tur pekik warnane, Sayid Jenal Kusen nama, sasedaning kang rama, gumantya karatonipun, jumeneng aneng Madinah.
Sultan Jaenal Kusen nenggih, cinatur sampun akrama, ran Siti Leli garwane, putrining, Sultan Ngakabah, dene Sultan Ngababah, putraning Sultan Ngumeru, putranipun Sultan Kamjah.
Sultan Kamjah kang sisiwi, rahaden Aris Munandar, [193] Aris Munandar putrane, raja Sayid Ibnu Ngumar, Ngumar Yunani putra, Bagendha Byah kang susunu, Ngabdulmuntalib ing Mekah.
Cinatur Jeng Sultan Sarip, Jenal Kusen ing Madinah, apanta gangsal putrane, pambajengipun wanodya, Siti Kultum Kagarwa, mring Sultan Mahmudi ing Ngerum, Sultan Mahmud kang puputra.
Ing Rum Sultan Ngabdulkamid, kang tutulung ing prang marang, Sultan Sarip Jenalkusen, ing Madinah duk binedhah saking nagari Mekah, Sultan Dulkamid ing Ngrum, Sultan Mahmud kang puputra.
Sultan Salim kang sisiwi, Ngabdulkamid kang puputra, Sultan Ngabdulah putrane, Bagendha Ngusman sakabat, saking Siti Rukayah, putrinira kangjeng rasul, dene putra kang panenggak.
Nama Sultan Jenalkabir, jumeneng aneng Madinah, jumeneng Mekah arine, Sarip Jenalngali nama, nulya malih rinira, Jenalkarim namanipun, jumemeneng neng nagri Yaman.
Kang waruju Jenalngasik, nyatriya aneng Madinah, wau jeng Sultan garwane, Jenal Kabir ing Madinah, nama Siti Tahirah, Iman Sapingi kang sunu, kang ngiket ngelmu pirasat.
Seh Edris ingkang sisiwi, Seh Rabas putreng Seh [194] Ngusman, Seh Ngusman putranira Seh, Sapingi ingkang puputra, Seh Sayid namanira, Seh Ngabidah kang susunu, Seh Sajid ingkang susuta.
Seh Asim ingkang sisiwi, anama Bagendha Matal, putreng Sayid Dulmanape, putraning Bagendha Kasa, wauta kang winarna, Sultan Janelkabir wau, mung kakalih putranira.
Pambajengipun pawestri, ran Siti Patimah kubra, kagarwa Sultan sang sinom, Jenal Ngalim ing Madinah, Sang dyah krama naksanak, ingkang anem putranipun, Sayid Jenal Ngalim Kubra.
Sayid jenal Kubra nenggih, pan sampun apalakrama, ran Siti Jenab garwane, putreng Sari Musirulah putreng Sayidin Ngiyal, Sayidin Ngiyal puniku, putranira Sarip Iman.
Rukaniyah Jakparsidik, putraning sang Sayid Imam, Mukamad Bakir putrane, Sayidina Mailana, Sri Kabirmah Mudinnga, li Jinal Ngabidin iku, wauta ingkang winarna.
Sayid Jenalkubra nenggih, mung kakalih putranira, pambajengira nama Seh, Najmudnilkabir nulya, Seh Rupasilkabirnya, dene wau sang Seh Najmu, dinilkabir garwanira.
Anama Siti Kadasin, Seh Ngisah ingkang puputra, [195] Seh Mukamad pan putrane, Sayidina Ngali Yilnga, rilli sadherekira, nem ingkang wus kocap wau, nenggih Sayidina Ngiyal.
Mangkana Seh Najmudinil, kabir puputra satunggal, Seh najmudinil Kubrane, garwa ran Siti Memunah, Seh Kalib kang puputra, Jenal Kamidin ranipun, putreng Jenal Kalim Mekah.
Putreng Sultan Jenalngali, ing Mekah iku putranya, Sultan Sarip Jenalkusen, wau ingkang kawuwusa, Seh Najmudinil Kubra, apuputra Seh Samangun, Siti Ngadun garwanira.
Putrinipun ki Seh Ngali, putranipun ki Seh Pasal, Seh Pasal iku putrane, Seh Ijujad kang puputra, Seh Mukamad namanya, bongsa kanapi sadarum, Seh Mukamad kang puputra.
Iman Kanapi putraning, Seh Ngabdulah kang puputra, Sayidin Kanap putrane, Sultan Ngabdulrahman Ngerah, putrane Sultan Jiyad, ing Ngerak ingkang susunu Sayidina Ngumar sakabat.
Seh Samangun asisiwi, Seh Kasan pan garwanira, Siti Yubaidah, sayid Kusen kang puputra, anama Seh Kutup, Abukusenilkarkan iku, suteng Kutrub Abu Mulya.
Parmolana ya Rumtusi, putranira Seh Ngarbiya, [196] Jidilngiski paparabe, putraning Sayid Mukamad, Seh Mahrib kang puputra, Jidilbastam asmanipun, putreng Sayid Sarim Iman.
Rukaniyah Jakparsidik, putranira sayid Iman, Mukamad Bakri putrane, Sayidina Wamolana, suteng Kabir Mudin Nga-,li Jinal Ngabidin kang wus, kocap ing ngajeng punika.
Seh Kasan puputra kalih, Seh Kasanudin kang tuwa, nulya Seh Askar arine, wau Seh Askar garwanya, anama Siti Kapsah, putrining Iman Ngamarul, Mahdi ratu nagri Yaman.
Putreng Sultan Jenalkarim, putraning Sultan Madinah, nenggih Sultan Jenalkusen, Seh Askar wau putranya, titiga kathahira, Siti Imamah kang sepuh, pan kagarwa marang Sultan.
Abulwapak Tajulnagri-, pin ratuning nagri Bahdad, putra panenggah namane, Iman Tusbara ing Yaman, wau kangdadya Sultan, Ngabdulah Bahdad puniku, garwanya ran Siti Ngumrah.
Seh Ngabas ingkang sisiwi, Seh Ngabas iku putra-[197]nya, Sang Seh Ngabdulah putrane, Seh Ahmad ingkang susuta, nenggih, sira Seh Jamal, Jamal iku kang susunu, Seh Kasanudin namanya.
Seh Ngaripin kang sisiwi, Seh Makrup ingkang susuta, Sang Seh Ngabdulah putrane, Seh Mubarak kang susuta, Seh Kurames namanya, Seh Ngabdulah kang susunu, Seh Mudakir kang susuta.
Seh Wahis ingkang sisiwi, Sayidin Ngabdulah Ashar putrane, Bagendha Abas ing Mekah, mangkana Sayid Imam, Ngabdulah Bahdad winuwus, apan gangsal putranira.
Pambajengipun pawestri, anama Siti Karibah, antuk pandhita, apan sadhereke sepuh, Ngabdulah ing Siti Ngumrah.
Ingkang wus kocap karabi, mring Sayid Ngimran Ngabdulah, ingkang panenggak putrane, nama Sayid Ngabdurrahman, anulya arinira, Ngabdurrahim naminipun, nulya Sayid Ngabduljabar.
Nulya Sayid Ngabdul Ngajij, cinatur ingkang panenggak, Sayidin Ngabdur Rahmane, dados Pangulu ing Bahdad, garwa Siti Rakilah, putrining Sarip Imam Tus-, kara ing Yaman kanthinya.

SEJARAH TAPEL ADAM pupuh 25-30

Posted by Mas Kumitir on July 25, 2011

۩۩۩ Pupuh 25 ۩۩۩
KINANTHI

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Sayid Ngabdur Rahman wau, putranipun pan kakalih, pambajeng ran Maolana, Mahmudinil Katir nenggih, kang rayi ran Siti Ngumrah, angangge namaning nini.
Dene Maolana wau, Mahmudinil Katir nenggih, gar-[198]wa ran Siti Pailah, putra Sultan Muhkiyidin, Dulkadir Jaelani Bahdad, putraning Seh Abusalih.
Abusalih kang susunu, Sang Seh Ngabdulah nenggih, Sayid Ngabdulah putranya, Sultan Musajan putraning, Jeng Sultan Ngabdulah Makkal, putreng sayid Kasan nenggih.
Kasan ping kalih puniku, kang puputra Sultan Sayid, Kasan kang kaping sapisan, wau kang winarna malih, putranira Maolana, nenggih Mahmudinil, Kubra nulya Maolana, Kamjudinil Kubra nenggih, anulya Ngabdulah Kubra, nulya Maolana Ibrahim.
Kubra wau kang winuwus, Maolana Mahmudinil, Kubra nenggih, garwanira, nama Siti Asma nenggih, Seh Amad ingkang puputra, anama Sayid Ibrahim.
Asparan ingkang susunu, Sang Imamtus karo Sarip, ingkang wus kocap ing ngarsa, wauta ingkang winarni, Maolana Mahmudinilkubra, sakawan putranireki.
Pambajengira jujuluk, nenggih Seh Jumadilkabir, [199] panenggakira anama, nenggih Seh Ngabdulah Tahir, nulya Ngabdurrahman wau ta, warujunipun pawestri.
Siti Rukannah ranipun, kagarwa sang rajeng Demis, wauta ingkang winarna, nenggih Seh Jumadilkabir, garwa Siti Juharah, nenggih ingkang ngasiwi.
Mlana Kamdinil Kubreku, panggih naksanak Sang dewi, warnanen wau putranya, nenggih Seh Jumadil Kabir, pan sakawan kathahira, jalu kalih estri kalih.
Mlana Kamdinil Kubreku, panggih naksanak Sang dewi, arnanen wau putranya, nenggih Seh Jumadil Kabir, pan sakawan kathahira, jalu kalih estri kalih.
Pambajengira jujuluk, Seh Jumadilkubra nenggih, anulya Siti Kajimah, kagarwa Sultan ing Mesir, anulya Siti Ngajimah, kagarweng Yahman Narpati.
Ingkang waruju jujuluk, Seh Amad Mukamad nenggih, katariman putrinira, Sultan ing Rum ayu luwih, anama Siti Patimah, putreng Sultan Ngabdulkamid.
Ingkang wus kocap rumuhun, nenggih Sultan Ngabdulkamid, apan turun ping sawelas, lan Sultan Mahmudin nguni, kang krama putri Madinah, Siti Kultum atmajaning.
Sultan Jenal Kusenipun, wauta ingkang winarni, putri Rum Siti Patimah, patutan gangsal sang dewi, namane datan winarna, Siti Patimah ngemasi.
Seh Jumadilkubra wau, pan sampun akrama malih, [200] naminipun apan samya, Siti Patimah sang putri, kadang Seh Jumadilkubra, putri ing Siyem nagari.
Sang Kusuma kang susunu, ing Siyem Seh Jakpar Sidik, Seh Japar Sidik punika, sutaning Seh Ngali Dakir, punika ingkang susuta, anama Seh Mangundakir.
Seh Semangun kang susunu, Seh Masiwi kang sisiwi, Seh Ngali Sidik namanya, Ngali Musa kang sisiwi, Seh Japar suteng Seh Kalap, putreng Seh Jenalkamidin.
Sami Siyem prajanipun, anenggih ingkang sisiwi, Sultan Jenalkalim Mekah, putreng Sultan Jenalngali, ing Mekah putraning Sultan, Sarip Jenalkusen nguni.
Wauta malih winuwus, Seh Jumadilkubra nenggih, lan garwa Siti Patimah, putri Rum patutaneki, kang wus kocap ngajeng gangsal, panbajeng namanireki.
Maolana Sultan Tajud-, din Ahmadil Kubra Kali-, patu Mulana Sultan, Mukiyidil Mukamad.
Kubra Kalipatu Ngurul-, mulki ing Mekah nagari, anulya Siti Rakimah, kagarweng Sultan Rum nagri, Sultan Mahmud putreng Murad, putra sakawanireki.
Sultan Ngabdulkamid ing Rum, ingkang wus kocap [201] ing nguni, cinarita dadya Iman, haneng nagri Maso nenggih, tanah nagari Malaka, yen nuju kesah ngejawi.
Seh Sampurna namanipun, gangsal Molana Ibrahim, dados Iman neg Ngasmara, tanah ing Cempa nagari, kang saking Siti Patimah, ing Siyem putra kakalih.
Seh Sambaris putra sepuh, Siti Patimah wuragil, antuk Prabu Anom Cempa, wau Molana Ibrahim, asmara nenggih garwanya, putri ing Cempa nagari.
Warnanira yu pinunjul, nama dewi Siyanwati, suteng raja Awantinab, titiga putranireki, pambanjengipun wanodya, ran dewi Swaranawanti.
Kagarwa marang Sang Prabu Brawijaya Majapahit, putra panenggah kagarwa, marang Molana Ibrahim, Asmara iya kang nama, retna dewi Siyanwanti.
Kang rayi jumeneng, neng Cempa nama gumanti, iya Prabu Awantinab, wus masuk agama suci, anut marang ingkang garwa, dene dewi Swaranwanti.
Kang kagarwa ing Sang Prabu, Brawijaya Majapahit, neng tanah Jawa karanan, Prameswari Dwarawati, dene Prabu Awantinab, ing Cempa garwaneki.
Ya Siti Patimah wau, rining Molana Ibrahim, As-[202]mara lan Awantinab, alap ingalap sawusing, Prabu Anom Awantinnab, anuting agama suci.
Anulya ngalih jujuluk, nama Sultan Sirajudin, wauta Seh Molana, Ibrahim Asmara nenggih, pan kakalih putranira, samya jalu pekik-pekik.
Sayid Ngali ingkang sepuh, ngejawa dalem Geresik, krama antuk sutanira, nenggih sang Arya Baribin, Adipati ing Madura, Sayid Rahman ingkang rayi.
Mring tanah Jawa dumunung, Ngampeldenta Surabangi, kramantuk kaponakannya, ki Harya Teja ing Tubin, anama Nyaigeng Bela, seda lajeng krama malih.
Apan antuk putranipun, ki Harya Teja pribadi, nama Nyaiageng Manila, lan Susunan Ngampel nenggih, kawanwelas putranira, saking garwa kalih Tubin.
Ratu Patimah kang sepuh, putra patutannya saking, nenggih Nyai ageng Bela, antuk Pangeran Ibrahim, Karangkumuning dalemnya, tanah ing Jepara nenggih.
Sasedane lakinipun, ratu Patimah subrangti, mangun tapa neng manyura, lami-lami karang Nyai, nengih Nyai geng Manyura, anulya kagarwa maring.
Kalipah Kusen ranipun, putranira ki Seh Wadi, Seh Wadi putra Seh Kasan, Putreng Sayid Askar nenggih, putraning Sayid Mukamad, Saripkusen kang sisiwi.
Sarip Askab kang susunu, Sang Sarip Mukamad [203] Wukin, putranira Saripkasan, putranira Sarip Ngali, putranira Sarip Amad, putraning Sarip Masarir.
Iman Jahar kang susunu, Sarip Iman Musa nenggih, putreng Sarip Imam Kajar, putranira Sayid Sarip, Rukaniyah namanira, putreng Sarip Jakparsidik.
Japarsidik kang susunu, Seh Iman Mukamadbakir, putreng Maolana Sultan, ya Kabir Mahmudin Ngali, Jenalngabidin Madinah, ingkang wus kocap nguni.
kang panenggah putranipun, Sunan Ngampel saking wingking, Nyaigeng Ratu namanya, kagarwa Susunan Giri, Gajah Kadaton anulya, putra ing Ngampel kaping tri.
Ratu Jumanten ranipun, putra patutannya saking, Nyai ageng ing Manila, Ratu Jumerut raneki, antuk kiageng Brangta Tuban, karan Nyai ageng Tubin.
Kaping gangsal putranipun, apaparab Ratu Werdi, saking Nyai geng Manila, kramantuk Pangeran Kali, Pah kaji Ngusman Malaka, runtut dennya palakrami.
Nenggih Ratu Werdi wau, juluk Ratumas Taluki, nulya Nyai geng Malaka, karan namaning nagari, kang kaping nem putranira, jujuluk sang Ratu Wilis.
Putra saking patutipun, Nyai geng Manila nenggih, [204] Ratu Wilis apaparab, nenggih Ratumas Surani, kramantukPangeran Kalipah, Nuraga dalem Garesik.
Ratu Wilis gya kasebut, Nyai Ageng Tandhes nenggih, kang kaping pitu putranya, ran Pangeran Madum Ibrahim, saking Nyai geng Manila, Pangeran Madum Ibrahim.
Sunan Wahdad julukipun, anyakrakusuma nenggih, adhedhepok aneng Benang, kasebut namaning nagri, nenggih Jeng Susunan Benang, ingkang kaping wolu maksih.
Putra saking patutipun, Nyai geng Manila nami, Pangran Musakeh Mahmud, Sapanjang kang den wismani, anama Pangeran Tumrap, ping sadasa saking wingking, Seh Kapjah Mulya anama, Pangeran Tumapel nenggih.
Neng Lamongan dalemipun, ping sawelas saking wingking, Seh Randhah neng Wanakrama, nama Orang Ayu nenggih, ping kalih welas putranya, wanodya pang saking wingking.
Nyai Mandara ranipun, kaping tiga welas nenggih, putra saking wingking nama, Nyai Amaddarum nenggih, ingkang kaping kawan welas, putra maksih saking wingking.
Nyai Supiyah ranipun, wauta ingkang winarni, [205] Nyai Ageng ing Manyura titiga putraneki, sami patut saking Pangran, Ibrahim Karang Kamuning.
Wanodya pambajengipun, Nyai geng Sampang karabi, marang Kyai Ageng Sampang, putreng Lembu Peteng nenggih, nulya Nyai geng Manyaran, Pangran Manyura wuragil.
Kalipah Kusen winuwus, nenggih denira akrami, lawan Nyai geng Manyura, ambekta putra satunggil, langkung pekik warnanira, dhinaupken lan putraning.
Nyai geng Manyura wau, kang saking Pangran Ibrahim, Karang Kamuning kang nama, Nyai geng Manyaran nenggih, antuk bektan sami bektan, runtut dennya palakrami.
Lajeng tinanem neng Ngudhung, karan Sunan Ngudhung nenggih, tan alami nulya krama, dhaup kalawan putraning, nenggih Kyai geng ing Sampang, tan alami krama malih.
Dhaup lan sedherekipun, nak sanak Susunan Kali, Sunan Ngudhung cinarita, putranira mung kakalih, Sunun Kudus pambajengnya, nulya kang rayi pawestri.
Sang kusuma krama antuk, Pangeran kang Seda Kali, Sunan Kudus garwanira, kang sepuh apan putraning, Kayi Ageng Kali Podhang, garwa panengah putraning.
Ki Adipati ing Terung, garwa ingkang nem putra-[206]ning, Adipati Kandhuruhan, Susunan Kudus winanri, wolu putranya sadaya, pambajengipun pawestri.
Nama Nyai geng Pambayun, putra patutannya saking, garwa sepuh Kali Podhang, nulya Panembahan Kali, dalem bumi tanah Demak, ingaran Paoncawati.
Dadya namane kasebut, Panembahan Poncawati, sasedanira kang rama, Jeng Sunan ing Kudus nenggih, Panembahan Poncawatya, marang ing rama gumanti.
Nama Panembahan Kudus, wauta putra saking, garwa panenggah kang nama, Pangeran Palembang nenggih, kang kaping pat putranira, Pangeran Maos raneki.
Mijil saking garwa sepuh, kang kaping gangsal yo mijil, saking garwa sepuh nama, Pangeran Gageneng nenggih, kang kaping nem saking garwa, ingkang nem namanireki.
Ratu Makaja kramantuk, Pangran Singabarong nenggih, kang kaping pitu putranya, saking garwa nem malih, ran Panembahan Sujaka, putra kang wuragil. Maksih.
Mijil saking garwanipun, nama Pangran Kudus nenggih, kang rayi ran Pangeran Demang, nulya wanodya karabi, mring Panembahan Madura, putraning Jaran Panolih.
Putranira kangwaruju, wanodya kagarwa maring, putranira Panembahan, Madiun namanireki, ya Panembahan Nurawan, Pangran Demang kang winarni.
Sumare Kadiri wau, puputra jalu satunggil, anama [207] Pangran Rajungan, Pangran Rajungan sisiwi, anama Pangran Sarengat, tinanem Kudus nagari.
Puputra kakaloh kang sepuh, Mas Jawa nulya anami, Dyan Arya Suradipura, kakalih putraneki, pambajengipun estri akrama, Cakraningrat ingkang lalis.
Neng kapal nulya rinipun, nama Pangran Poncawati, wau Dyan Suradipura, ing Pathi gangsal putreki, kang sepuh estri akrama, Kudus Jayasentikeki.
Tirtakusuma panggulu, gumatyeng Kudus nagari, putra pamadya gumantya, ing Pathi Dyan Megatsari, Semendhi estri akrama, Pangran Candhana nenggih.
Kang wuragil naminipun, Dyan Martakusuma nenggih, tinanem Kudus predikan, wau Tirtakusumeki, ing Kudus nenggih putranya, nenem pambayun pawestri.
Jeng Ratu Kencana iku, kagarwa Sri Narapati, Sinuhun Prabu Mangkurat, kang rayi Dyan Ayu Sasi, pinundhut malih kagarwa, ngarangulu akekasih.
Ratu Kadipaten iki, kang raka kinubon wingking, [208] nenggih Jeng Ratu Kancana, kang rayi malih pawestri, krama kang rayi nak-sanak, raden Martanongga nenggih.
Nulya kang rayi ranipun, Martakusuma ping kalih, mulyestri den aty Hangga, Kusuma arinireki, raden ayu Wongsengsekar, wau kang winarni malih.
Dyan Martakusuma Kudus, kang kaping kapisan nguni, puputra tiga namanya, raden ayu Pandhansari, kagarwa raden mas Songka, Panembahan Purbayeki.
Kang pamadya putranipun, raden Martanonggo nenggih, pinundhut mantu kang uwa, Kudus Tirtakusemeki, wuragil den ayu Puja, kamantu kang uwa malih.
Dhinaupaken puniku, lan putra ingkang kakalih, ping kalih Martakusuma, Martakusuma sisiwi, kakalih kang sepuh nama, Dyan Arya Martasireki.
Kudus kang rayi ranipun, Tumenggung Martapureki, Garobogan apuputra, pawestri sampun akrami, dhaup lawan pamanira, Dyan Suwandi asisiwi.
Hanggakusuma dyan ayu Purbaya, kakalih putranireki.
Pangran Pubaya kang sepuh, putra kang anem pawestri, paparab Kangjeng Ratu Mas, kagarwa Sri Narapati, Sinuhun Kangjeng Susunan, Pakubuwana ping kalih.
Apuputra Jeng Sinuhun, Pakubuwana kaping tri, [209] Putra Kangjeng Susunan, Paku Buwana kang kaping, sakawan nulya puputra, anenggih Sri Narapati.
Paku Buwana ping pitu, ing Surakarta nagari, Nabi Adam Pitrattolah, etang sampun turun kaping, wplung dasa langkugira, kakalih ingkang nggabuhi.

۩۩۩ Pupuh 26 ۩۩۩
G A M B U H

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Malih sajarahipun, Dyan Ayu Martanongga winuwus, apuputra Dyan Ayu Hendranateki, pan titiga putranipun, samya pawestri yu kaot.
Kang sepuh Raden Ayu, Kramayudanagara Tumenggung, ing Toyamas putra pamadya karabi, kliwon Dyan Sumajayeki, putranya estri kang anom.
Apan kaambil mantu, nenggih mring Rajaniti Tumenggung, dhaup lawan putra kang sepuh pribadi, Ngabehi Nayatruneki, panewu wadana kebon.
Pan dadya garwanipun, Jeng Pangeran Mangkubumi susunu, kang wanodya nenggih paparabireki, Kangjeng ratu Kancaneku, garwanira Sangakatong.
Nenggih Kangjeng Sinuhun, Pakubuwana kang kaping Pitu, kuneng wau gantya sajarah kang saking Jeng Sunan Giri puniku, kang samya baboni kraton.
Jenal Ngalim rumiyin, putra kakalih pra samya [210] jalu, ingkang sepuh paparab Seh Jenalkakim, neng Madinah prajanipun, aneng ing Mekah kang anom.
Nunggak semi ranipun, ya Jenal Ngalim paparabipun, Jenal Ngalim puputra Seh Jenal Kabir, apuputra Seh Najimu, dinil Kabir Mekah manggon.
Puputra Seh Najemu, dinilkobra pan paparabipun, puputra Seh Semangun nulya sisiwi, Seh Kasan nulya susunu, Seh Ngabdulah namaning wong.
Seh Ngabdulah susunu, nama Sayidin Ngabdurrahmanu, putra Maolana Mahmudinilkabir, putra Maolana Mahmud, dinil Kobra maksih manggon.
Neng Mekah putranipun, Seh Mulana Iskak asusunu, apeparab Seh Wali Lanan anenggih, Ngajawa puputra wau, Sri Setmata nama katong.
Ya Sunan Giri iku, apuputra nama Sunan Kidul, iya iku Sunan ing Giri ping kalih, Pangran Seba putranipun, lan Nyaigeng Mani jodho.
Nyai geng Mani iku, kang raka mring kiyageng Nis iku, pang kiyageng Sela sami kang sisiwi, namanya wus karan iku, Nyai Ageng Saba kono.
Danira krama runtut, putra kakalih wuragil jalu, [211] apaprab nenggih Ki Jurumertani, wanodya pambajengipun, warnanira yu kinaot.
Krama nak sanakipun, Pamanahan kiyageng Mantarum, apuputra Panembahan Senapati, apuputra Jeng Sinuhun kang Seda Krapyak sang katong.
Puputra Sultan Agung, ing Mataram puputra Sinuhun, Hamangkurat ingkang sumare ing Tegil, Pangran Puger putranipun, nenggih kang umadeg katong.
Nagri kartasureku, apaparab nenggih Jeng Sinuhun, Sunan Paku Buwana kapisan nenggih, puputra Jeng Sunan Prabu, Mangkurat puputra katong.
Paparab Jeng Sinuhun, Paku Buwana kaping kalih wau, putra Sunan Pakubuwana kaping tri, apuputra Jeng Sinuhun, Paku Buwana Sang katong.
Nenggih kang kaping catur, kang wus mashur Jeng Sinuhun Bagus, Waliyulah puputra Nata kakalih, Sunan Paku Buwana anenggih kang kaping gangsal puniku sang katong.
Ingkang rayi jujuluk, Pangran Dipati Purubayeku, dene Sunan Paku Buwana anenggih, kang kaping gangsal puniku, apuputra Sangakatong.
Kang kaping nem puniku, Jeng Sunan Paku Buwanaku, Sunan Mangun Tapa sakadhangireki, nenggih kang madeg ratu, ing Surakarta kadhaton.
Kang paman Sangaprabu, Pangran Dipati Purbayeku, mengku Surakarta paparabireki, Jeng Sunan kang kaping pitu, Paku Buwana Sang katong.
Wus turun etangipun, ping pitung dasa sekawaniku, [212] dene lamun sajarahira pan saking, nenggih ki Jagaswareku, tedhak kiyageng Karanglo.
Puputra Kangjeng Ratu, Paku Buwana kang kaping wolu, lawan putri ing Juminahan ing uni, garwanira Jang Sinuhun, Paku Buwana sawiyos.
Praptaning Jeng Sinuhun, Paku Buwana kang kaping pitu, saking Adam etang samya turun kaping, nenggih pitung dasa telu, gendeng datan patya kaot.
Nenggih panengenipun, kang samya tumut nedhakken ratu, campur kaping sakawan etangareki, praptane kang kaping pitu, Paku Buwana sang katong.
Mangsuli kang winuwus, mung kang dadya wit kang dhinapur, putra Sunan Prabu Hamangkurat nenggih, kang wus kocap Jeng Sinuhun, Paku Buwana kapindho.
Kang raka parabipun, Pangran Arya mijil saking pungkur, lang kang rayi Pangran Arya Mangkubumi, ngadeg Ngayogya jujuluk, Mengku Buwana Sang katong.
Dene kang raka wau, Pangran Arya nenggih puputranipun, Pangran Adipati Mangkunagareki, apuputra Pangran Prabu, pinundhut mantu sang kantong.
Sunan Surakarteku, Pangeran Prabu puputra wau, [213] nama Pangran Dipati Mangkunagari, kang kaping kalih puniku, dene Ngayogya Sang katong.
Jeng Sultan asusunu, Sultan Mengku Buwana jujuluk, kaping kalih Sultan Kendhang parabneki, Jeng Suntan Kendhang susunu, Mengku Buwana Sang katong.
Kang kaping tri jujuluk, Jeng Sultan Raja paparabipun, tanah Hayam Benggala lawan ing Keling, tanah Jawa sadayeku, kang samya nedhakken katong.
Nengna Nabi Sis rumuhun, mung puputra kalih ingkang kalebu, ing bab dening sajarah panengeneki, Sayid Anwas wus kawuwus, pangiwone winiraos.
Sayid Anwar puniku, nurunaken pangiwa para ratu, tanah hayam Sayidna Anwar winarni, duk aneng dewani iku, Maldewa araning pulo.
Ngalih jujulukipun, Sang Hyang Nurcahya paparabipun, apuputra Hyang Nurasa putraneki, Sang Hyang Wenang asusunu, Hyang Tunggal putra kinaot.
Paparab Sang Hyang Guru, Hyang Bathara Brama pu-[214]tranipun, apuputra Bramasaddhara sisiwi, Brama Satapa jujuluk, Sang Hyang Tri Trustha kinaot.
Sang Tri Trustha susunu, Sang Parikenan paparabipun, putra Resi Manumanasa anenggih, Manumanasa susunu, Sakutrem Resi kinaot.
Sang Sakri putranipun, apuputra Palasara Prabu, putra Abiyasa jujulukireki, Kresna Dipayana Prabu, Ngastina puputra katong.
Nenggih sang Prabu Pandhu, Dewanata Ngastina susunu, Dananjaya paparab Prabu Karithi, puputra radyan Bimayu, apuputra Sanga katong.
Sri Parikesit Prabu, ing Ngastina punika susunu, Yudayana puputra Sri Narapati, Sri Yudayana susunu, Gendrayana putra katong.
Sri Jayabaya Prabu, ngalih kadhiri kadhatonipun, apuputra Prabu Jayamijayeki, Jayamijaya susunu, Jayamisena Sang katong.
Makasi kithanipun, ing Kadhiri apuputra sang Prabu, Sri Kusumawicitra sang katong nangging, nulya puputra Sang Prabu, Purwacarita kadhaton.
Puputra Sri Mapunggung, apuputra Kandhiawan Prabu, amekasi aneng jenggala sisiwi, paparab Resi Gathayu, ya Lembu Subrata katong.
Putra Lembu Miluhur, ya Sri Dewakusuma jujuluk, [215] putra Panji Marabangun, paparab neki, Sang Prabu Suryawasesa Prabu, nulya puputra Sang Katong.
Kudalaleyan iku, jujuluk Prabu Suryamiluhur, amekasi Jenggala ngalih nagari, Sang Prabu Suryamiluhur, neng Pajajaran ngedahaton.
Ngadeg ngalih jujuluk, nenggih Mesatandreman sang prabu, apuputra sang Prabu Banjaransari, Banjaransari susunu, Mundhingsari raning katong.
Nulya puputra Prabu, Sri Mundhingwangi nulya susunu, Prabu Gondakusuma ingkang mekasi, Pajajaran asusunu, Jaka Suruh madeg katong.
Majapahit jujuluk, Prabu Bratakusuma puniku, puputra Sri Handaningkung parab neki, Sang Prabu Brawijaya, ping sapisan putra katong.
Hayam Wuruk jujuluk, kang kaping kalih Brawijayeku, apuputra Lembu Amisani, Brawijaya kaping telu, nulya puputra Sang katong.
Brawijaya ping catur, Prabu Bratanjung jujulukipun, apuputra Prabu Brawijaya kaping, gangsal mungkasi puniku, ing Majapahit karaton.
Brawijaya susunu, Raden Bondhan Kajawan ranipun, apeparab Lembupeteng Tarub nenggih, puputra kiageng iku, Getas Pendhawa dhudhukoh.
Puputra naminipun, Kiageng Sela nulya susunu, [216] pan Kiageng Ngenis nulya asesiwi, nenggih Kiageng Mantarum, Pamanahan puputra katong.
Madeg nagri mantarum, Panembahan Senapati iku, ing Ngalaga puputra Sri Narapati, kang sumare Krapyak iku Jeng Sultan Ngalaga katong.
Puputra Sangaprabu, Sultan adi iya Sultan Agung, apuputra Jeng Sunan Mangkurat nenggih, kang sumare Tegalarum, puputra kalih Sang katong.
Sunan Mangkurat nenggih, ping kalih madeg Kartasureku, ingkang rayi Pangeran Puger Dipati, gumatyeng Kartasureku, nenggih jujuluking katong.
Paparab Jeng Sinuhun, Paku Buwana kapisan iku, putra Sunan Prabu Hamangkurat nenggih, apuputra Jeng Sinuhun, Paku Buwana kapindho.
Mekasi kithanipun, ing Kartasura ngalih kadhatun, aneng Surakarta diningrat nagari, apuputra Jeng Sinuhun, Paku Buwana sang katong.
Nenggih kang kaping telu, Sunan Prakoswa paparabipun, putra Sunan Paku Buwana kang kaping, sakawan Sinuhun Bagus, Waliyulah putra katong.
Nenggih Kangjeng Sinuhun, Pakubuwana kang kaping pitu, etang sampun turun sawidak satunggil, kang saking pangiwanipun, kang panengen winiraos.
Wus turun wolung puluh, langkung kakalih seja-[217]rahipun, mila kathah kaote sejarah neki. Tengen lan pangiwanipun, ingkang mawi denirandon.
Sayid Anwar rumuhun, prapteng jaman Nabi Brahim durung, palakrama maksih banter mati ragi, turun ping lima mas iku, nenggih jeng Nabi kinaot.
Saking raka wau, Sayid Anwas yeku purwanipun, kuneng wau nenggih kang winarna malih, sajarahing para ratu, ing Keling lan Minangkabo.
Jawa lan Benggaleku, wau wiratha sajarahipun, kumpulira lawan ing Ngastina nenggih, putranira Sang Hyang Guru, kang kinarya asmareng don.

۩۩۩ Pupuh 27 ۩۩۩
ASMARADANA

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Putranira Hyang Pramesthi, nenggih Bathara Kesewa, Sang Hyang Wisnu paparabe, puputra Sri Basupati puputra.
Nama Prabu Basukesthi, putra Sri Basukiswara, nulya puputra sang katong, Sri Durgadana paparab, Maswapati Wiratha, putrestri wuragilipun, Dewi Utari namanya.
Pan dadya garwanireki, radyan Bimayu putranya, Sri Parikesit sang katong, wonten malih kadangira, Sang Prabu Durgadana, Dewi Durgadini wau, kagarwa Sri Palasara.
Ngastina puputranireki, Sang Bagawan Abiyasa, pan [218] dadya kumpul kapindho, kuneng ta sejarahira, Mandraka kang winarna, Manumanasa susunu, kakalih pra samya priya.
Kang sepuh namanireki, Rsei Sakutrem rinira, raden Srhati, puputra Sri Naranata, Hartati ing Mandraka, Mandrakusuma jujuluk, puputra Sri Hartadriya.
Puputra Sri Narapati, Sri Mandradipa puputra, Narpati Salya arine, Dewi Madrim pan kagarwa, ing Pandhu Dewanata, kuneng malih kang winuwus, ngatas angin ing Benggala.
Mila pinurwa kang kawi, dene campur sajarahnya, lawan sang Brama tedhake, putraning Hyang Girinita, Sang Hyang Bayu puputra, Hyang Sumarma parabipun, puputra Bathara Tontra.
Bathara Tontra sisiwi, anama Sang Hyang Guritna, Resi Sumbawa putrane, puputra Sri Mintabasa, putra Kuntadrupara, Hyang Basuki putranipun, puputra Prabu Maruta.
Putra Nateng Ngatasangin, Sri Baratmaja puputra, Bambang Kumbayana rane, paparab Pandhita Druna, kuneng malih winarna, sajarah Cempala Prabu, saking ing atas maruta.
Nenggih Resi Basuki, puputranira kang taruna, Prabu Senggara parabe, puputra Prabu Druwasa, puputra Sri Drupada, kuneng malih kang winuwus, trahira Sang Sayid Anwas.
Campure lan tedhakneki, ingkang rayi Sayid An-[219]war, nenggih Benggala sang katong, ingkang kinarya witira, Prabu Samud puputra, Prabu Kadir asusunu Prabu Ngabid apuputra.
Sang Prabu Asab sisiwi, Raja Ngabidin puputra, Nabi Saleh paparabe, jeng Nabi Saleh puputra, nama Sapwadiraja, Raja Sapwadi susunu, paparab Nabi Kantalah.
Nabi Kantalah sisiwi, nama Sang Prabu Nirkanta, Sri Kanta Limut puputra, Prabu Ramut putranira, puputra Sri Ramlamat, apuputra Sang Aprabu, Jantanis nulya puputr.
Sang Prabu Sang Lut asisiwi, Raja Saduk putranira, Sang Prabu Sadik putrane, Prabu Japrani namanya, putra Targani raja, Nateng benggala susunu, Prabu Sangadik namanya.
Apuputra Sang Maharsi, Wimasucondra anama, putri Mantilirojane, Dewi Tunjungbiru nama, puputra Dasarat, Ngayodya puputra Prabu, Sang Bathara Rama Badra.
Sri Ramabadra sisiwi, Sang Prabu Rama Batlawa, ngalih Pamdherek kithane, winastan nagri Madura, Prabu Ramabatlawa, putra kalih samya jalu, kang spuh Dyan Kunthiboja.
Dyan Kunthi Sam kang taruni, gumatyeng nagri Mandura, kang raka kesah prang kasor, ngejawa prapteng Talkondha, bawah nagri Wiratha, suwiteng Prabu Sentanu, Talkondha langkung sihira.
Sri Dyan Kunthiboja nenggih, pinanggihken lan [220] arinya, Dewi Santari namane, nulya kinen dmununga, aneng wana wekasan, winastanan Mandureku, sinami samaning praja.
kang tinilar Mandureki, Sr Kunthiboja puputra, Dyan Basukunthi namane, pinundhut mantu kang uwa, santanu putrinira, warnanya ayu pinunjul, Retna Bandondari nama.
Patutira lan sang dewi, Durgandini lan Wiratha, Basukunti madeg katong, lan kang garwa wus puputra, kang sepuh namanira, Sri Basudewa jujuluk, Dewi Kunthi arinira.
Kang rayi namanireki, Harya Prabu arinira, Ugrasena wuragile, Dewi Kunthi pan kagarwa, ing Pandhu Wewanata, wau Basudewa Prabu, puputra titiga namanya.
Dyan Kakrasana anuli, kang rayi Dyan Nayarana, Wara Sumbadra arine, kagarwa radyan Arjuna, krama kadang nak-sanak, kuneng malih kang winuwus, mangsuli sajarahira.
Nenggih negari Mantili, Sang Hyang Dimeja puputra, kalih kang sepuh namane, Prabu Danuja arinya, Danuwati wanodya, kagarwa Sumali Prabu, nenggih Yaksendra Ngalengka.
Dene Danuja narpati, Mantili puputra tiga, Dewi Marawa namane, panenggakira anama, Tunjungbiru sang retna, putra priya kang waruju, Sri Danupati gumantya.
Karaton nagri Mantili, puputra Prabu Janaka, wi-[221]nangsulan caritane, Dewi Marawa akrama, kagarwa Sri Narendra, Banowati Ngayodyeku, puputra Sri Banoputra.
Lan Ratmeja Maharsi, dene Prabu Banuputra, namung sajuga putrane, Dewi Ragu pan kagarwa, mring raden Dasarata, pamaning nak sanakipun, wau malih kang winarna.
Retna Tunjungbiru nenggih, kagarwa Wimasucondra, apan sakawan putrane, Suma Resi kang atuwa, penenggak resi Kala, Sumaraja arinipun, wuragil Dyan Dasarata.
Kuneng malih kang winarni, Maospati sejarahnya, Bathara Yama putrane, Bathara Surya puputra, Sang Hyang Rawiyatmeja, Hyang Karaba putranipun, puputra Hyang Dewangkara.
Hyang Dewangkara sisiwi, Hyang Dewanggana puputra, Hyang Dewasana putrane, kakalih pra samya priya, sepuh Prabu Heriya, Wisanggeni kang waruju, dene Sang Prabu Heriya.
Kakalihputyranireki, sepuh Prabu Kartawireja, Resi Gotama arine, Gotama puputra tiga, Retna jani kang tuwa, Dyang Subali arinipun, waruju radyan Sugriwa.
Dene Prabu Maespati, Sri Kartawireja puputra, Sasrabahu paparabe, ya Prabu Harjunasasra, pan turun kaping sanga, saking Sang Hyang Maya wau, lan Prabu Harjunasasra.
Dene Resi Wisanggeni, pan kakalih putranira, [222] putra kang sepuh arane, Suwandagni arinira, Resi Ramabargawa, dene Suwandagni wiku, puputra kakalih priya.
Kang sepuh raden Sumantri, paparab Patih Suwonda, dyan Sukasrana arine, kuneng malih kang winarna, sajarah ing Manggada, Sang Prabu Targani wau, pan kakalih putranira.
Kang sepuh Prabu Sangadik, jumeneng aneng Benggala, Sang Prabu Jisis kang anom, Prabu Jisis apuputra, Sang Prabu Citradarma, Citradarma asusunu, kalih kang sepuh wanodya.
Nama Dewi Citrwati, kagarwa Harjunasasra, kang rayi jalu namanya, Dyan Citrgada gumantya, mengku nagri Manggada, kuneng malih kang winuwus, sajarah ing Lokopala.
Putranira Hyang Pramesthi, Bathara Sambu puputra, Hyang Sambodhana putrane, esthi Jumili puputra, nama Resi Ilamula, Sidhi nenggih putranipun, nama Prabu Deradhana.
Ing Lokapala prajeki, pan kakalih putranipua, Resi Wasistha namane, kang anem Sri Dhanurdhana, gumantyeng Lokapala, dene ta kang raka wau, Resi Wasistha puputra.
Resi Pulastha nameki, puputra sang Resi Padma, Resi Wisrawa putrane, puputra Sri Wisrawana, ya Prabu Danaraja, wau Dhanurdhana Prabu, ing Lokapala puputra.
Sang Prabu Handanapati, puputra Sri Lokawana, [223] ing Lokapala sang katong, puputra estri sajuga, Dewi Lokati nama, sang dyah pan kagarwa wau, dening Resi Wisrawa.
Puputra Sri Dhana, Wisrawana Lokapala, kuneng malih winiraos, sajarahing Ngalengka, putra Hyang Girinata, Sang Hyang Brama putranipun, Dewi Bremani namanya.
Kusuma Dewi Bremani, kagarwa Bremana raja, puputra estri namane, Bremaniwati kagarwa, banjarpanjali Raja, Jatimurti putranipun, puputra Bremanakondha.
Bremanakondha sisiwi, Getah Banjaran puputra, Bremanatama putrane, Dewi Brenayi kagarwa, ing Yaksendra Puksara, puputra kalih sang Prabu, kang sepuh Prabu Malyawan.
Lawan Yaksendra Sumali, kramantuk Mantilireja, Prabu Sumali putrane, kalih kang sepuh wanodya, Dewi Sukesi nama, Prahestha putra waruju, Dewi Sukesi kagarwa.
Ing Resi Wisrawa nenggih, ing Lokapala puputra, sakawan sepuh namane, Sangaprabu Dasamuka, Panenggak Kumbakarna, kang rayi pawestri wau, nama dyah Sarpakenaka.
Putra ingkang muragili, nama raden Wibisana, jangkep sakawan putrane, telas aluring sajarah, panengen lan pangiwa, gantya kang winarneng tembung amrih acunging carita.

۩۩۩ Pupuh 28 ۩۩۩
P U C U N G

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Amangsuli carita ingkang winuwus, Sayidina Anwar, [224] nenggih kang winarna malih, sasedane kang eyang Nabi Adam.
Saya nglangut panjuming pangesthinipun, hardanireng dadra, dennya sumedya dadya di, binekdakna dennya dumadi neng donya.
Aywa kongsi rubeda tumekeng dudu, kadya yangira Dam, tanpa tuwas ing dumadi, namung yuswa sangang atus sawidak warsa.
Nulya seda nora langgeng uripipun, rinasa sangsaya, karasa ing tyasireki, yen maksiya anut agamning eyang.
Sayektine maksih keneng lara lampus, becik ing agesang, nganggo budine pribadi, aneng donya nutugi sabudinira.
Kang kaesthi wus pinasthi cethanipun, nguni Pangerannya, yoga brangtanira maksih, ginantungan kang luwih geng nugrahannya.
Kinen nutugaken dennira don ngalngut, wusnya ngartikeng tyas, Sayidin Anwar nulya glis, mudhun saking sapucaking Baot arga.
Jajah wana jurang guwa gunung-gunung, ing pundi gen ingkang, gawat-gawat singit-singit, sela angker kayu aeng lemah sangar.
Wus jinajah tan na waler sangkeripun, dhasar timur mila, dennya karem mati ragi, sawarnining tapa sampun linampahan.Pan ing mangke sangsaya winantu-wantu, goga brangta nira, marma saciptane dadi, Sang Hyang Suksma tuhu yen asipat rahmat.
Sayid anwar jinising manungsa tuhu, anak putu Adam, teka mrih tan keneng pati, parandene tinekan sasedyanira.
Iya saking nemening panedhanipun, mring kang Murbeng Jagad, tapane den sembadani, pirang atus tahun dennya mati raga.
Ingkang dereng kambah alas gunung-gunung, jurang [225] guwa-guwa, kang siluk kang sungil-sungil, pan ing mangke jinajah sadayanira.
Tanpa sedya mung nganut paraning suku, dennira alelana, mayeng ngubengi pasisir, duk samana Sayid Anwar lampahira.
Nuju kendel satepining samodragung, laut tanah Ngerak, sinung waspadeng Hyang Widdhi, aningali saluhuring jaladiyan.
Wonten katon kakalih kadya gumantung, gumandhul neng tawang, Sayid Anwar mesat aglis, arsa wruh aparek lan arsa tatanya.
Mung sakedhap netra prapteng ngarsanipun, dereng kongsi tanya, kang gumantung andhingini, wuwusnya rum heh Anwar bageya.
Putu Adam suteng Nabi Sis sireku, iya kang taruna, ibu Hapsari swargadi, sangkanalit genira amati raga.
Kongsi mengko tyasira durung mantra wus, pirang [226] atus warsa, kepati-pati begpati, nora liyan kang sira cipta ing driya.
Mung luputa ing lara kalawan lampus, myang guna sektinya, linuwihna saking jing jim, sining jagad nora nana kaya sira.
Kongsi weruh gon siksaningsun ginantung, ejim miwah setan, tan ana sinung udani, namung malaekat ingkang sinung wikan.
Ligi sira iku ingkang sinung weruh, Ibnu Sis miyarsa, kumel tyasnya esmu ajrih, dene langkung sidike paningalira.
Sadurunge winarah sadaya weruh, dadyaris tatanya, lah sinten tuan puniki, jinising jim punapa jinis manungsa.
Dena jenak wonten ing tawang gumantung, boten kesah-kesah, kang gumantung anahuri, ingsun dudu jinis jim miwah manungsa.
Sayektine jinising malekat ingsun, ran Ngijan Ngijaya, wus kasiksa wak mami, ingaranan Aruta lawan Maruta.
Purwanipun ngong antuk dukeng Hyang Agung, gumantung neng tawang, keneng sikuning Nabi Dris, ingsun duwe kalethek jroning wardaya.
Kaduga yen tinuruna raganingsun, marang ngalam donya, dadya ratu kang ngluwihi, mring Nabi Dris pangratanireng agama.
Tinurutan mring Hyang kang Maha Luhur, tinurunken ingwang, madeg ratu nagri Babil, lawas-lawas ingsun kinenan ing coba.
Pan kasmaran marang dyah kongsi salulut, dadya [227] nemu duka, siniksa mangkene iki, duk jamane Nabi Dris panggantungira.
Prapta mengko iya pirang atus tahun, besuk luwar ingwang, jangjine lamun wus lahir, Kangjeng Nabi Mustapaniyakaningrat.
Purwa madya wasana sampun tinutur, karsaning Hyang Suksma, dene sira bisa prapti, ing goningsun sartane pinaring ilham.
Sinung weruh gon siksaningsun ginantung, aneng ngawang-awang, yekti yen wenang sireki, anampani kabeh ing sakawruhira.
Lah dene ge majuwa mring ngarsaningsun, sira tampanana, iya ing sakawruh mami, ngelmuning Hyang kang ginadhuhken maring wang.
Sigra maju Sayid Anwar wus winuruk, palak palakiyah, ngelmu nujum ngiluduni, myang lakuning surya wulan lawan lintang.
Wruh ingering jagad ing sasaminipun, ingkang bangsa hikmah, kalawan winulang malih, wruh basane ing sakutu walang taga.
Pan sadaya Sayid Anwar sampun putus, ing sakawruhira, Malekat gumantung kakalih, Sang Aruta Maruta lan wuwusira.
Heh ta anwar sireku wus badan alus, trahing Nabi Adam, kacampuran trahing Ngejim, kasepuhan sing matenging tapanira.
Wus tan kena ing lara kalawan lampus, langgeng [228] uripira, kongsi prapteng jaman akhir, nanging iya kurang utamane pisan.
Aja tanggung becik banjura sireku, iya marang lulmat, angambila banyu urip, anginuma sartane sira adusa.
Banyu urip tirta marta kamandhanu, panguripan sajagad, Sayid Anwar matur aris, yen makaten kawula anuwun tedah.
Panggonane ingkang tirta kamandhanu, ing sapaken tuwan, kawula darmi nglampahi, Sang Maruta Aruta pan wuwusira.
Panggonaning luwih ewuh lan pakewuh, tegese ing lulmat, tanah kang peteng tan sipi, kang tan pisan-pisan kasonganing surya.
Kajabaning peteng luwih adhemipun, obor nora kena bisa, urip pinanganing atis, nanging lamun sira kang manjing ing lulmat.
Nora susah nganggo obor geni murub, pan wus cahyanira, kang dadi obor madhangi, nanging nadyan padhang atise kaliwat.
Utamane pisan nganggowa sireku, pan ana saratnya, yen prapteng lulmat sireki, ana katon buron singa barong seta.
Den agupuh cekelen pasthi ing bathuk, ana ciuci-[229]nya, iyaku bedholen nuli, sira peta lengane sipatna netra.
Lan borehna den wrata hangganireku, pasthi wuwuh padhang, lan kuwatan kenen atis, yen tanana mung den mantep tekatira.
Kayata duk dinuta nggambar swargagung, mring eyangira Adam, antepe ing tyasireki, anrang baya kantaka, pratignyanira begpati, den mangkono antepira manjing lulmat.
Keneng atis suku mati nora mundur, yekti sira bisa, angambil ing banyu urip, dening prenahing lulmat hangubengana.
Sajabaning langit kabeh iku tepung, lor kidul myang wetan, lamun sira aningali, ana peteng pupungkasaning samodra.
Pedhut ireng kaya mendhung angendhanu, ya iku ing lulmat, lah uwis mangkata aglis, sun jurungi muga rahayu neng paran.
Wusnya telas welingira kang gumantung, Sayid Anwar sigra, umesat saengga thathit, pan sakedhap sajabaning langit prapta.
Ingubengan lor kulon wetan myang kidul, tepung temu gelang, Sayid anwar aningali, pedhut ireng kadi mendhung alimengan.
Linebetan prapteng gene lulmat sampun, madhangi cahyanya, ing ngarsa myang kanan kering, ingkang tebih maksih peteng alimengan.
Dadya bingung tan wruh lor kulon myang kidul, [230] tumindak tan bisa, kami kekelen ing atis, aningali buron tanana katingal.
Dadya Sayid Anwar wus pratikyeng lampus, atise sang saya, kami kekelen tan sipil, getih kenthel ngarekel otote samya.
Kadya pecat sadaya babalungipun, gumuling kantaka, keparag kekeling atis, pan angringkel kadya tatas nyawanira.
Kuneng ingkang aneng lulmat maksih kantu, kami kekelen ing atis, yata wau kang winuwus, nenggih sang malekat karis, ingkang wus kayangan manggon.
Aneng wukir dhasar sapucuking gunung, tutupe kang nerakapti, wruh kalamun wayahipun, neng lulmat pinarag atis, tan kuwawa kantakenggon.
Sang Ijajil gya mesat sakedhap rawuh, ing lulmat lampahireki, manjing ing pepeteng sampun, pan sarwi ambekta api, neraka kinarya obor.
nora mati dening atis maksih murub, padhang ing lulmat kaeksi, sayidin Anwar kang kantu, gumuling gya den prepeki, ingkang kantaka karaos.
Sarirane kasumukan panasipun, api naraka mari atis, wungu pungun-pungun ndulu, maring Pangeranireki, Sayid Anwar sujud gupoh.
Sang Ijajil meseming tyas lingira rum, heh Sa-[231]yid Anwar sireki, wus sun karya badan alus, tan kena ing lara pati, langgeng urip prapteng don.
Teka dadak pindho karya tyasireku, nedya ngambil banyu urip, amrih nora keneng lampus, nanging ya luwih utami, tyasira ingkang mangkono.
Lah to payo sun tuduhaken sireku, prenahing gon banyu urip, Sayid Anwar sandika nut, mring Ngijajil sampun prapti, gen tirta marta lingnya lon.
Lah ta iku iya kang peteng ngendhanu, ting parentul banyu saking, sagara rahmat ya iku, banyu urip lah ta aglis, nginuma adusa kono.
Sayid Anwar sigra minum sarya adus, wus nora angrasa atis, kasumukan panasipun, obore kang nerakapi, nikmat ting ngongga karaos.
Langkung saking nikmat lan manpangatipun, panginume toya urip, Sang Ijajil alos muwus, lah nya sira sun paringi, kang pusaka cupu karo.
Siji kothong siji maksih isinipun, ingkang isi cupu manik, kang kothong asthagineku, isenana banyu urip, iku duk Nabi padudon.
Adam Kawa dennyarsa jodhoken sunu karsane Nabi putrestri, ingkang ala antuk bagus, wadon ingkang ayu luwih, jinodho lanang kang awon.
Babu Kawa nyulayani marang kakung, kang dadya [232] karepireki, wadon warnane kang ayu, jodhowa lanang kang pekik, awon jinodho samya awon.
Nora nana ngalah padha kencengipun, Nabi Adam dadya kardi, pratandha lan garwanipun, padha metokaken mani, winadhahan cupu karo.
Jangji kang tandadya bayi kamanipun, manuta marang kang dadi, bayi ing sakarepipun, dadi namanira Esis, Babu Kawa kamanipun, tanpa dadi kama maksih, eneng jroning cupu wutoh.
Dadya manut Babau Kawa marang kakung, dennya hanjodhoken siwi, cupu ingkang kothong iku, isenana banyu urip sakebake gonira mot.
Yen ombakna marang wong sajagad iku, norantek kang bayu urip, dene cupu manik iku, kasektene nora keni, brongta marang ing wong wadon.
Lawan ora kena sayah lawan lesu, miwah arip lawan ngelih, panas tuwin adhem luput, yen ngrasa ngelih lan arip, panas atis myang kaleson.
Angambunga marang cupu manik iku, kabeh karepe [233] pan mari, Sayid Anwar sukeng kalbu, wus tinampan cupu kalih, kang isi lawan kang kothong.
Cupu Nabi Adam kang kothong pan sampun, ingisenan banyu urip, apanta sakebekipun, Sayid Anwar lan Ngijajil, saking ing lulmat wus miyos.
Prapteng jawi sang Ijajil alon muwus, heh Sayid Anwar den aglis, banjura lakunireku, mring sakidul Malebari, pan ing kana ana pulo.
Aran pulo Maldewa pan maksih suwung, pan durung kisenan jalmi, Maherosa raning gunung, neng kono matiya ragi, luwihna kang wus kalakon.
Atapaa angon surya pucak gunung, yen bengi anduma warih, yen wus genep pitung tahun, ing kono pasthi tibaning, iya kanugrahaning ngong.
Marang sira nugraha kang luwih gung, sakiduling Malebari, kabeh pulo maksih suwung, dadi kayanganing ejim, durung ana kisenan wong.
Sang Ijajil wusnya telas welingipun, nulya musna tan kaeksi, Sayid Anwar sukeng kalbu, marang ing Malekat Karis, uni pasthi anggeping batos.
Lamun tuhu Pangeran kang Maha Luhur, lagyarsa mangkat miyarsi, ana swara nguwuh-uwuh, heh Sayid Anwar den aglis, sira ngambila maring ngong.
Wruhanira kayu sewan aranipun, sandilata ma-[234]osadi, pangurip sagung tumuwuh, kabeh saisining manungsa myang sato.
Kutu walang taga lamun ana lampus, kang durung tumibeng pesthi, ungkulana oyodingsun, sayekti yen urip malih, Sayid Anwar nolih anon.
Kayu aking wit godhonge samya wulung, ingkang bisa basa jalmi, akon ngambil nguwuh-uwuh, sigra dennya marepeki sambilata wus binedol.
Winadhahan sajroning cupu jumerut, wadhahe kang cupu manik, Sayid Anwar mesat sampun, ing marga datan winarni, sakedhap lampahira jok.
Sakidule malebari pan saestu suwung, kathah pulo kang kaeksi, sadayane maksih suwung, dereng wontwn kisen jalmi, Sayid Anwar niyup gupoh.
Marang pulo Maldewa apan jumujug, nenggih Maerasa wukir, lajeng tapa pucak gunung, tapa ngon lampahing rawi, lamun enjang dennya lunggoh.
Madhep ngetan yen bedhug tumengeng luhur, lamun lingsir kilen ngalih, madhep ngilen dennya lungguh, yen dalu angumming warih, lamun enjang wangsul ing gon.
Madhep ngetan aneng sapucuking gunung, angon lampahing Hyang Rawi, wusnya dugi pitung tahun, pan amung kirang sapta ri, wanci bedhug dennya lunggoh.
Nengeng luhur anon kang samya tumurun, kakejer [235] luhurireki, wetara pitung penggayuh, jroning surya den tingali, ana kaki-kaki lunggoh.
sampun ciklu busanane sarwa wulung, jenggote panjang aputih, lunggweng palongka jumerut, sila tumpang dennya linggih, Sayid Anwar nalika non.
Nora samar namun kalamun Pangeranipun, ingkang munggeng jroning rawi, Sayid Anwar sigra sujud, kang nuksmeng surya lon angling, heh ta Anwar yoganingngong.
Pan wus tutug ing mengko tapanireku, angon lakuning Hyang Rawi, tutupe ing pitung tahun, anamung kurang sapta ri, liwat sukaning tyas ingong.
Dene sira ngestokken sapakoningsun, tapa ngon lakuning rawi, tan osik ing pitung tahun, iya tampanana aglis, samengko nugrahaningong.
Marang sira nugrahan kang luwih agung, sira apan ingsun kardi, wijining para ratu, neng kene babarna wiji, sarta lan pituduh ingong.
Ing Maldewa ana ratu jim pinunjul, jujuluk Raja Nuradi, Mahadewa parabipun, hambeg santa satu budi, duwe anak siji wadon.
Retna Dewi Nurini paparabipun, diwasa durung akrami, cahyane nukmeng sitangsu, iyeku kang pasthi dadi, jodhonira prapta ing don.
Wenang madhana ing nugrahaningsun, kang wus [236] tumibeng sireki, tusing Nabi ingsun campur, iya lawan trahing ejim, dadya wijining pra katong.
Retna Dewi Nurini lan sira besuk, patutan jalu sawiji, luwih pekik warnanipun, tur mawa cahya nelahi, lawan sira wus tan loro.
Yeki ingkang nurunaken para ratu, jumeneng kusumaning jim, tan pedhot satutugipun, kongsi prapteng jaman akhir, maratu, akatong-katong.
Kakangira si Anwas besuk ya milu, urun mijeni Narpati, ananging babakunipun, apanta maksih sireki, mung nempeli turun wadon.
Dene yen wus prapteng jaman akhir besuk, ilang saking ing jinis jim, mulih marang purwanipun, jinising manungsa yekti, para ratu keneng layon.
Lah tutugna tapamu iku rumuhun, pan amung kurang sapta ri, yen wus genep pitung tahun, yekti sira den pondhongi, marang Nuradi jim katong.
Dhinaupaken sira lawan putrinipun, wis kariya ingsun pamit, mulih marang ing swarga gung, surya gya wangsul manginggil, Sang Ngijajil wus tan katon.
Sayid Anwar mituhu sawelingipun, nutugen tapanireki, tutupe ing pitung tahun, pan amung kirang sapta ri, kuneng gantya winiraos.
Putrining jim Maldewa ingkang winuwus, kusuma [237] Dewi Nurini, ing dina sawiji nuju, sakeca denira guling, aneng sajroning kadhaton.
Pan supena ningali wulan tumurun, kakejer luhurireki, jro sasi ana kadulu, nini-nini sarwa putih, neng Palongka retna lunggoh.
Sarwi angling heh nini wruhanireku, jodhoning Hyang lata mami, Siti Ngujwa araningsun, harsa warah mring sireki, yen jatukramanta rawoh.
Satuhu kusuma rembesing madu, wayah Adam putraning Sis, Sayid Anwar namanipun, pekik cahyaning nelahi, dhasar maksih jajako nom.
Sira nini sinung anak lanang bagus, tembe warnaning tur pekik, amawa cahya sumunu, jumeneng kusumaning jim, nurunaken para katong.
Tanah Ajam sagung para ratu-ratu, nora lyan sutanireki, iya ingkang darbe turun, kongsi prapteng jaman akhir, satutuge nora pedhot.
Nanging mengko langya kandheg tapeng gunung, angon lakuning Hyang Rawi, lawase wus pitung tahun, mung kari sadina benjing, lah wis nini pamit ingong.
Nini tuwa wus musna datan kadulu, wulan wangsul ing wiyati, Sang Dyah dennya sare wungu, pangungun ira tan sipi, supenanira kang katon.
Enjingipun marek kang rama sang prabu, kusuma [238] Dewi Nurini, ngaturken supenanipun, ingkang kantingal ing ratri, salebeting nendranipun.
Wulan mudhun kekejer neng luhuripun, ing jro isi nini-nini, ngaken lamun jodhonipun, nenggih sang dyah Ngujwa lati, sung wangsit manising jodho.

۩۩۩ Pupuh 29 ۩۩۩
DHANDHANGGULA

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Amiwiti malah amekasi, nini tuwa ing sawangsitira, sampun katur sadayane, kang rama sukeng kalbu, amiyarsa aturing siwi, sang dyah rinangkul sigra, babo putraningsun, pantes lamun mangkonowa, jroning nendra iya gonnira angimpi, liwat saking diwasa.
Sun tetedha mring Hyang Ngujwalati, muga-muga iya satuhuwa, nini tuwa ing wangsite, mring sira dennya tuduh, jatukrama ingkang sayekti, putreng Sis wayah Adam, kang martapeng gunung, lah ta wis nini muliya, mring kaputren sun awakane pribadi, iya ingkang ngupaya.
Ingkang dadya pamangsitireki, nini tuwa sajroning supena, baya ngendi praptane, iya ki bakal mantu, bayo nora nana sajroning, wukir pulo Maldewa, de wus pitung tahun, nora nana wartanira, ingkang putra wus mundur manjing jro puri, kang rama sigra mesat.
Pan kakejer madyaning wiyati, keblat papat ing-[239]kang tiningalan, suwung tan ana tandhane, amung pucaking gunung, wonten tejanipun awening, wukir ing Maerasa, saking doh sumunu, winawas pucaking arga, dangu-dangu ilanging teja kaeksi, katingal kang atapa.
Lunggweng sela sapucaking wukir, maksih sidadhep asuku tunggal, kalangkung pekik warnane, mawa cahya sumunu, lir trenggana angikis latri, tejanira sumunar, saking doh ngunguwung, dening cahyaning kang tapa, pucak wukir lir rinenggeng kilat thathit, Sang Prabu osiking tyas.
Dhuh-dhuh adhuh iya baya iki, ingkang katon sajroning supena, nini tuwa ing wangsite, tapa pucaking gunung, angon lakunira Hyang Rawi, ana empere uga, iku tapanipun, ya angon lakuning surya, kapindhone sapa wong kang duweni, ing cahya kang mangkana.
Angluwihi saking cahyaning jim, lamun dudu terahing kusuma, wong mara tapa tedhake, kang trus rembesing madu, wijiling wong handana warih, mongsa dadak duweya, cahya kang kadyeku, sawusnya ngartikeng driya, sigra niyup Prabu Nuradi marpeki, prapta pucaking ngarga.
Ingkang tapa kagyat aningali, nuju tutuping ing [240] pitung warsa, linuwaraken tapane, manggihi ingkang rawuh, wus anarka yen dudu jalmi, tapak wayang-wayangan, sangkane ing luhur, wus tata denira lenggah, Sri Nuradi dhini tatanya aris, hangger tigas kawuryan.
De pun bapa tembe aningali, jinising jim punapa manungsa, wingking pundi pinangkane, myang sinedyeng kayun, lawan sinten sinambating sih, dene kepati tapa, aneng pucaking gunung, paranta ingkang sinedya, Sayid Anwar pasaja dennya nauri, lamun jinis manungsa.
Saking nagri Kusni Malebari, wayah Adam jeng Nabi Sis putra, Sayid Anwar paparabe, kesah sangkaning timur, alelana jajah wanadri, sapurug tanpa seday, nut paraning suku, wus lami kalunta-lunta, prapteng ngriki lajeng kendel mati ragi, angen lampahing surya.
Duk miyarsa Sang Prabu Nuradi, yen satuhu jeng Nabi Sis putra, langkung sukaning galihe, raden nulya rinangkul, babo sutaningsun sang pekik, pun bapa tur pasaja, ing satuhunipun, kula puniki jim raja, nama Prabu Nuradi ingkang mengkoni, sagung jim ing Maldewa.
Dene prapta kawula sang pekik, ing ngarsane apanta kabekta, ing atmaja supenane, katingal duk ing dalu, winangsit ing Hyang Ngujwalati, kalamun jatukrama, lan sariranipun, dhuh angger lamun parenga, ing karsane sakedhap kula aturi, dheteng praja kawula.
Ningalana marang nini putri, lamun angger panu-[241]ju ing karsa, ngong aturaken arine, mring paduka satuhu, kang supaya dadosa cethi, juru dang amawongan, lamun tan panuju, ing galih mung kinarsakna, nini putri mring anak angger sang apekik, dados kadang kewala.
Sayid Anwar kalane miyarsi, ratu jim dewani wuwusira, mesem sajroning galihe, dene ta sami santuk, saking wangsit ing jatukrami, mung kaot sariranya, wangsiting Hyang Agung, raja putri jim Maldewa, antuk wangsit saking Sang Hyang Ngujwalati, marga saking supena.
Dadya alon dennira nahuri, paranta gen kawula nut, barang ing reh kang darbe nagri, samangsane mopowa, yekti duraka gung, Sri Nuradi langkung suka, dene Sayid Anwar wus anut ing galih, gya cinandhak astanya.
Sareng mudhun wau saking wukir, kalih mesat tapak wawayangan, maksih kakanten astane, ing marga tan winuwus, pan sakedhap lampahnya prapti, jinujug jroning pura, Sang Kusuma nuju, lenggah neng madepaningrat, pan ingadhep mban inya lan para cethi, lagya eca sandika.
Saking dennya kagagas ing gailih, supenanya ni tuwa kang nukma, sajroning wulan wangsite, kagyat denira dulu, ingkang rama praptanireki, sarwi nganthi satriya, cahyanya sumunu, sang dyah wus garjiteng driya, esmu merang tumungkul denira linggih, kang rama sampun lenggah.
Sayid Anwar tansah munggeng kering, Sang Ibnu [242] Sis lan putri Maldewa, sareng pagut paningale, suh rempu kalihipun, ing wardaya saengga kadi, panjang putra tumiba, neng sela kumepyur sang retna kalangkung merang, mring tatamu pinandeng liring ngindhani, tumungkul denira lenggah.
Ingkangrama mesem dennya angling, babo nini aja taha-taha, age ngabektiya kiye, iya iki kadangmu, jro supena iya kang dadi, wangsite nini tuwa, kang nukmeng sitang-sitangsu, satriya hadi Kusniya, wayah Nabi Adam putraning Nabi Sis, kang nama Sayid Anwar.
Lawan ngaturana kang pisalin, rakanira nini mentas tapa, rusak busanane kabeh, apan wus pitung tahun, dennya tapa angon ing rawi, sang retna langkung merang, nembah sigra mundur, lawan sapawonganira, mring kaputren suka sang Nata Dewani, Sri Nuradi turira.
Lah punika warnane kang rayi, dipun pasaja dhateng bapa, punapa panuju angger, inggih ning galihipun, Sayid Anwar aturira ris, rumiyin tur kawula, ing sakarsa anut, sampun menggah pinaringan, putri Nata sanadyan silih pinaring, Cethi miwah parekkan.
Sayekti yen sewu kapundhi, Prabu Nuradi suka [243] miyarsa, mesem alon andikane, yen angger wus panuju, kawula srah ngarinireki, saisining jro pura, sadayanya katur, sampun mawi walang driya, lah suwawi pondhongen arinta nuli, pan sampun garwanira.
Prabu Nuradi ngandikeng cethi, lah iringna iki gustinira, lebune marang kaputren, Sang Prabu nulya kondur, marang dalem puranireki, wauta Sayid Anwar, mring kaputren sampun, ginarbeg jim prayangan, wau sang dyah sampun ngaturaken udani, yen tamu sampun prapta.
Inggih kang darbe cahya nelahi, ginarbeg cethi parayangan, dipun prayitna nak angger, praptaning sang tetamu, kadi-kadi lamun nemeni, bantheng duk tumambirang, salamine lawung, neng wana sungu kancana, tracak waja harsa anyundhang jajawi, netranipun kumala.
Pamandenge marang sang retnadi, nalika neng ngarsa Sri Narendra, kadi wus kenyut galihe, anon cahya sumunu, ngasaraken resmining sasi, sang retna duk miyarsa tigasira kumenyut, anglesinmg wardaya lupa, maras-maras enar-enar senik-senik, paran mengko yen prapta.
Harsa mundur kasusu praptaning, sang tetamu sampun menggeng ngarsa, sang dyah pinrepekan age, cinadhak astane, sang retna sinambut, lajeng binekteng papreman, lelangening pagulingan tan winarni, rarasing karadikan.
Dennya samya sih siniyan kalih, suka sagung cethi [244] jim paranyangan, umiyat marang gustine, pantese kalihipun, sapraptaning kawandasa ri, sang natarsa megawan, srah karatonipun, mring mantu Sayid Anwar, rembag lawan kang rayi kya patih Amir, ingkang bedhe tinilar.
Aneng praja amung ngembani, karatone Sayidina Anwar, tetepa kapatihane, among wadya bala sagung, punggawa jim samya ngrembagi, nanging Sayidina Anwar, sanget dennya lumuh, maksih karem mati ragi, karsanira karya kayangan pribadi, neng wukir Maerasa.
Prabu Nuradi dadya nuruti, Sayid Anwar wus nyipta kayangan, sami sakala dadine, neng sapucaking gunung, Maerasa asrinireki, ngasorken jroning pura, wus sasat swarga gung, sadaya sarya kancana, sarwa retna miwah sosotya disdi, semana Sayid Anwar.
Lan kang garwa pan sampun angalih, mring kayangan sapucaking arga, Sayid Anwar sasampune, aneng pucaking gunung, pan angalih parabireki, nama Sang Hyang Nurcahya, lan malih jujuluk, nenggih Suksma Kawekas, lan paparab nenggih Sang Hyang Maha Siddhi, Hyang Jagad Pramu Sesa.
Sang Hyang Trusthaningrat Mahamuni, Dewa Batha-[245]ra Jagad werana, ing Jagad rat sadayane, dewa pamungkasipun, Hyang Wisesa Hyang Utipati, Sang Hyang Jati Wasesa, Sang Hyang Murbeng Luhur, iya Hyang Murba Misesa, kang wadya jim sadaya jrih asih, marang Sang Hyang Nurcahya.
Saksat marang Sang Hyang Ngunjwalati, anggepira wadya jim sadaya, pinindha-pindha pupundhen, luwih mring ratunipun, ajrihira sagung wadya jim, mring Hyang Nurcahya dennya, wingite kalangkung, layanganira kewala, nora kena yen ingidak milalati, myang kaluwihanira.
Angluwihi sagunging ratu jim, wruh basane kutu walang taga, lawan bisa nguripake, sabarang ingkang lampus, bisa karya ing pati naming, den arani kewala, mati yekti lampus, marmanya sangsaya-saya, pangidhepe wadya jim samya jrih asih, malah kahyanganira.
Wus karanan ing dewata sami, denira wus dadya pangidhpan, jim pulo Maldewa kabeh, malah ta wus sinebut, mring wadya jum Hyang Maha Tinggi, saking den anggep nyata, yen kang Maha Luhur, sasar dadya sukanira, Hyang Nurcahya sinebuta ing sabumi, yen kang Murbeng Buwana.
Wus rumasa sakurebing langit, kang kasongga lumahing bantala, saisining jagad kabeh, titahira Hyang Agung, wus tan nana ingkang nimbangi, jim setan myang manungsa, mring sariranipun, ing punika Hyang Nurcahya, aneng pulo Maldewa pan sampun mijil, saking jaman manungsa.
Sampun emor lan jamaning ejim, Hyang Nurcahya [246] pan wus manjing alam, Adam Makdum ing tegese, pangawang uwung-uwung, wus tan ana bumi lan langit, padhang tanpa rahina, peteng tanpa dulu, keblat papat wus tan ana, ngandhap luhur Sang Nurcahya sampun manjing, ing alam Akadiyat.
Wus tan ana sawiji-wiji, jumeneng lawan pribadinira, gaibing gaib tegese, nalikanya puniku, Hyang Nurcahya den ira manjing, ing alam Akadiyat, jamane Nabi Hud, maksih Nuh agamanira, Sang Nurcahya lan garwane Dewi Nurini, aneng swarga kayangan.
Anekakken ing karsanireki, sasat wikrama sajroning pujo, nyipta tanajul tarkine, unggah turuning tuwuh, tan antara nulya kaeksi, cahya kang manca warna, murub prabanipun, ilapating Hyang Suksma, cahya ireng abang putih lawan kuning, tandha yen tinarima.
Dennya minta yoga ing Hyang Widdhi, wus tumurun ingkang cahya rasa, kang garwa lajeng wawrate, praptang semayanipun, babar jalu kalangkung pekik, mawa cahya nugraha, tumeja ngunguwung, wus kalih lan kang rama, pekik mawa cahya wus sinung kekasih nenggih Sang Hyang Nurasa.
Rasa mendhet namane kang wukir, Maerasa nur men-[247]dhet kang rama, kang eyang mendhet namane, diwasanya kalangkung, denira mrih amati ragi, sawarnane ing tapa, linampahan sampun, dhasare Sang Hyang Nurasa, wus satuhu lamun kusumaning ejim, trahing Nabi Srnata.
Nora kudu nganggo tapa, ejim wus sinung kasekten, beneda lawan manungsa, jisime jisim jasmani, kang samya mamrih sekti, marganya antuk pinunjul, tinuku saking tapa, yen jim wus jisim rakhani, pan wus kodrat sektine, tan nganggo tapa.
Dhasare Sang Hyang Nurasa, kusuma juim trahing Nabi, sinepuhan saking tapa, marmanira anglangkungi, saking para ratu jim, ing guna myang sektinipun, wus sami lan kang rama, ramabu suka tan sipi, mring kang putra ing galih sampun pracaya.
Sadaya pusakanira, kang saking Malekar Karis, pinaringaken kang putra, lawan sangelmunireki, miwah ngelmu kang saking, Malekat ingkang ginantung, sadaya wus katampan, myang nama ngangge sami, wus sumilih aneng kayangan dewata.
Wus dadya wujud sajuga, tan kena ingaran kalih, sangga satu lan rimbagan, Nurcahya ilangireki, Nurasa kang kaeksi katingal, saengga panasing geni, lan urube tan kena yen pisahaken.
Ananira Hyang Nurcahya, iya Nurasa a-[248naning, ananira Hyang Nurasa, pan iya ananireki, Hyang Nurcahya sayekti, wus dadya tunggal sawujut, mangkana Hyang Nurasa, apanta harsa ngluluri, ing salampah lampah ing nguni kang rama.
Awit duk maksih timurnya, denira nis saking nagri, Kusniya andon lalana, pirang-pirang atus warsi, dennya mrih mati ragi, jajah wana gunung-gunung, jurang pereng myang guwa, mayeng ngubengi pasisir, saben kendel saenggone mati raga.
Saking jinising manungsa, dinadya badan rokhani, miwah kaluwihanira, linuwihken saking ing jim, nimpuni guna sekti, sinung wruh sabasanipun, sakutu walang taga, lan sinung paningal sidik, saderenge winarah sampun uninga.
Ya saking matenging tapa, yeku kesthi ing galih, mangkana Sang Hyang Nurasa, wus tilar kayanganeki, ing dewata kawuri, lajeng lalana don nglangut, jajah guwa manarga, myang ngubengi pasisir, saenggone lajeng kendel mati raga.
Sajroning pulo Maldewa, jinajah sadaya sami, tan wonten kang kelangkungan, guwa-guwa kali-kali, jurang pereng ring ngiring, alas-alas gunung-gunung, nuju kendel lampahnya, ngadeg pinggiring pasisir, ngawasaken sakidul pulo Maldewa.
Pulo darma katingalan, wiyaripun anglangkungi, lan pulo kang kathah-kathah, miwah parbatanireki, lan Maerasa sami, ageng miwah luhuripun, ngran wukir Jakawenang, sukuning ngungkang jeladri, marmanipun nama wukir Jakawenang.
Aranipun gunung lan guwa, sinebut dadya sawiji, [249] guwanipun guwa wenang, gunung jaka raning wukir, ginreba dadi siji, nenggih Jakawenang gunung, yayah kadya timbanga, geng luhure wukir kalih, sukunira pan sami ngungkang samudra.
Cinatur pulo Maldewa, apan pirang-pirang wukir, sakidul Malebari, kathah pulo gunung-gunung, tan ana nimbangane gung luhur wukir kalih, Hyang Nurasa gya mesat saking Maldewa.
Yun wruh pulo katingal, sakedhap wus angungkuli, niyup mangandhap wus prapta, kendel saimbanging wukir, dangu-dangu ningali, guwa neng sukuning gunung, nenggih ing guwa wenang, lawange ngungkang jeladri, lenebetaning jro wonten telagannya.
Toya sri kawuryan muncar, iliene kalangkung wening, telaga iku pan dadya, padusaning jim lan peri, wiyaripun pesagi, pipinggire lir pinantut, sela item sedaya, Hyang Nurasa yun udani, sigra manjing salebeting talaga.
Prapteng jro resep tumingal, lebet weninge kang warih, resik sapangandhap pisan, dadya lajeng mati ragi, tanarsa medal malih, tapa ngum dhasaring banyu, lamine pitung warsa, tan wonten ingkang ngudani, kuneng ingkang lagya maratapa ngum toyo.
Ratuning jim kang winarna, nenggih ingkang angra-[250]toni, sadaya jim pulo Darma, paparab Raja Rawangin, lawan pRabu Nuradi, apanta kadange sepuh, sami papasih kadang, sira sang Raja Rawangi, kang kinarya apatih kadange tuwa.
Anama Patih Paewata, den sang Prabu Nuradi, papatih kadang taruna, nenggih kyana Patih Amir, sadaya kadang neki, kathahe pan wolulikur, kayangan sowang-sowang, cinatur raja Rawangin, darbe putri sajuga dereng ngakrama.
Warnanira yu utama, paparab Dewi Rawati, sembada ari cahyanira, ngasorken resming sasi, duk samana sang putri, supena kalaning dalu, aningali sasongka, sedhenge purnama sidhi, medal saking salebeting guwa wenang.
Cumlorot manjing jro pura, tibeng ngarsane sang ngaji, cinadhak tutut kewala, binekta ngarsanireki, sarwi ngandika aris, nini sung oleh sitangsu, metu saking jro guwa, sun paringaken ing sireki, den kareksa pan iku sasi nugraha.
Sang dyah kacarya tumingal, sasongka wus den tampani, dyan ingemban kasemekan, binekta mring tilamneki, saprataning jinem mrik, ingkang sasongka pinangku, sahengga nawung putra, apan sarwi den arasi, sawungune sang dyah langkung ngungunira.
Enjang marek mring kang rama, kusuma Dewi Rawati, [251] ngaturaken supenanira, miwiti malah mekasi, dennya pinaring sasi, wus katur sadayanipun, Sang Prabu duk miyarsa, ngungun ing tyas ngandika ris, yen mangkono niniputri impenira.
Becik wanane baya, katon sun paringi sasi, sira pan ing kembenira, sira pangku neng jinem mrik, baya perak kang dadi ing jatu kramanireki, ya mengko sun utusan, wakira si kakang patih, analika mring sajroning guwa wenang.
Apata isine baya, Sang Prabu sigra nimbali, kang raka rakyana patya, wus prapta sajroning puri, Sang Prabu ngandika ris, kakang atmajanireku, nini putri supena, katon aningali sasi, saking guwa wenang ingsun candhak kena.
Sun paringaken putranira, nulya den emban kang sasi, kakembene kang kinarya, ginawa marang jinem mrik, pinangku den arasi, kya patih miyarsa ngungun, alon ing aturira, lamun makaten sang Ngaji, supenane putra tuwan sang lir retna.
Sae nunten pinareksa, sajroning guwa manawi, mangke wonten isenira, Sang Prabu ngandika aris, lah iya kakang patih, talikanen den gupuh, sajroning guwa wenang, sarpane yen kepanggih, jroning guwa gawanen mring ngarsaningwang.
Sunarsa wruh wahanannya, supenane nini putri, [252] kya patih matur sandika, wus medal saking jro puri, sapraptanireng jawi, mesat ing gagana ngayuh, niyup sakedhap prapta, lampahe rakyana patih, lajeng manjing salebeting guwa wenang.
Jinajah sepi sadaya, tan ana labetireki, namung sanginggil talaga, winawas mring kyana patih, wonten tejanireki, luhuring toya sumunu, pantes tejaning tapa, kya patih sigra merpeki, ngadeg munggeng satepinireng talaga.
Winawas sing jro katingal, kang tapa angum mring warih, pekik tur maksih taruna, amawa cahya nelahi, lir lintang manjer wengi, murub prabanya ngunguwung, kya patih eram mulat, dhuh-adhuh ta baya iki, ingkang katon sasongka jroning supena.
Satriya jim ngendi baya, tapa ngum dhasaring warih, durung mangsa mati raga, pantes yen dadiya iki, jodhoning putra mami, kusumeng ngartikeng galih, kya patih manjing sajroning talaga.
Marengi duk luwarira, kang tapa ngum mring warih, tutupe ing pitung warsa, kya patih aris merpeki, kang tapa duk ningali, wus nduga lamun jim agung, dene senening cahya, wus samya tata alinggih, kya patih arum denira wacana.
Hanggar teja sulaksana, pun bapa anila krami, tejaning anyar katingal, suleksananing asinggih, sinten sinambat ing sih, ing pundi ingkang kapungkur, tapa ngum jroning toya, punapa sinedyeng galih, Hyang Nurasa pesaja ing saurira.
Ing nama miwah minangko, yen wayah Prabu Nuradi, [253] paparab Hyang Nurasa, ibu raja putri jim, retna Dewi Nurini, kang rama manusa tuhu, saking negri Kusniya, Wayah Adam putraning Sis, nama Sayid Anwar katimuranira.
Kesah andon alelana, wusnya krama putri jim, paparab Sang Hyang Nurcahya, kayang pucaking wukir, ki patih duk miyarsi, kang tapa rinangkul gapyuk, dhuh babo wayah ingwang, tunggal rone angalingi, pan kawula angger kadangipun tuwa.
Inggih mring eyang paduka, dewani Prabu Nuradi, kula pun patih Parwata, inggih ingkang amatihi, eyang paduka ngriki, pan inggih kadange sepuh, mring eyangta Maldewa, paparab raja Rawangin, kang ngratoni sadaya jim pulo Darma.
Sedaya kadang kawula wolulikur kathahneki, akayangan sowang-sowang, dene sepuh pribadi, Prabu Palija nenggih, kawula panenggakipun, sedaya sampun mencar, samya kayangan pribadi, dhuh nak angger jatose lampah kawula.
Dinuta ngeyang paduka, inggih sang Raja Rawangin, [254] nalika sajroning guwa, sawontene yen pinanggih, ngong kinen bekta aglis, mring ngarsanira Sang Prabu, marmangger sapunika, putrining eyangira ji, jroning nendra, supena wonten sasongka.
Medal saking jroning guwa, tumibeng ngarsa Sang Ngaji, cinandhak anut kewala, pinaringaken sang putri, sasongka den tampani, den mban kasemekanipun, binekteng mring papreman, pinangku dipun arasi, sawungune nendra matur mring kang rama.
Marmangger eyang paduka, kula tinuduh ngulati, sawontene jroning guwa, kula kinten bekta glis, Sang Nata harsa uning, temah ing mangke panuju, kang wonten jroning guwa, inggih wayah ngong pribadi, dhuh nak angger mugi-mugi kadhangena.
Sowan ing ngeyang paduka, mendahta sukaning galih, malah pandugi kawula, karsaning eyangira ji, mring nak angger sang pekik, ngawekteni supenanipun, kang putra sang lir retna, denira pinaring sasi, wahanane kadi sarira paduka.
Hyang Nurasa meseming tyas, myarsa ature kya patih, alon denira ngandika, inggih kawula umiring, ing reh andika nanging, matura maring Sang Prabu, yen adreng denirarsa, mring kawula animbali, nanging kula mboten kenging yen nembaha.
Miwah yen lenggah angandhap, amargi sampun nam-[255]peni, ngelmining bapa sadaya, wus aneng kawula sami, ki patih duk miyarsi, umatur sarwi gumuyu, inggih angger kantuna, ngong matur eyangira ji, kados pareng namung makaten kewala.
Wus mijil saking telaga, lajeng wedalira saking, salebeting guwa wenang, sapraptanira ing jawi, lajeng measat wiyati, sakedhap lampahira wus, prapta sajroning pura, ing ngarsa raja Rawangin, matur estu jro guwa wonten kanthinya.

۩۩۩ Pupuh 30 ۩۩۩
K I N A N T H I

(www.alangalangkumitir.wordpress.com)

Pukulun supenanipun, nini putri daradasih, jro guwa wonten isinya, kusuma jim trahing Nabi, putrining rayi paduka, Dewani Dewi Nurini.
Kramantuk manungsa tuhu, saking nagri Malebari, Anama Sayid Anwar, wayah Adam putraning Sis, jujuluk Sang Hyang Nurcahya, lelana sangkaning alit.
Jajah wana gunung-gunung, mayeng ngubengi pasisir, praptaning pula Maldewa, lajeng tapa angen rawi, wonten wukir Maerasa, kawruhan yayai Nuradi.
Pan lajeng ingambil mantu, dhaup lan Dewi Nurini, namung patutan sajuga, warnanira langkung pekik, anama Sang Hyang Nurasa, mila kantos prapteng ngriki.
Lampahe sudarmanipun, inggih ingkang den luluri, lelana jajah wanarga, mayeng ngubengi pasisir, sapraptaning wukir Jaka, lajeng kendel mati ragi.
Tapa ngum sajroning banyu, lamine wus pitung warsa, neng talaga jroning guwa, kawula eram ningali, ing pekike warnanira, miwah ta cahyanireki.
Kadya basanta mabangun, kukuwunge hanelahi, pu-[256]nika pantes jodhowa, lan putra tuwan ni putri, mboten wonten kang kuciwa, marma tan kering samangkin.
Kang tapa darbe panyuwun, lamun wonten ngarsaji, sampun linenggahken ngandhap, lan sampun kinen wot sari, mila matur sapunika, dennya sampun den pasrahi.
Ngelmuning sudarmanipun, sadaya wus den tampani, jangjine nadyan wontena, ngarsaning Ngunjwalati, tan kenging lenggah neng ngandhap, lawan tan kening wot sari.
Sang Nurasa haturipun, yen paduka tan ngilani, kang dadya panuwunira, lumuh sumiweng ngarsaji, upami pinaripeksa, prapteng pati den lampahi.
Duk miyarsa Sang Ngaprabu, suka gumujeng dennya ngling, heh rakyana patya, pantes mangkonowa ugi, panjaluke kang ngatapa, wayahe yayi Nuradi.
Luwih luhur bangsanipun, kusuma jim trahing Nabi, wayahing Sis buyut Adam, lah iya kakang den aglis, gawanen mring ngarsaningwang, kang tapa angum mring warih.
Dene ta panjalukipun, iya kakang sun turuti, aja nganggo walang driya, sun papan neng poncaniti, ing praptane wayah ing wang, patih sandika turneki.
Wus mijil saking kadhatun, wau sira kiya patih, mesat marang ing ngawiyat, ing wuri Sri Narapati, apan ta sampun siyaga, siniwakeng poncaniti.
Wau ta ing lampahipun, patih Parwata wus prapti, [257] ing guwa lajeng denira, manjing salebeting beji, panggih lawan kang atapa, ki patih lingira aris.
Dhuh angger panuwunipun, eyang tuwan anglilani, padukangger tinimbalan, sapengker kula wus mijil, ngentosi neng panangkilan, kang tapa suka miyarsi.
Gya kinanthi astanipun, marang ing rakyana patih, mentas saking jro telaga, saking guwa sampun mijil, prapteng jawi sampun mesat, sakedhap wus angungkuli.
Ngalun-alun gya maniyup, maksih kanthen asta sami, sakidul waringin kembar, lajeng lampahira aris, marek ing ngarsa Narendra, piyak sagung kang anangkil.
Sang Prabu Rawangi gupuh, tedhak saking dennya linggih, methuk ingkang lagya prapta, tumundhuk rinangkul aglis, tinarik binekta lenggah, aneng singasana rukmi.
Sang Nata mesem lingnya rum, ingsun atetanya kaki, gonnira nis saking praja, nora nggawa batur siji, kongsi prapteng puo Darma, nora marek marang mami.
Apata eyangireku, durung warah ing sireki, yen duwe kadang maring wang, dadak banjur mati ragi, tapa ngum dhasaring toya, lawan kongsi pitung warsi.
Lah apa sedyanireku, Hyang Nurasa matur aris, rayi paduka jeng eyang, pukulun dereng wawarti, nggen kula nis saking praja, pan amung sedya ngluluri.
Jeng rama salampahipun, awit timur denira nis, [258] saking praja don lelana, mayeng ngubengi pasisir, anjajah guwa wanarga, kalunta pan sampun lami.
Anut saparaning suku, prapteng ngriki aningali, telaga sajroning guwa, lajeng kendel mati ragi, angum sadhasaring toya, praptanipun eyang patih.
Marengi duk luwaripun, tutupe ing pitung warsi, Raja Rawangin miyarsa, ngunguning tyas ngandika ris, yen mangkono praptanira, kulup aneng praja mami.
Pan wus karsaning kang nuduh, iya Sang Hyang Ngunjwalati, kinen wruh ing pudjaningwang, den agem tyasira kai, pan nagara pulo Darma, wus duwekira pribadi.
Dene ta lirunipun eyangmu yayi Nuradi, pan iya sariraningwang, aja sira walang ati, kakang patih wayahira, sun gawa manjing jro puri.
Sun weruhne kadangipun, ya nini Rawati, nulya kondur Sri Narendra, Sang Hyang Nurasa kinanthi, tan kantun rakyana patya, sapraptanireng jro puri.
Lenggah munggeng dalem agung, Hyang Nurasa datan tebih, lan kaki patih munggeng ngarsa, glar parekkan para cethi, jim peri myang parayangan, sadaya eram ningali.
Mring satriya ingkang rawuh, pekik myang cahya-[259]nireki, lir wulan katrangan mega, kukuwunge anelahi, Raja Rawangin ngandika, heh kakang rakyana patih.
Manjinga kaputren gupuh, timbalana nini putri, ingsun kon aningalana, mring kadange anyar prapti, teko pulo Maldewa, garjita rakyana patih.
Wus tampi ing karsanipun, sigra wau kiya patih, manjing kaputren wus prapta, panggih lan sang raja putri, gupuh ngabekti mring uwa, kipatih ngrangkul sarya ngling.
Babo nyawa putraningsun, impenira dara dasih, ing sajroning guwa wenang, nyata ana isine nini, satriyadi ing Maldewa, tapa ngum dhasaring warih.
Lawase wus pitung tahun, warnane kaliwat pekik, paparab Sang Hyang Nurasa, miwah cahyane nelahi, samengko wus aneng pura, karsane ramanira ji.
Yen padha panujunipun, dhinaupken lan sireki, panggaliye Sri Narendra, supenanira ing ratri, wahananing jatukrama, kasmaran angemban sari.

BERBAGI ILMU

SEJARAH TAPEL ADAM pupuh 01-10

Posting Komentar untuk "SEJARAH TAPEL ADAM pupuh 01-10"